31 december 2019

Een nieuw jaarthema

Yes! Ik heb een nieuw jaarthema! Zomaar ineens onder het hardlopen, tijdens het luisteren van een interview hoorde ik de woorden: 'Rythm of Grace', ritme van genade. Gisteren was ik bezig met een lijst met bezigheden, verplichtingen, nieuwe werkzaamheden en structuren waaraan gewerkt moeten worden... ik kreeg het er benauwd van! Dus haal ik een dikke streep door al mijn doelen, plannen en idealen voor 2020 en dan blijft er maar één ding over: Tijd met God door de Bijbel te lezen, te bestuderen en tot me door te laten dringen, tot mijn hart te laten spreken, Hem in het leven zien en ontdekken op vaak verrassende momenten en manieren, aangeraakt worden door Zijn helende hand...en mijn oog op Hem gericht houden, verwachten dat Hij me geeft wat ik nodig heb om te doen wat Hij van me vraagt.
Dat is voor mij 'the rythm of grace'!
Dat is niet zomaar wat los leven en we zien wel hoe alles komt en gaat en vooral niks plannen en nergens aan werken.
Maar verder gaan waar ik gebleven was. 
Stap voor stap.


Gisteren fietste ik in mijn upje naar de bieb in het centrum. De brug stond open. Ik genoot van het feit dat ik helemaal geen haast had en kon genieten van het kabbelende water en de boten die voorbij voeren.


In de bieb had ik gedacht een paar boeken te pakken en dan ergens rustig te zitten en te lezen. Maar daar had ik dan weer niet de rust voor. En toen ik alles had, ging ik naar beneden, liep ik de Starbucks in... en ook weer uit. Ook dat zag ik uiteindelijk niet zo zitten, hoewel het me echt heerlijk lijkt om gewoon ergens koffie te drinken, laptop erbij en wat te schrijven...een leuke oefening!


In de grote centrale hal van de bieb staat een piano en er kwamen al wel wat pingel geluiden uit, maar toen ging er iemand achter zitten die kon spélen!! Ik draalde door een boekenwinkel en luisterde geboeid naar de prachtige, bekende melodieën die hij speelde, schitterend was het. Maar helemaal enthousiast werd ik toen hij de hymn begon te spelen, die ik dit jaar voor het eerst hoorde, waarvan ik de tekst uitgeprint had en in de wc had opgehangen en waar ik heel lang over na gedacht heb. Hoe kende hij die? Het is helemaal niet zo'n bekende hymn. Dan geniet ik hoor, tot in m'n tenen!


En dan nu deel 4... Het meest schrijnende van alle delen vind ik zelf.

Len
Deel 1 
Deel 2
Deel 3
Deel 4
De volgende dag trekken we er opnieuw samen op uit. Ze heeft haar dochtertje van bijna 2 jaar meegenomen en dat zorgt voor een enerverende tijd, waarin de aandacht voortdurend verdeeld moet worden tussen een jengelende peuter en de moeder. Ik hoor het bekende verhaal van een vader die geen verantwoordelijkheid neemt. Van gebrokenheid van de rest van het gezin. Van een zus met hetzelfde beroep die 3 keer een abortus heeft laten plegen. Van de laatste keer dat ze haar geaborteerde kind aan Len meegaf in een doos met de vraag of ze op de begraafplaats voor een goede plek kon zorgen, omdat ze zelf in het ziekenhuis lag- de abortus had bijna de dood van zowel moeder als baby gezorgd. De tranen springen in mijn ogen als ik een inkijk krijg in de intense gebrokenheid. En diep in mijn hart voel ik zoveel verontwaardiging over mannen die vrouwen misbruiken. Ik háát dat.Ik heb de kans om met haar Johannes 4 door te nemen, wat een verhaal als je dat in deze context samen leest. We praten samen over het levende water, dat als je dat drinkt, je dan zelf een fontein van dit water wordt. Dochterlief vraagt om veel aandacht, maar het lukt toch aardig om er samen doorheen te gaan. Ik zie haar ogen verlangend kijken naar een wereld die ver bij haar vandaan staat en toch ook heel dichtbij komt.Ik vertel haar dat ik samen met haar wil bidden of als het mogelijk is die dag aan 2 voorwaarden wordt voldaan: vindt mijn vrouw het goed als ik dit geld investeer, en kunnen we dit via de lokale kerk regelen, zodat die ook achter haar kunnen staan in het proces dat voor de boeg ligt? Ze begrijpt dat het geen uitgemaakte zaak is dat het deze dag allemaal gaat lukken. We hebben samen een gesprek bij de organisatie die haar wil helpen haar bedrijfje te beginnen. Het ziet er goed en betrouwbaar uit. Een gesprek met mijn vrouw krijgen en haar toestemming om hierin mee te doen is niet het moeilijkste gedeelte. Maar hoe krijgen we contact met iemand van de kerk?

