Feestelijk en gezellig

Woensdagavond maakten we een wandeling. We waren in Capelle en omdat de kinderen van m'n jongste zusje fanatieke 'happy stones' zoekers zijn en m'n zusje een fanatiek happy stones maker is, keken we hier en daar, links en rechts of we misschien ook van die mooie geverfde stenen zagen liggen.
En?

Ja, dat hadden we gedacht! Maar deze durfden we toch niet mee te nemen, ze lagen zo netjes op een tafeltje in een prachtige tuin...

Het waren geen happy stones, jammer!

Vrijdag ging ik met m'n oppaskindjes naar de speeltuin. Wat spelen ze er toch heerlijk! De jongste vermaakte zich zo leuk in de zandbak.

En ik maakte bloemenkransjes voor de andere twee.

Zondag hadden we een bijzondere dienst. Birte Papenhausen liet ons het leven van Maria, de moeder van Jezus zien door een dramastuk. Als je van drama houdt, vind je het vast leuk om dit te bekijken. Het begint bij 39:30 met een korte intro en gebed.

Afgelopen weekend zouden we eigenlijk een weekend naar de Efteling gaan, maar die was nog nét dicht en dat ging dus niet door. Deze week zijn we 25 jaar getrouwd en het had zo leuk geweest om het op die manier te vieren. Maar nu hebben we gisteren een heel gezellige avond gehad. We hadden eten besteld, wat iedereen maar lekker vond. Zo werden er om 18.00 uur 4 verschillende maaltijden thuisbezorgd. We werden verwend met hele leuke cadeaus voor in de tuin en ze hadden een heuse 'act' voorbereid. Een superleuke tekst op een bekend wijsje.

En natuurlijk hadden we er een paar taartjes bij, ik kon gewoon niet kiezen in de winkel:)

We hebben er van genoten, het was echt feestelijk en gezellig! 💖

En vanochtend was een luie ochtend. Ik ging even op het trapje in de tuin zitten lezen en Philip er gezellig bij zitten...

Een fijne koningsdag vandaag!

🙋

Een beetje van mijn hart gestolen

Deze week was ik in 'de ban' van een boek dat ik in de kringloop had gekocht: 

Vanochtend werd ik wakker en ging verder met lezen en tijdnes het ontbijt ging ik ook nog even verder, want ik was toch een soort van alleen. En het laatste stukje heb ik op ons bed uitgelezen...niet met droge ogen...
Wat maakte deze vrouw veel mee! Wanneer zij tot geloof in Christus komt, wordt ze verstoten door haar familie. Ze wordt dan liefdevol omringd door broeders en zusters in de gemeente. Na meerdere verbroken relaties wijdt ze zich helemaal toe aan het geven van Bijbelstudie en evangelisatie. Uiteindelijk trouwt ze met een Roemeense predikant, waarmee ze samen naar Roemenië gaat. De grensovergang naar Roemenië is in die tijd zo goed als onmogelijk...

'Naar Roemenië gaan! Maar dat is waanzin!' zei men. 'De grens is meedogenloos! Blijf toch hier! Het is je reinste zelfmoord! Je leven loopt gevaar!' Julia en Féri wisten echter waar de Heere hun gezegd had heen te gaan. (...) Uiteindelijk kwamen ze bij het laatste huis van het dorp. Féri stak gewoonlijk niet op deze plek de grens over. Deze streek kende hij niet. Om zijn verloofde op te zoeken had hij op een ander punt de grens overgestoken. Aan de linkerkant stonden grote militaire gebouwen, met uitkijkposten. Voor hen lag de grote, kale vlakte, die niemand onopgemerkt kon oversteken. Menselijk bezien was het onmogelijk.  Julia en Féri keken elkaar diep in de ogen, zich er zeer van bewust dat de komende minuten onder leiding van de goddelijke Leidsman stonden. Met alleen hun grote liefde voor elkaar en hun verbondenheid met de Opgestane, namen ze samen afstand van de gedachte terug te gaan. Féri keek nogmaals naar zijn jonge vrouw. Ze zei: 'Laten we gaan!' Zonder een woord te zeggen, hand in hand, omringd door een angstaanjagende stilte, staken ze de grens over. Geen boom, geen struik, geen glooiing om zich achter te verbergen in dit vlakke landschap. Men had ervoor gezorgd dat geen enkele vluchteling kans zou hebben hier levend uit te komen. Zwijgend liepen ze door, hun vingers strak in elkaar gevlochten en met vochtige handen. Twee kleine, bewegende silhouetten zag je, als een levende schietschijf, de beste in zijn soort, voor elke willekeurige scherpschutter die hen zou hebben gezien vanuit zijn uitkijkpost. Geen enkele kogel vloog langs hen heen, geen enkele hond die aansloeg, niemand hield hen tegen. De jonge Julia had in zekeree zin het veilige vaderland verlaten. Ja, ze was in Roemenië aangekomen. Daar zou ze wonen, daar zou ze kinderen krijgen... maar op dit moment dacht ze nergens aan. De tijd verloor haar betekenis. De seconden leken hun uren en ze hadden zelfs de indruk dat hun ademhaling te veel geluid maakte. Ze hoorden hun hart kloppen. Ze liepen en liepen... De weg die eindeloos leek, begon minder vijandig te worden. Ze legden enkele kilometers af voordat ze de bewoonde wereld bereikten. Eindelijk, wat een opluchting, onuitsprekelijke opluchting!... Ze zagen de eerste huizen. De schemering met haar gouden licht viel over het land en gleed zachtjes als een zegening, over de aarde. De Vader der lichten had weloverwogen de ogen van hun vijanden gesloten. Omdat ze zo volmaakt en liefdevol beschermd waren, citeerde Julia deze verzen van Psalm 139:

