In m'n vorige blog zei ik dat het misschien moeilijk is om toe te geven dat we best wel in het donker zitten. Dat vind ik echt. Ik heb altijd de neiging om, als ik het ergens moeilijk mee heb, om gauw over te gaan op de hoopvolle lichtpuntjes die God geeft. Om écht te zeggen:
'Het is zo donker en ik zie ook even niet hoe het lichter wordt.'
Het dan daarbij te laten, dat voelt alsof ik niet weet wat er in de Bijbel staat en ook alsof ik vergeten ben hoe God uitkomst heeft gegeven in moeilijke tijden. En toch is dit wat ik nu (weer) aan het leren ben. Hier en nu in deze situatie weet ik het ook even niet en dat is niet erg.
Er is ook een andere kant. Steeds maar weer roepen dat er hier en daar wel dingen zijn waar ik me aan vasthoud en dat God altijd goed is...
kan voelen alsof ik God overeind moet houden.
En is het niet juist andersom?
De HEERE zal voor u strijden, en u moet stil zijn.
Exodus 14:14
1 opmerking:
Het is niet erg om verdrietig te zijn. Juist dan zal het Licht van Kerst op wonderlijke wijze doorbreken. In een relatie is er sprake van wederkerigheid. Vertrouw Gods aandeel maar als jij met lege handen staat
Een reactie posten
Heb jij Hem nog gezien vandaag? Reacties op deze vraag of op wat ik geschreven heb zijn altijd fijn! Zo kunnen we elkaar bemoedigen.