29 december 2019

Kale koppen, niet te stoppen!

Wat een feesten! Na de kerstdagen gingen we gelijk verder met S. haar 8ste verjaardag. Er waren heel veel mensen en heel veel gezelligheid!


Wat een heerlijke leeftijd is dit ook!

En nu is het tijd om wat terug te kijken op het oude jaar en alvast wat vooruit te kijken naar het nieuwe jaar. Zou ik nog een jaarthema kunnen bedenken of toch nog een seizoensthema? Komt er verandering in de bezigheden die ik heb, ga ik ergens mee stoppen, komt er iets bij? Ik weet het niet zo goed. Morgen heb ik een dagje alleen gepland en die ga ik gebruiken om daar eens rustig over na te denken en er voor te bidden.

Ik heb trek in oliebollen, misschien kan ik het niet laten om er morgen een paar te halen:) Als onderdeel van het programma! Moet kunnen toch?

We krijgen goede berichten uit Gambia, waar R is. Vandaag belde hij en kregen we even contact met een Gambiaan. Zo grappig om met een wildvreemd iemand ineens zo hard te lachen! Hij vertelde dat hij een beetje Nederlands had geleerd van R en een vriend, hij zei:
'Kale koppen, niet te stoppen!'
Hij was zelf ook kaal en R en zijn vriend zijn flink met de tondeuze aan de slag gegaan voordat ze weg gingen. Het klonk zo grappig uit zijn mond!

Vanochtend was de lucht zoooo mooi! Helemaal rood en het strekte zich steeds verder uit! Ik baalde wel een klein beetje van alle gebouwen die het uitzicht belemmerde, maar van wat ik zag, genoot ik met volle teugen!


En op de dijk was het ook al zo mooi, het was lekker koud!



(Hebben jullie ook al gemerkt dat het echt al weer ietsje later donker wordt?!!)

En nu gaan we verder met het verhaal over Len. Heb je deel 1 en 2 gemist, klik dan een op de linkjes! Dit is het derde deel, in totaal zullen er 5 delen zijn.

Len
Deel 3
Tijdens mijn retraite houden we af en toe contact. Ik bel met de mensen die ik in M. heb ontmoet en vraag om advies en bid een slag in de rondte. Omdat Len naar een internetwinkel moet om contact te hebben via Messenger en ze vrijwel geen geld heeft, hoor ik bijna een week niets van haar. Ik laat haar weten wanneer ik op de terugweg zal zijn naar D. om haar dan weer te spreken, maar weet niet eens of ze dat bericht ontvangt.Als ik daar aankom ben ik heel benieuwd of en hoe ik haar ga aantreffen. Zal ze er zijn? Hoe zal ze het deze 12 dagen hebben gehad? Is het haar gelukt om te stoppen?Al snel lukt het om met een geleende telefoon contact te krijgen en hoor ik van haar dat ze een heel plan heeft gemaakt: via een goed bekendstaande organisatie is het mogelijk om met een startbedrag van rond de 300 euro een klein bedrijfje te beginnen, waarmee ze zelf zich van inkomen zal kunnen voorzien. Ze heeft zelfs al een cursus gevolgd, waarin ze training krijgt hoe ze dit moet doen. Ik zie de vastberadenheid in haar ogen. Ze is echt gestopt en wil nooit meer terug. En natuurlijk vraagt ze mij om haar hiermee te helpen, want wie anders zal haar hier mee willen helpen? Ik luister met verwondering naar haar als ze op een papier voor me uittekent welke stappen ze in welke volgorde wil gaan zetten om echt verder te komen.Maar ik heb ook een plan. Ik wil niets doen zonder het lokale lichaam van Christus, en toestemming van mijn wijze, lieve vrouw. Dus ik vertel haar dat ik die middag om 15.00 naar V., een bekende en inspirerende kerk in de Filipijnen wil. Ga je mee? En zo stap ik even later met Len naast me deze kerk binnen. Ik zie mezelf lopen en moet eigenlijk wel een beetje lachen om de situatie. Len vroeg zich af of ze zoals ze gekleed is binnen kan komen, en ik gok het erop dat we dit risico kunnen nemen. Ik dank God dat we hartelijk ontvangen worden, alhoewel ik ook wel wat mensen met vragende blikken in hun ogen zie. Een dienst meemaken door de ogen van iemand met zo’n verleden vol gebrokenheid maakt dat je heel anders luistert naar de muziek en de preek. Laat die er precies over gaan hoe God ons gemaakt heeft naar zijn beeld en hoe waardevol we zijn in Gods oog. Ik geniet en ben dankbaar voor het wereldwijde lichaam van Christus. Ik krijg de kans om een paar contacten aan te gaan, telefoonnummers worden uitgewisseld en we krijgen een paar goede connecties.
Wordt vervolgd...

