31 augustus 2023
Hebben jullie dat al gedaan?
27 augustus 2023
Rammelen op het toetsenbord
Gisteren deed ik zowat een uur over m'n blog. Vandaag ga ik dat niet doen, want ik moet nog even oefenen om namen op een canvas te schrijven. Vandaag hebben we weer voetafdrukjes gemaakt, morgen schrijf ik de namen erbij. Ik doe trouwens nooit zo lang over een blog schrijven. Dan rammel ik wat op m'n toetsenbord en druk op 'publiceren'.
Vandaag deel ik alleen een stukje uit het boek 'God is mijn Helper' van Noor van Haaften. Het is een boek vol troost en mooie platen en teksten. Dit stukje spreekt me erg aan. Ik had het gister ook op m'n blog gezet, maar er ook weer afgehaald. En nu zet ik het er weer op.
Op weg naar de tempel in Jeruzalem moesten de pelgrims door een dor, troosteloos steppelandschap gaan. Het 'dal der balsemstruiken', dat ook wel vertaald wordt met 'tranendal', is terug te voeren op het Hebreeuwse woord baka, dat balsemboom betekent. Van deze boom is bekend, dat hij zijn sap als tranen 'uitzweet'. Dat verklaart waarom het dal der balsemstruiken symbool staat voor moeilijkheden en pijnlijke ervaringen in ons leven.
Voor de pelgrims, die op weg waren naar Jeruzalem om God te aanbidden, was het tranendal geen oord waar ze verbleven. Ze gingen er doorheen. Hun hoop op God en hun vreugde over wat hun in Jeruzalem te wachten stond, maakten dat ze goed vooruitkwamen en in het tranendal al konden jubelen. Zo borrelden in de droogte bronnen van vreugde op.De pelgrims konden vertrouwen én vooruitzien. Hun sterkte was in God van wie ook - op zijn tijd - de vroege regen zou komen, die de droge aarde tot leven zou wekken.
26 augustus 2023
We kletsen maar wat
Toen ik 'm 's avonds weer terugbracht zei ik:
'Kom binnen!'
zei neef,
'Wil je met 'm knuffelen? Pak 'm maar hoor!'
Daar kan ik geen nee tegen zeggen.
'Wil je wat frietjes?'
Stiekem denk ik dat het leven zo hoort te zijn.
25 augustus 2023
Heimwee
24 augustus 2023
Van de steiger springen
23 augustus 2023
Zei ik 'oogjes'?
Na het zwemmen keken we of de strandtent al open was voor een koffie
En nu nog even nagenieten door dit blogje.
22 augustus 2023
Een hoop zitten mijmeren
'Daar ben ik op dit moment echt naar op zoek... om eenvoudig dichtbij God te blijven door de dag heen. Hoe kan ik Hem prijzen nu hier in deze situatie? Hoe eer ik Hem? Wat vraagt Hij van mij? Waar zie ik Hem? Het maakt helemaal niet uit of ik thuis ben of op mijn werk of op school of in de kerk... Hij is in mij en om mij heen, ik wil vanuit het diepst van mijn hart leven uit Hem, delen van Hem en die verborgen omgang met Hem koesteren. Het lukt eigenlijk alleen als ik een héleboel andere stemmen tot zwijgen breng en alleen Hij en ik overblijven. Geen gesprekken in mijn hoofd herhalen of denken aan wat anderen vinden of zeggen, niet me voorstellen hoe iets zal gaan of hoe iets zal zijn. Alles weg, alleen Hij en ik.'
21 augustus 2023
Hoe zal het allemaal gaan?
20 augustus 2023
Met tranen in onze ogen
Toen de HEERE de gevangenen van Sion terug deed keren,waren wij als mensen die droomden.Toen werd onze mond vervuld met lachenen onze tong met gejuich
Toen zei men onder de heidenvolken:De HEERE heeft grote dingen bij hen gedaan!De HEERE heeft grote dingen bij ons gedaan,daarom zijn wij verblijd.
