Boeken - Puur - De kern

Het boek 'Puur' van Donald Miller heb ik al een poosje thuis liggen.

Ik haalde het uit de bibliotheek, omdat onze voorganger het had aangeprezen en ik daar natuurlijk nieuwsgierig naar werd. Maar na het eerste hoofdstuk twijfelde ik of ik verder zou lezen. De schrijfstijl vond ik niet super geweldig. Het boek lag al op de stapel om terug gebracht te worden naar de bibliotheek, maar ik dacht, nee, ik moet het niet zo snel opgeven, ik denk dat het uiteindelijk écht een goed boek is! Dus weer ergens op een stapeltje gelegd.

Vanochtend ging de afspraak die ik had niet door. Nadat ik alles gedaan had in m'n schuurtje, pakte ik het boek van de stapel en ging er even goed voor zitten. Ergens in mijn achterhoofd dacht ik: Dit moet ik eigenlijk niet doen, ik zou gewoon moeten zitten en helemaal niks doen. Daar wordt m'n hoofd rustig van en lukt het me beter om alles op een rijtje te zetten en weet ik wat vandaag prioriteit heeft. Maar ik las door. En nog een hoofdstuk. Het stond me wel aan dat de schrijver zo ontzettend eerlijk schrijft over zichzelf. Hij worstelt met het kwaad, de gebrokenheid in de wereld en komt er, door een gesprek met een vriend, achter dat dat kwaad, die gebrokenheid in hemzelf zit. Hoe graag we het probleem ook af willen schuiven op anderen en de schuld zouden willen geven aan de situatie waarin we zitten... het is eerlijk om in de spiegel te kijken en te zeggen: 'Ik ben het probleem!'

Dat is niet het enige waar hij mee worstelt. Hij worstelt ook met de Bijbel en komt tot de conclusie dat al die prachtige verhalen in de kinderbijbel, eigenlijk helemaal geen kinderverhalen zijn!

'Hoe komen we erbij om te denken dat het verhaal van Noachs ark geschikt is voor kinderen? Kun je je een prentenboek over Noachs ark voorstellen met afbeeldingen van mensen die snakkend naar adem ronddrijven in liters water, van moeders, die hun kinderen meesleuren terwijl hun lichamen door witkolkende rivieren worden meegezogen, van kinderen die met hun hoofdjes tegen de rotsen beuken of vast komen te zitten aan gevallen bomen? Ik denk niet dat zo'n kinderboek veel exemplaren zou verkopen.'

Dit is schokkend, maar misschien ook voor jou wel herkenbaar. Voor mij wel. Dus ik las verder. Toen kwam er een verhaal wat ik zo mooi vond, dat de vraag over welk boek ik het vandaag zou hebben, gelijk van tafel werd geveegd. Ik wil dit verhaal graag met je delen. De schrijver vertelt dat hij eens naar een concert ging van een folkzanger...

'De folkzanger vertelde dat zijn vriend meedeed aan een geheime operatie. Ze moesten gijzelaars bevrijden uit een gebouw in een of ander duister deel van de wereld. Het team van zijn vriend vloog er per helikopter naartoe, ging het gebouw in en stormde de kamer binnen waar de gijzelaars maandenlang gevangen hebben gezeten. Volgens de folkzanger was de kamer vies en duister. De gijzelaars zaten doodsbang weggedrukt in een hoek. Toen de mariniers de kamer binnenkwamen, hoorden ze de gijzelaars naar adem snakken. Ze bleven bij de deur staan en riepen de gevangenen, zeiden dat ze Amerikanen waren. De mariniers vroegen de gijzelaars hen te volgen, maar dat wilden ze niet. Ze bleven daar maar op de vloer zitten en hielden hun handen voor hun gezicht. Ze konden niet meer helder denken en geloofden niet dat hun redders echt Amerikanen waren. De mariniers stonden daar, niet wetend wat te doen. Waarschijnlijk konden ze niet iedereen naar buiten dragen. Een van de mariniers, de vriend van de folkzanger, kreeg een idee. Hij deed zijn wapen weg, zette zijn helm af en kroop dicht tegen de gijzelaars aan. Hij was zo dichtbij hen dat zijn lichaam sommige van hun lichamen aanraakte. Hij liet zijn blik wat zachter worden en sloeg zijn armen om hen heen. Hij probeerde hen te laten zien dat hij een van hen was. Geen van de bewakers van hun gevangenis zou zoiets hebben gedaan. Hij bleef zo even zitten totdat een van de gijzelaars naar hem begon te kijken en hem uiteindelijk recht in de ogen keek. De marinier fluisterde dat ze Amerikanen waren en dat ze daar waren om hun te redden. 'Wil je ons volgen?' zei hij. De held ging staan en een van de gijzelaars deed hetzelfde. Toen ging er nog een staan, totdat ze allemaal bereid waren om mee te gaan. Het verhaal eindigt als alle gijzelaars zich veilig in het Amerikaanse vliegtuig bevinden.'

'Toen ik begreep dat de beslissing om Jezus te volgen erg veel leek op de beslissing die de gijzelaars moesten nemen om hun redder te volgen, wist ik dat ik moest beslissen of ik Hem wel of niet wilde volgen. De beslissing was gemakkelijk toen ik mezelf vroeg: Is Jezus de Zoon van God, worden we gevangen gehouden in een wereld die wordt beheerst door Satan, een wereld gevuld met gebrokenheid en geloof ik dat Jezus me uit die toestand kan redden?' 

Ik word blij van dit verhaal.
Het raakt de kern.
De kern van het probleem
en de kern van het leven.
Mijn leven!

Wel ook heel mooi dat verhaal van Noach hoor!!

(Alle foto's, behalve de eerste, komen van Pinterest)