25 december 2019

We komen in de buurt...


Genieten jullie ook van het kerstfeest?
Gisterenavond volgde we een mooie lichtjesroute. Alles kwam voorbij. Hier zie je Jozef, mopperend en gefrustreerd omdat het er op lijkt dat zijn verloofde er een ander op na houdt...


En hier zijn we bij de herberg...Nee, er is geen plaats, maar het is een heldere avond, dus waarom niet bevallen onder een prachtige sterrenhemel?!


We komen in de buurt!


Het was mooi, het was leuk...En er kwamen heel veel mensen, die een kerstnachtdienst waarschijnlijk een te grote drempel zouden vinden.

Vanochtend hadden we een kerkdienst, ik genoot van allemaal kindjes om me heen! Tijdens de zegen, die we altijd aan het einde mee krijgen, hoorde ik een meisje hard roepen naar het meisje dat naast me zat: 'Wat zie je er schattig uit!' Ze riep terug: 'Dankje! Jij ook!!' Zo heerlijk!



Len
Deel 2
Hoe is het mogelijk dat hier in dit lekkende hutje op een paar vierkante meter volgestouwd met rommel zes mensen wonen? In het donker stapten we door de stank en over en door de plassen en de glibberige modder deze schamele plek binnen. Toch voel ik tegelijk dat ik hier op dit moment als ambassadeur van Jezus ben. Dus we praten wat, ik lees een paar woorden uit de Bijbel van hoop en spreek een zegenend gebed uit.
Vervolgens spreek ik verder door met Len. Ze wil het liefst met me mee naar het eiland waar ik een retraite zal gaan houden. Maar ook dat lijkt me niet een heel goed plan. Ze klampt zich bijna aan me vast en vraagt: “Je laat me toch niet in de steek nu, ik wil nooit meer terug naar mijn oude werk. Ik wil alles doen wat ik moet.” En ze komt zelfs al met een soort plan.
Ik voel dat ik aan alle kanten wijsheid tekortkom. Met dit bijltje hak ik niet elke dag. Wat is nu wijs, verstandig en verantwoord? In elk geval niet haar aan haar lot overlaten. We regelen dat ze in elk geval de komende dagen goed door kan komen, en ik vertrek met het besef dat er echt iets moet gaan gebeuren. Ik voel me hulpeloos en klein en diep afhankelijk van mijn hemelse Vader. Ik heb in Manila wel mensen ontmoet die hierin gespecialiseerd zijn, maar past het bij haar om daar helemaal naar toe te gaan, bijna 1000 km. verderop? Ze heeft nu hulp nodig. En ik heb rust en tijd nodig om naar verstandige mensen en naar Jezus te luisteren.
Verder lijkt het me wijs dat ik goed contact houd met het thuisfront. Ik vertel alles aan mijn vrouw en betrek de kinderen erbij. Als je zo’n intens contact krijgt met iemand die uit de wereld van de prostitutie komt lijkt accountability me wel verstandig. Ze denken en bidden vanaf de andere kant van het Euraziatische continent met me mee...
Wordt vervolgd... 

