De blog van Aritha is altijd zo leuk, ze deelt elke vrijdag 5 geniet-momenten van de week. Omdat er bij mij gelukkig ook geniet-momenten zijn doe ik haar eens na.
Wat een mooie, nog warme dagen, hebben we gehad. Ik genoot ervan tijdens het hardlopen. Ik liep deze week een rondje extra, omdat ik er tijd voor had en ineens ook zo'n zin!
En zondagmiddag genoot ik er ook zo van. Toen gingen we met K mee naar zijn ouders. Eerst gezellig een kopje thee gedronken, waarbij opa vertelde over toen hij een kleine jongen was. En daarna met oma nog een mooie wandeling gemaakt.
Het leek wel lente!
En ik geniet van onze heerlijke kleine kleindochter en dat doen we hier met z'n allen tegelijk!
En ik geniet van lezen, dat zal niemand meer verbazen. Na een paar romans geprobeerd te hebben, echt geprobeerd! lukte het me maar niet om er een te vinden die me pakte. 'De plantage' van Lynn Austin niet en 'De droom van de bibliothekaresse' van Kim Vogel Sawyer niet. Toen las ik in 'PUUR' van Donald Miller iets over 'De uitverkorene' van Chaim Potok en die naam was ik al vaker tegen gekomen, ook weleens iets van geprobeerd te lezen. Nu haalde ik 'm uit de bieb en begon erin. En ik ben enthousiast! Ik moet mezelf dwingen om te stoppen met lezen! Ik vraag mezelf af wat een boek nou zo fijn leesbaar maakt in mijn geval. Van te voren zou ik niet denken dat een heel hoofdstuk over 1 honkbalspel me er zó helemaal in op laat gaan. Van tevoren zou ik ook niet voor zo'n verhaal kiezen. En toch vind ik het geweldig. De schrijfstijl is natuurlijk heel belangrijk, ik denk eigenlijk dat dat het helemaal is. Ik zie en voel het allemaal gebeuren. Het wordt geschreven vanuit de 'ik-persoon', ook al een kunst apart, maar dit is echt goed! Ik heb nog twee romans staan die ik ook nog wil proberen, Chaim Potok piepte er even tussendoor. Van Irma Joubert heb ik 'Een thuis in Afrika' en van Francine Rivers 'De stem van een vrouw'. Daar verwacht ik eigenlijk ook veel van. Maar dat komt later!
Ik weet niet of 'genieten' het juiste woord is, maar het interview getuigenis met Gilbert Hovsepian dat ik luisterde op de podcast van Voice of Martyrs, was heel boeiend en krachtig! Gilberts was 17 toen zijn vader Haik om zijn werk als voorganger in Iran werd ontvoerd en vermoord. 12 dagen lang wist zijn gezin niet waar hij was en toen werd hij gevonden. Hij vertelde dat hij eens een Nederlandse vrouw ontmoette, die hem vroeg of hij Gilbert was, toen hij ja zei moest ze huilen. Ze vertelde dat 15 jaar geleden iemand uit hun kleine gemeente naar Iran was gegaan met een groep en dat ze daar christenen hebben gesproken en van elke christen foto's hebben gemaakt. Zo hadden ze 50 foto's. Gemeenteleden die dat wilden mochten een foto om voor die persoon te bidden. Deze vrouw had nog steeds die foto op haar (ik dacht) bureau staan en bad nog elke dag voor die persoon en dat was Gilbert! En toen was het Gilberts beurt om te huilen! Hij dacht: 'Dit is de Kerk, die is hoe God het bedoeld heeft.'
Hij vertelde ook dat hij op een avond, het was donker en er was niemand die hem kon beschermen 3 mannen met messen naar hem toe kwamen en hem bedreigden. Als hij zijn geloof in Jezus niet zou afzweren zouden ze hem doden. Altijd heeft hij gedacht dat hij Jezus op zo'n moment zou verloochenen en later om vergeving zou vragen. Ook omdat hij uit ervaring wist hoe ingrijpend dit is voor de achterblijvende familieleden. En terwijl hij sprak vroeg hij zichzelf nog af wat hij aan het doen was en waarom hij dit zei: 'Mijn vader is vermoord en daardoor is de kerk gegroeid, nog meer mensen zijn in Jezus gaan geloven. Dat is precies wat ik wil dat gebeurt' (even in eigen woorden). Hoe het verder ging wordt niet verteld, maar hij is toen niet vermoord! Zo bemoedigend om te horen dat God op zo'n moment zo krachtig bijstaat! Ik hoorde het ook van Hannelie Groenewald, die haar man en kinderen in Afghanistan verloor. Ze zei: 'Niemand kan zich hierop voorbereiden en niemand kan ooit zeggen hier klaar voor te zijn! Maar God is er op dat moment en Hij zorgt en draagt!'
Hij vertelde ook dat hij op een avond, het was donker en er was niemand die hem kon beschermen 3 mannen met messen naar hem toe kwamen en hem bedreigden. Als hij zijn geloof in Jezus niet zou afzweren zouden ze hem doden. Altijd heeft hij gedacht dat hij Jezus op zo'n moment zou verloochenen en later om vergeving zou vragen. Ook omdat hij uit ervaring wist hoe ingrijpend dit is voor de achterblijvende familieleden. En terwijl hij sprak vroeg hij zichzelf nog af wat hij aan het doen was en waarom hij dit zei: 'Mijn vader is vermoord en daardoor is de kerk gegroeid, nog meer mensen zijn in Jezus gaan geloven. Dat is precies wat ik wil dat gebeurt' (even in eigen woorden). Hoe het verder ging wordt niet verteld, maar hij is toen niet vermoord! Zo bemoedigend om te horen dat God op zo'n moment zo krachtig bijstaat! Ik hoorde het ook van Hannelie Groenewald, die haar man en kinderen in Afghanistan verloor. Ze zei: 'Niemand kan zich hierop voorbereiden en niemand kan ooit zeggen hier klaar voor te zijn! Maar God is er op dat moment en Hij zorgt en draagt!'
En hier is nog een mooi lied van Gilbert Hovsepian
1 opmerking:
Dat was leuk, mooi, ontroerend om te lezen. Dat boek ken ik niet. Denk niet dat het mijn genre is. Ik houd van licht, luchtig. Omdat ik vaak lees voordat ik ga slapen.
Sjonge, nu moet ik ook 5 dingen gaan vinden. Ff foto's checken, dan weet ik het weer.
Een reactie posten
Heb jij Hem nog gezien vandaag? Reacties op deze vraag of op wat ik geschreven heb zijn altijd fijn! Zo kunnen we elkaar bemoedigen.