We are none of us free!!

Vandaag geen foto's van mezelf, maar wel van iemand die ik goed ken en die voor zijn werk voor IJM naar de Filipijnen is geweest en daar deze mooie foto's maakte. Ik kan daar echt van genieten, om even 'mee te kijken' naar hoe het daar is. De organisatie leerde ik een aantal jaren geleden kennen, door het boek 'Vrijheid voor Lynn', helaas niet meer te krijgen. Wat een prachtig werk doen ze om het onrecht terug te dringen en te vechten voor de vrijheid van mensen, waaronder heel veel kinderen. Het boek 'Passie voor Recht' is ook van IJM en absoluut een aanrader!

Until we are all free,

We are none of us free!

(Emma Lazarus, IJM)

Hier het verhaal van Gertjan:

Begin april bezocht ik Manila in de Filipijnen om het werk van International Justice Mission (IJM) van dichtbij te zien. Dat was een nogal heftige ervaring. Dag na dag hoorden we verhalen over cyberseksslavernij. Honderdduizenden kinderen (soms van nog geen 2 jaar) worden misbruikt voor webcams. Criminelen verdienen hier heel veel geld mee. Het is een realiteit die je totaal kan verlammen. De teamleden van IJM in Manila kennen ook die gevoelens van verbijstering, verdriet en woede. En toch, ze gaan door met het gevecht tegen cyberseksslavernij, gedreven door de liefde van Christus. Ze sporen kinderen op, bevrijden hen (in samenwerking met de overheid) en zorgen voor traumazorg. Bovendien werkt het IJM-team in Manila eraan dat criminelen veroordeeld worden, zodat het misbruik bij de wortel wordt aangepakt.

Komende zaterdag doe ik mee aan de Mudraise, een obstacle run door de modder. Zo wil ik bijdragen aan het bevrijdingswerk van IJM in Manila. Zodat zij door kunnen gaan met hun gevecht.

De realiteit van cyberseksslavernij is heel duister. En intimiderend. Maar we hoeven niet machteloos te staan Of zoals Sam Inocencio, directeur van IJM in de Filipijnen, zei:

"Je kunt bij dit werk totaal overweldigd worden door gevoelens en emoties, en je kunt er echt door neergedrukt worden. Maar als je in dat gevoel blijft, gebeurt er feitelijk niets, de kinderen blijven in het misbruik. Wat wij telkens weer doen is: we zetten onze gevoelens en emoties om in daden. "

Wil je nog twee andere blogs van Gertjan lezen over zijn reis naar Manila, klik dan hier en hier!

Of misschien wil je zelfs ook wel een sponsorbedrag(je) overmaken, dat kan hier.

Zoiets bestaat niet!

Kijk ze daar nou staan onder hun parapluutjes! Al twee jaar lang doen die meiden niks anders dan buiten spelen. Zelfs het scherm moet het onderspit delven en zélfs als het regent! Gisteren smeekte S of ze als-je-blieeeft nog buiten mocht spelen in de stromende gietregen, want ze hadden een plekje gevonden en met een paraplu werd je daar écht niet nat!

'Tuurlijk schat!'

Sinds kort draai ik een beetje mee met de Bijbelstudie van de tieners. Eerst dacht ik, nee, dit ga ik er niet bij doen, m'n heerlijke vrije,  rustige avondje op de bank is me heel veel waard. Maar wat heb ik me vergist! Na elke avond kom ik thuis en denk ik, dit had ik toch niet willen missen, voor geen 10 avondjes op de bank, hoe gezellig dat ook kan zijn! Wat zijn ze mooi, die jonge mensen. Wat praten ze open en eerlijk over wat ze bezig houdt en wat gaat hun geloof diep en wat weten ze veel!

Afgelopen vrijdag zaten we met een groepje in de gebedskamer van de kerk. En eerlijk, het was best pittig deze keer. En toch...er werd iets gezegd waar de meiden echt iets aan leken te hebben, waardoor het alle moeite waard was. 

Die gebedskamer is wat Oosters ingericht. Geen stoelen, maar matrassen tegen de muur, waarop je kunt zitten. Op een plankje aan de muur stond deze mooie theeset:

In een ander hoekje hangen en staan allerlei instrumenten.

Aan de muur hangen drie van dit soort tassen:

Een ideale 'chill-kamer'!

Vorige week ging ik op visite bij een Chinese zuster. Ik kreeg er blauwe thee! Nee, niet zo superlekker, maar wel gezond...zeggen ze!

Zo is er altijd wel iets te doen. Ik geniet van de afwisseling van mensen om me heen buitenshuis en thuis zijn bij m'n gezin, zomaar wat rommelen, opruimen, in de tuin bezig zijn, eten koken, hond uitlaten, planten water geven, de was ophangen, schoonmaken, lezen enz. enz.

Ik vond een mooie quote van Lewis en heb het in een schrift gestempeld.

'God kan ons geen vrede en geluk geven apart van Hemzelf,

omdat zoiets niet bestaat.'