Gij weet mijn zitten en mijn opstaan
Gij omringt mijn gaan en mijn liggen
en gij zijt al mijn wegen gewend
Gij bezet mij van achteren en van voren
en Gij zet Uw hand op mij
En wie zou nu durven beweren dat een huwelijksreis naar Roemenië saai is?

Samen zetten ze zich in voor Gods Koninkrijk en Zijn gemeente. Ze kregen uiteindelijk 7 kinderen. Maar in een communistisch land was het allemaal wel een beetje anders dan we hier nu gewend zijn. Door een listig spel van verraad en beschuldigingen kwam Féri in de gevangenis terecht. Bij de rechtzaak, waar Julia bij was, kreeg hij een gevangenisstraf van 22 jaar! Julia's wereld stortte bijna in, ware het niet dat ze steeds haar toevlucht zocht én vond in Gods woord en aanwezigheid. Door het hele boek heen zie je haar worstelingen, maar ook dat ze geleid wordt door haar Redder en Verlosser. Julia zelf wordt met haar kinderen naar een verbanningsoord getransporteerd. Een afschuwelijke reis voor de kinderen. In het kamp waar ze terecht komen, wordt niet in maaltijden voorzien en zijn ze aangewezen op mede kampbewoners die van hun karige voedselpakketten met hen delen. Prachtig en hartverwarmend om te lezen hoe God 'raven' stuurde met eten. Beproevingen en ziekte blijft hen niet bespaard en zelf ligt ze op een gegeven moment op sterven, alles was al geregeld voor de begrafenis...alleen was zij nog niet gestorven. En dat gebeurde ook niet, het leven kwam in haar terug, een bemoedigend Godswonder!

En dan op een dag moet ze bij de militie komen en wordt haar verteld dat ze vrij is!

En ook haar man komt na 6 lange gevangenisjaren vrij en zo wordt het gezin herenigd.

Dat is even heel erg in het kort.
Ik ben er echt weer even door stilgezet en mijn geloof is er door opgebouwd. Ik ben aangemoedigd om nog meer gehoor te geven aan die innerlijke fluistering om Gods Woord als leidraad in mijn dagelijkse leven te volgen en om Hem te gehoorzamen in alles. Het boek geeft je tussen de regels door ook een scherp zicht op de tactiek van het rijk van de duisternis en Julia geeft een krachtig voorbeeld en getuigenis en inzicht hoe we deze kunnen weerstaan.

Zelf heb ik wel wat met Roemenië en het stukje over de 'huwelijksreis' deed me een beetje glimlachen, omdat ook wij op 'huwelijksreis' naar Roemenië gingen. Het was niet zo spannend, maar ook zeker niet saai! We waren nog maar 3 maanden getrouwd en gingen met mijn schoonvader en nog wat mensen naar Roemenië om Bijbels, kleding en speelgoed te brengen naar tehuizen voor kinderen en ouderen. Ik ben even op zoek gegaan naar een foto-album en heb het gevonden. Hier waren we in een bejaardentehuis. Ze waren zo dankbaar en blij met de spullen die we brachten!

En hier waren we in het kindertehuis. 2 meiden van m'n opleiding hadden een half jaar stage gelopen in een kindertehuis in Roemenië. Om nu zelf, na al hun verhalen, in zo'n tehuis te zijn en de kinderen te zien raakte me.