22 december 2019

Reizigers

Wat wordt er veel gereisd over de wereld! Gisteren nam ik afscheid van R. die voor twee weken naar Gambia vertrok. Met een hele groep gaat hij daar aan de slag om te helpen met een project. Ik hoop dat hij een hele goed tijd heeft en weer helemaal opgeladen thuiskomt!
Gisteren zagen we ook hele goede vrienden van ons, zij waren op vakantie en zitten nu in het vliegtuig terug naar Canada. Wat hadden ze het warm hier. Ze liepen met t-shirts met korte mouwen aan binnen en buiten voldeed een trui. In Canada schommelt de temperatuur zo tussen de -20 en de -30! Wat hebben we genoten om elkaar weer te zien en te spreken!
Onze neef en zijn gezin zijn op verlof, zij zijn als zendelingen aan de slag gegaan in Zambia. Wat hebben zij het koud hier in Nederland!!
En vandaag waren in onze gemeente onze zendelingen die werken in New York, ook zo fijn om elkaar weer even te zien.
Vanochtend vroeg liet ik de hond uit en liepen deze mensen voor me... Waar zouden zij naar toe gaan en waar komen ze vandaan?


Afgelopen week kreeg ik ook een reisverslag van een andere reiziger. Heerlijk om dat te lezen en zo iets te proeven van het leven in de Philipijnen. Ik wil jullie daar ook iets van mee geven. Met toestemming mocht ik dit verhaal delen, dat zich ergens in de afgelopen twee maanden afspeelde. Verhalen horen ook een beetje in deze tijd van het jaar toch? Door een boek of door mensen die iets vertellen en natuurlijk het verhaal van die Baby in de kribbe! Dit is een lang verhaal, daarom hak ik het in stukjes en zul je in de komende blogs onderaan elke keer een stukje verder kunnen lezen. Het heeft ook alles te maken met die kleine jongen in Bethlehem, want Die leeft nog steeds! Hier is deel 1.

Len
De avond valt vroeg in D. Ik maak nog een rondje door deze mooie stad, gelegen aan het water van het grote eiland N, in de Filipijnen. Zoals altijd is het druk op straat. Tricycles rijden overal rond. Het is een kabaal van jewelste. De zwoele wind brengt verfrissing in het klimaat waar het altijd tussen de 28 en 33 graden is. Een lange broek is nooit nodig. Een jas hoef je nooit mee te nemen. Tenzij je naar een kerk gaat waar ze airco hebben, want de standaard temperatuur is om voor mij onnavolgbare redenen dan altijd rond de 18 graden.
Opeens spreken 2 dames me aan. De ene kijkt me heel lief aan en voordat ik in de gaten heb wat er gebeurt vraagt ze me of ze mee zal gaan naar mijn hotelkamer. Het is een mooie jongedame met een leuke uitstraling. Toch lijkt het me niet zo’n goed plan. We raken in gesprek en al snel zeg ik: weet je wel zeker dat je dit werk echt wilt doen? Is dit waar je zelf voor zou kiezen? Ik zie haar gezicht betrekken en merk dat zelfs de tranen in haar ogen springen. Laten we haar Len noemen. “Ik heb een dochter van bijna 2 jaar oud, en het is de enige manier waarop ik voor haar kan zorgen”, is haar antwoord. We zitten even op een terrasje om van de unieke smaak van een mango shake te genieten. Als ze me iets vertelt over het verhaal van haar leven, de mannen die haar gebruikt hebben, maar als ik ook meer begrijp van haar eigen domme keuzes, breekt mijn hart.
Wat zou Jezus nu doen? Dat is eigenlijk niet zo moeilijk. Hij zou meegaan naar de supermarkt en voor haar en haar dochter dat kopen wat ze op dit moment nodig hebben, om dan verder te kijken wat voor de lange termijn nodig is. Als we even later met tassen vol luiers, melkpoeder, fruit en andere accessoires bij haar kleine hutje komen waar ze woont met een tante en nog vier kinderen schrik ik me rot.
Wordt vervolgd... 

20 december 2019

Dagje Haarlem


Het blijft fantastisch om zo dichtbij Schiphol te rijden, dat je stijgende en landende vliegtuigen van zo dichtbij kunt zien. Gisteren waren K en ik een dagje naar Haarlem. Op 19 december kregen we verkering en als het een beetje uitkomt, vieren we dat!
We hebben heerlijk geluncht bij Bagels & Beans!