Most tears are grace

Wat regent het toch lekker veel! Ik houd er (nog steeds) van, vind het wel wat gezelligs hebben. Toch in juni nog maar een kaarsje aan dan.

En we kunnen altijd wel iets bedenken om een feestje te vieren. Gisteren een serieuze, omdat Mar geslaagd is voor haar Havo-examen.

En vandaag ging ik naar de grote bieb in de stad en haalde alle boeken van Lewis eruit. Nee hoor, niet allemaal. De rest komt nog wel een keer. Wat leest dat heerlijk zeg!

Vanavond eten we bloemkool met aardappelen en kipfilet voor wie het weten wil:)

En straks krijg ik visite, gezellig!

  Grace is something you can never get but can only be given

There's no way to earn it or deserve it or bring it about anymore than you can deserve the taste of raspberries and cream or earn good looks...

A good night's sleep is grace

and so are good dreams

Most tears are grace

The smell of rain is grace

Somebody loving you is grace

Frederick Buechner

Voeten wassen

Deze tien dagen tussen hemelvaart en Pinksteren doet ook onze gemeente mee aan een 24/10 gebed. Er is een mooie gebedskamer ingericht en iedereen kon zich inschrijven voor 1 of meer uren. Twee jaar geleden hadden we het ook, maar dan een week lang in januari, toen zag het er zo uit:

Heel knus en gezellig. Deze keer is de ruimte iets groter en is het weer op een heel andere manier knus en gezellig.

Er is van alles te doen, er zijn zoveel verschillende manieren om voor iemand of iets te bidden!

Afgelopen woensdag waren we er met onze homegroup.

We wasten elkaars voeten...

Best bijzonder, ik had het nog niet eerder gedaan. Nu begrijp ik dat het een dienstbare daad van liefde is. Ik sta er nooit zo bij stil dat deze gehoorzame onderdanen elke dag vele kilo's moeten dragen en vele kilometers af moeten leggen. Wat is het dan een weldaad om ze in een teil met warm water te doen en als ze dan gewassen en afgedroogd worden. Het voelde als een welkome massage en we besloten ter plekke dat we dit elke week zouden gaan doen. Maar dat was natuurlijk gekheid. We deden het omdat we het hele jaar met Handelingen bezig geweest waren en we zo verlangden naar dat gemeenschapsleven dat ze toen hadden en jaloers werden op de concrete leiding van de Heilige Geest en hoe ze door de kracht van Jezus wonderen en tekenen verrichtten. We probeerden door het voetwassen twee dingen te zeggen:

1. We willen ons laten dienen door Jezus, we hebben het nodig van Hem te ontvangen om ook weer te kunnen geven.
2. We willen ook elkaar dienen in liefde, zoals Jezus dat bij ons doet.

Mooi om te weten dat er elk uur van de dag en van de nacht iemand daar is om te bidden!

Ik ga even naar de tuin. De plantjes die ik van Ha & Ma rond Pasen kreeg beginnen weer helemaal opnieuw te bloeien! Ik dacht dat ze hun mooiste bloei hadden gehad, maar ineens stonden ze er weer in volle pracht. Al die zon en regen doet ze goed!

Een poosje terug schreef ik over een klein stukje tuin, waar ik bloemenzaadjes had gezaaid. Ik was benieuwd of het daar vol met bloemen zou komen te staan. Nou, er groeit van alles, maar heel veel bloemen zie ik nog niet. Behalve deze dan:

En dat past weer mooi bij de tekst die ik gister op het raam schreef:

Niet zo mooi gelukt, ik ga het nog eens over doen in een schriftje. Maar het gaat even om de tekst. Ik vind 'm zo mooi. Er zijn veel dagen dat er allerlei kleine klusjes gedaan worden, gewoon lekker gespeeld wordt, geen bijzondere dingen, niks. Ik ben zo blij met deze dagen vol kleine dingen.

Gisteren was het ook zo'n dag. S had vrij en haar vriendje kwam 's ochtends en ze hebben de hele dag heeeeerlijk gespeeld! Mens-erger-je-niet gedaan, totdat ze allebei nog 1 pionnetje hadden, toen hadden er geen zin meer in:) Tenten werden er gebouwd,

koekjes gebakken

En film gekeken

De dag van de kleine dingen, veracht ze niet!

Helemaal niks wat klein is zou veracht moeten worden!

Ik moet denken aan de uren dat ik alleen in de gebedskamer was. Voor mijn gevoel gebeurde er niets bijzonders, ik vond het moeilijk om te bidden en het lukte me ook niet zo goed, ik voelde hoe moe ik was en zat het liefst maar gewoon stil te zijn bij God.

En ik zeg het tegen mezelf:

Veracht ze niet...de kleine gebeden die voor mijn gevoel niet zoveel toevoegen of betekenen.

Zelfs de onuitgesproken gebeden van mijn hart. Ze worden gehoord!