Hier zijn we in de keuken van het tehuis. Volgens mij gingen we daar helpen aardappels schillen...

Sommige plaatsen die in het boek staan, herken ik nog. Ik was 8 weken zwanger en ik vergeet nooit de doopdienst die we daar hadden. Buiten bij een meer, het was werkelijk bloedheet en ik was ontzettend misselijk! Na de dienst kwamen we bij een gezin thuis en aten we daar (ik moest er een paar keer tussenuit, heel ondankbaar dat ik alles er weer meteen uitgooide 🙈) En na het eten gingen K en ik met de vele kinderen die er waren naar buiten en speelden we wat, hoewel we elkaar niet verstonden hadden we toch veel plezier. De kinderen leken gek op ons en wij op hen en ik zag mijn meisjesdroom al helemaal voor me: een groot gezin!

Niet zo gek dat je hiervan gaat dromen toch? Ik herinner me nog dat ik steeds maar aan het tellen was, of ze er allemaal nog waren. Het is inmiddels alweer bijna 25 jaar geleden!

Voor mij erg leuk om hier weer eens naar te kijken en het boven te halen, ik hoop dat het voor jullie ook leuk is:-)

Zo heeft Roemenië een beetje van mijn hart gestolen...

Pure kracht!

Of het met het eten gelukt is na m'n vorige blog? Ja, we hebben gegeten!:) Ik had nog een pak pannenkoekenmix, een blikje knakworstjes, boterhammen, een paar dikke plakken paasstol en ik heb alle paprika's en komkommerr die ik nog had in stukken gesneden. Zo wil ik niet elke avond eten, maar voor nu was het prima zo.

Vandaag een rustige, beetje luie zaterdag. Lekker uitgeslapen tot ongeveer half 9! Tegenwoordig wordt er op het plein tegenover ons huis dansles gegeven. Leuk om even naar te kijken. En het duurt niet zo lang, dus dat we even de muziek erbij horen, is ook niet zo erg.

M en ik maakten tussen de middag een ommetje. Ze zag deze bloem en vroeg verbaasd of ik geen foto wilde maken. Schouderophalend zei ik: nee... Maar ik liep toch maar even terug om het wel te doen. Ik was moe en had er geen zin in, maar zette me er maar even overheen (vooral over het door het gras heen moeten lopen, alle hondenpoep ontwijkend).

Deze mooie tulpjes kreeg ik zondag van m'n schoondochter 😀

Een laat z'n kopje hangen.

Van mij mag hij blijven!

Het boeken lezen gaat niet zo heel erg vlot op het moment. Op de een of andere manier is het toch weer zover gekomen dat ik in 4 of 5 boeken tegelijk bezig ben. Niet zo gek, dat het even duurt voordat ik er een uit heb. Het boek waar ik het meest mee bezig ben is 'Bijna Thuis' van Billy Graham. Bijzonder toch, dat je op je 91ste nog een boek schrijft! Met allemaal wijze raad over hoe je oud moet worden. Een verhaal vond ik vooral heel mooi. Ik zal het met je delen! Het is hoofdstuk 5.

Minder sterk, maar onwankelbaar

Verstoot mij niet nu ik oud wordt, verlaat mij niet nu mijn kracht bezwijkt. (Psalm 71:9

Ga je hindernissen niet uit de weg. Je zult ontdekken dat ze niet half zo hoog zijn als je dacht. (Normann Vincent Peale) 

In 2010 verscheen op een Japanse website een artikel met de titel: 'Een robotpak dat ouderen superkracht geeft.' Op de bijbehorende foto stond een atletisch figuur die zo'n krachtpak droeg. Het bijschrift vermeldde dat het pak dertig kilo weegt en voorlopig een miljoen yen (ongeveer tienduizend euro) zal kosten. Ik vroeg me af: hoeveel mensen van mijn leeftijd zijn sterk genoeg om een uur lang (laat staan de hele dag) dertig kilo te dragen? En wie zou zo'n pak kunnen betalen? Ik was opgelucht toen ik las dat men geen plannen had om het pak te exporteren. Ik ben al blij als ik elke morgen mijn schoenen aan kan trekken!

Ik moest het artikel goed bestuderen om te ontdekken hoe een pak van metaal en plastic kracht kon verlenen. Het geheim zat niet in het pak, maar in de acht elektromotoren en sensoren die opdrachten ontvingen via spraakherkenning. Op die manier kon het lichaam bukken of iets optillen zonder de spieren te overbelasten. Hoewel deze futuristische uitvinding misschien nooit in onze warenhuizen te zien zal zijn, toont het denkwerk dat erachter zit wel aan hoe graag de mens zijn kracht zou willen vergroten.