Waar ik vooral benieuwd naar was, was het Corrie ten Boom huis. Een avond van te voren bedacht ik dat het leuk zou zijn om daar heen te gaan. Ik wil het al een poosje, heb dit jaar ook weer een aantal boeken van en over haar gelezen. Dit was dé kans!


Hier was het dan! Wel apart, ik had het me een beetje anders voorgesteld, maar ben denk ik in de war geweest met een ander gebouw.


Van de horloge/klokkenzaak was niets te zien, die ruimte gebruiken ze denk ik ergens anders voor. Maar in de huiskamer hebben ze zoveel mogelijk hetzelfde ingericht als toen. Er hingen veel foto's aan de muur, waarvan sommigen toen ook al. Maar andere foto's hingen er om het verhaal van de man die ons rondleidde te ondersteunen.
En natuurlijk kwamen we ook in Corrie's slaapkamer, waar de schuilplaats was. Zo'n klein stukje eigenlijk maar, waar ze met z'n zessen bijna 3 dagen in stonden... wat een spanning en angst moet er geweest zijn! Links onderin de kast kropen ze naar de ruimte achter de muur. Natuurlijk moest dat heel snel gebeuren. En uiteindelijk, na heel vaak oefenen, lukte het ze om het 's nachts in 70 seconden te doen. (Alle lakens moesten opgevouwen en de matrassen omgedraaid!) De lakens legde ze dan op de onderste plank en dan schoven ze het luik ervoor. Overdag lukte het in 60 seconden, als ze gegeten hadden, moesten borden en bestek ook meegenomen worden. Uiteindelijk, na de inval, waren er door deze schuilkamer 6 mensen gered! Ze wilde dat Corrie laten weten in de gevangenis en hebben achter een postzegel op een brief geschreven: 'Alle klokken zijn in veiligheid gebracht!'


De mensen die ondergedoken zaten konden niet even naar buiten gaan. Het huis staat vlakbij het gemeentehuis en ook vlakbij een potiliebureau. Maar op het dak was een klein balkon, als ze laag bleven konden ze ongezien op het balkon wat frisse lucht krijgen.
Dit is het uitzicht vanuit het balkon.
Aan de overkant van het huis woonde een Joods echtpaar, die als eerste een onderduikadres vonden bij Corrie ten Boom en haar vader en zus!


Het uitzicht vanaf de andere kant van het balkon. De huizen eromheen waren in die tijd nog niet zo hoog dat ze op het balkon konden kijken.


Ik vond het fijn om het gezien te hebben en dat K er ook bij was, we waren allebei wel onder de indruk.
De rest van de middag struinde we door het centrum van Haarlem. Wat een prachtige, grote kerk staat daar!


Zo imposant!


Het werd al donker toen ik eindelijk een winkel vond waar ik nieuwe hardloopschoenen vond en K nog even gauw naar een andere winkel ging om de (bijna) laatste inkopen te doen.
Toen was het tijd voor avondeten en dat deden we bij de Griek. Wat een lekker vlees kunnen die maken! Er hoorde eigenlijk rijst bij, maar ik heb gevraagd of het ook frietjes konden zijn:)


Op de terugweg reden we zo'n beetje naast een vliegtuig die net geland was. Niet zo duidelijk door het raam van een rijdende auto.


En nu is het vakantie! Vanochtend had ik even heerlijk de tijd om m'n hardloopschoenen uit te proberen en daarna verder te gaan met Lukas en ook nog het een en ander in huis kunnen doen. S had maar een halve dag op school. Toen ik haar opgehaald had, gingen we eerst naar de bieb en toen hebben we de vakantie ingeluid met:
een oliebol!


Fijne Vakantie iedereen!

17 december 2019

Tot ziens!

Zondag was A. voor het laatst in onze gemeente. Ik weet nog goed dat er een paar jaar geleden tijdens de dienst met Pasen een oproep werd gedaan om naar voren te komen om zo in verschillende talen te horen: 'Jezus is opgestaan!' Het raakte me, omdat er aardig wat mensen bij waren die het met tranen in hun ogen en een gebroken stem zeiden. Zo ook A. Zij kwam naar voren en zei 'Jezus is Opgestaan' in Het Zuid-Koreaans en vrijmoedig vroeg ze om gebed voor Noord-Korea. Ook mijn lieve vriendin uit Iran zei het in tranen: 'Jezus is opgestaan!' Wat een hoge prijs heeft ze moeten betalen voor het liefhebben van deze Opgestane Heer, maar zonder er ooit een moment spijt van te hebben gekregen!

