Elke keer als ik naar het tuinhuisje ga, fiets ik langs deze treinsporen. Dan denk: Daar moet ik ook nog even een foto van maken! Vandaag dacht ik het niet alleen, maar deed ik het ook.
Nu ben ik er bijna!
Gelijk toen ik wist dat ik dit plekje mocht gebruiken, had ik deze dag al vastgezet. Ik zou er de hele dag alleen heen gaan. Na twee weken vakantie thuis (en ook een beetje hier:) was dit een heerlijke kans om uit te rusten en nieuwe energie op te doen.
En ik heb weer gelezen, urenlang! En hij is uit!
Kijk, wat een mooi plekje!
Ik zag een roodborstje heel dichtbij en weet nu welk geluid erbij hoort. M'n mobiel lag binnen dus ik kon geen foto maken.
Zal ik een appeltje plukken of zijn ze nog niet helemaal uitgegroeid?
Ik heb het niet gedaan.
Ik heb het niet gedaan.
Het was fijn om hier te zijn. Ik ga het vast missen.
Om een uur of half 4 belde m'n vriendin A. Of ik gelijk wilde komen...
M'n zieke vriendin K. was vanochtend naar de Hospice gebracht en eigenlijk vroeg ze of ik even kwam om afscheid te nemen. Zo verdrietig om haar daar te zien liggen. Ik heb haar hand vastgehouden en mijn wang even tegen die van haar gehouden en zachtjes tegen haar gepraat. Dat we elkaar weer gaan zien... Ze was niet meer aanspreekbaar. Voor haar dochter en de mensen van wie ze houdt, hoop ik dat ze nog een keer goed wakker wordt. Zoiets lees je soms...
Het is zo onwerkelijk, ik voel er ook niet bij wat je zou verwachten. Maar God troostte me door te zeggen, dat ik geen emoties op hoef te wekken die er (nu) niet zijn. Dat het goed is zo.
Wat is het vreemd om weer buiten te zijn, naar huis te fietsen en een pizza te bakken en die mee te nemen weer naar het tuinhuisje...Allemaal terwijl zij daar ligt...
Heer, ontferm U over haar en allen die haar lief zijn!
1 opmerking:
Wat een fijne schuilplek
Een reactie posten
Heb jij Hem nog gezien vandaag? Reacties op deze vraag of op wat ik geschreven heb zijn altijd fijn! Zo kunnen we elkaar bemoedigen.