Een vijfenzestigjarige vader hielp zijn zoon met verhuizen. Toen de zoon dit aan zijn vrienden vertelde, zei hij: 'Mijn vader en ik probeerden de koelkast naar de keuken te krijgen. Ik ging naar de garage om een steekwagen te halen. Toen ik terugkwam, had mijn vader de koelkast al door het hele huis naar de keuken gebracht. Op de ouderwetse manier: met pure kracht! Mijn eerste reactie was hem eraan te herinneren dat hij door zijn rug had kunnen gaan of een spier had kunnen verrekken. Maar toen zag ik de schittering in zijn ogen. Hij was trots op zijn prestatie, en ik moet zeggen, ik was ook trots op hem. Oude mannenkracht, dacht ik. Ik realiseerde me dat ik een hoop kon leren van deze zilverharige man, die altijd zijn mannetje stond en pure volharding liet zien.'

De Bijbel zegt: 'De pracht van jonge mensen is hun kracht, de sier van oude mensen is hun grijze haar' (Spreuken 20:29). Jonge mensen nemen de kracht en wijsheid die ouderen nog bezitten vaak voor lief. En ouderen gaan soms verder dan verstandig is! Maar ik weet nog goed hoe ik als jonge man mijn vader zag: als iemand die heel sterk was. Hij was boer. Hij werkte met zijn handen. En toen hij ouder werd, kreeg ik steeds meer respect voor zijn kracht en zijn wijsheid.

Nu ik veel langer leef dan mijn vader, ben ik bij het ouder worden vooral verbaasd over het verlies aan kracht om zelfs de eenvoudigste dingen te doen: opstaan uit een stoel, langer dan een uur bezoek afleggen of ontvangen, of gewoon naar de dokter gaan. God kent onze zwakheden. Hij weet dat onze kracht met de jaren afneemt. Het verheugt Hem als we op Hem vertrouwen. In Kolossenzen 1: 29 herinnert Paulus ons eraan dat hij vertrouwde op de kracht van Christus, die volop in hem werkzaam was. Daar kunnen ook wij een beroep op doen. Onthoud dat God weet dat ons lichaam niet voor eeuwig zal leven. En Hij weet precies hoe we ons voelen.

We zouden geen tijd moeten besteden met denken aan onszelf en hoe zwak we zijn. In plaats daarvan zouden we aan God moeten denken en aan hoe sterk Hij is. Net zoals de sensoren in het krachtpak  reageren op het stemgeluid en het pak als het ware voorzien van kracht, moeten wij reageren op Gods stem en zal Hij onze kracht zijn. De Psalmist schreef: 'Bezwijkt mijn lichaam en mijn hart, dan is God de rots van mijn hart...' (Psalm73: 26). 

 

Aarde-rommeltje

Een van de leuke dingen van een 'ommetje' is dat je soms schattige kleine hondjes tegenkomt. S en ons logeetje én ik waren er niet weg bij te slaan.

Vorige week was het zulk lekker weer. Ik heb toen eindelijk wat planten verpot. En toen zag ik dit bij de vrouwentong. Ik heb ze los gemaakt. Ik dacht eerst dat ze allebei van één moederplant waren, maar het ene stekje kwam uit het andere stekje. En toen dacht ik ook nog dat rechts uit links gekomen was (of andersom), maar het was precies andersom! Ik heb ooit gelezen dat je de wortel zo dicht mogelijk bij de moederstam moet afsnijden, dus deze heeft nu niet zoveel wortel...ik ben benieuwd hoe ze het gaan doen.

Het wordt altijd zo'n aarde-rommeltje dat ik dit klusje maar in de tuin heb gedaan.

Ik word blij van nieuwe stekjes en plantjes!

Gisteren schilderde ik een beetje. Het helpt als er al wat teken en schilderspullen op tafel staan, dan is de stap maar klein om aan de slag te gaan.

En S ging later op de dag ook aan de slag. Ze had een heel verhaal geschilderd over een orkaan die huizen kapot maakte. Maar voor één groot huis stond een kruis en zat een vrouw geknield voor te bidden. Toen klonk er uit de hemel een stem: 'STOP!' En de orkaan ging gauw weg.
Deze tekening hoorde er niet bij en werd al gauw verfrommeld: 'mislukt'.

En nu ga ik gauw eens kijken wat we in huis hebben voor het avondeten. Ik wil het vandaag doen met wat er is, maar weet niet zeker of dat gaat lukken en of het een succes wordt.