En dan toch ineens een omkeer in deze Psalm. Zeiden ze niet dat ze bevrijd waren en terug keerden naar Jeruzalem? Ja dat is ook zo. Maar het was maar een deel van alle gevangenen. Niet iedereen kon al naar huis, er waren er nog veel die in ballingschap bleven. Dat is een mooie vergelijking met iedereen die ons al voorgegaan is naar Huis en wij die nog op aarde leven.
HEERE, breng een omkeer in onze gevangenschap,zoals waterstromen in het zuiden.Wie met tranen zaaien,zullen met gejuich maaien.
Een andere verklaring is, dat hoewel zij nu vrij waren en terug in Jeruzalem, zij nog steeds enorm te kampen hadden met alle gevolgen van hun gevangenschap. Lees bv maar eens mee in Nehemia 1:3-4:
'Zij zeiden tegen mij: De overgeblevenen, die uit de gevangenschap daar in het gewest zijn overgebleven, verkeren in grote ellende en in smaad. In de muur van Jeruzalem zijn bressen geslagen en zijn poorten zijn met vuur verbrand.Het gebeurde, toen ik deze woorden hoorde, dat ik ging zitten en begon te huilen. Ik bedreef enkele dagen rouw, terwijl ik voor het aangezicht van de God van de hemel vastte en bad.'
Zien we dat ook niet terug in ons eigen leven? Ja, we zijn bevrijdt, we zijn gered, we horen niet meer bij het koninkrijk van satan, maar bij het koninkrijk van God. Wat een vreugde en vrijheid kan dat geven en wat een redenen om dat tot aan de uitersten van de aarde door te vertellen. Wij hebben Jezus en niets kan ons scheiden van Zijn liefde.
En toch, zolang we hier op aarde zijn, beseffen we maar al te goed dat we er nog niet zijn, het verhaal is nog niet af en tot dat moment zien we de gevolgen van onze gevangenschap, leven we in een gebroken wereld en zien we die gebrokenheid in ons eigen leven en hart en in dat van de mensen om ons heen.
Ons dagelijkse leven kan gevuld zijn met tranen, met moeite, met pijn.
Het mooie is, dat we erop kunnen vertrouwen, dat Degene die ons bevrijd heeft uit de banden van de duisternis en dood, Zijn werk van bevrijding ook af zal maken en het zal voltooien! Die zekerheid vind je in Jezus, je leest daar alles over in de Bijbel! Er komt een dag dat we zullen juichen en er geen tranen meer volgen. Elke nieuwe dag zal vol gejuich zijn en er komt geen einde aan! En alles wat we hier gedaan hebben met tranen in onze ogen, zal waarde hebben in het eeuwige leven.
Wie het zaad draagt en dat zaait,gaat al wenend zijn weg;maar hij zal zeker terugkomen met gejuich,en zijn schoven dragen.
Zo is het nu. Met dit besef durf ik veel meer mens te zijn, de gebrokenheid onder ogen te zien en mee te lijden, vaak kom je Hem juist daar tegen!
(Alle foto's komen van Pinterest, als je er op klikt, kom je daar terecht)
19 augustus 2023
Over groen gesproken
Dus liepen we terug naar de auto. Daar zagen we deze boom vol met paddenstoelen. Het waren hele kunstwerken.
S wilde alles leren over het sturen en de knopen die gelegd moeten worden voor het anker. Hier haalde ze het anker binnen en haalde alle groene slierten ervan af.
Toen ging de zon schijnen en was ik blij dat hij niet de hele middag zó fel geschenen had.
Morgen hoop ik een blogje te schrijven over Psalm 127, in gedachten was ik er vandaag al mee bezig en ik heb er wat over gelezen. Het is eigenlijk ook echt wel weer heel mooi, maar ik moet er nog een nachtje over slapen hoe ik het onder woorden ga brengen.