A was dus voor het laatst en... ik miste de gelegenheid om haar een knuffel te geven en gedag te zeggen! Nu appten we even en zei ze: 'Don't wanna say bye, but 'Tot zien'! En zo is het!
Ze kwam een keer terug na een reisje naar Zuid-Korea en nam deze kleine gele hanger voor me mee. Ik heb 'm op onze wereldkaart geprikt. Dat zal me aan haar herinneren en me helpen om voor haar te bidden. Ze gaat terug omdat haar ouders ouder worden en meer zorg nodig hebben.



15 december 2019

Hij wuifde heel hard met een witte doek

Zijn ze bij jullie ook alle bomen aan het snoeien? Ik bedenk steeds op een verkeerd moment dat ik in de tuin ook nog het een en ander te doen heb. Dat moet deze week maar eens gebeuren, nu het nog niet vriest.


Vanochtend kwam ik met veel (vooral spier)pijn (van de sportschool) en moeite uit m'n bed. Maar ik weet: Als ik eenmaal buiten loop met de hond, dan had ik dat niet willen missen. Bij de dijk is het tegenwoordig niet zo stil op zondagmorgen. Die groene parkieten die we nu sinds een paar jaar rond zien vliegen, vind ik superleuk om te zien, maar wat een schreeuwerds zijn het! Ik vind het niet erg, ze blijven leuk, de bomen zitten er helemaal vol mee en de muren ook!


Vanochtend zag ik ook de maan nog, wat een mooie, heldere, blauwe lucht was het.


In de kerk was iemand die zo blij was met zijn geestelijke familie, dat hij taarten had besteld en heeft getrakteerd! Ik werd er wel een beetje stil van. Hij wuifde heel hard met een witte doek toen we een applaus gaven, een grote glimlach op zijn gezicht.


Ondertussen ben ik nog steeds bezig met Lukas. Wat me op het moment het meest raakt en waar ik steeds maar weer met mijn gedachten terug kom, is de lofzang van Zacharias:
En jij, kind, zult een profeet van de Allerhoogste genoemd worden, want je zult voor het aangezicht van de Heere uit gaan om Zijn wegen gereed te maken, en om Zijn volk kennis van de zaligheid te geven in de vergeving van hun zonden, door de innige gevoelens van barmhartigheid van onze God, waarmee de Opgang uit de hoogte naar ons omgezien heeft, om te verschijnen aan hen die gezeten zijn in duisternis en schaduw van de dood, en om onze voeten te richten op de weg van de vrede.
Lukas 1: 76-79
Met innige gevoelens van barmhartigheid heeft God uit de hoogte naar ons omgezien om te verschijnen aan hen die in de duisternis leven en in de schaduw van de dood!

Jesaja heeft ook zo'n prachtige tekst, daar ging de preek vandaag over: 
Want zo zegt de Hoge en Verhevene, Die in de eeuwigheid woont en Wiens Naam heilig is: Ik woon in de hoge hemel en in het heilige, en bij de verbrijzelde en nederige van geest, om levend te maken de geest van de nederige, en om levend te maken het hart van de verbrijzelden.
Jesaja 57:15
Ik heb er vandaag een glimpje van gezien, in die man, die niet kan lopen, maar die zo straalde en op taart trakteerde!
Ik hoop dat ik er nog veel meer van zal zien deze kerst!





10 december 2019

Een krachtig voorbeeld

Wat heb ik zin in blogjes schrijven, vraag me niet waarom! Ik doe het gewoon.
Vanochtend lekker gesport bij de sportschool. Er zijn er wel dichterbij, maar omdat m'n sportmaatje daar ook gaat is het natuurlijk alle moeite waard om iets verder te fietsen. Maar ook als zij er niet is kies ik voor deze, al was het alleen al om de locatie, zo heerlijk aan het water en al die boten, ik vind het elke keer weer een plaatje!


Op school werkt S over kleding. Iedereen mocht kleding mee naar school nemen om een heuse kledingwinkel in te richten. Vandaag ging ik eens gezellig winkelen in de school met S. Wat vond ze dat leuk en ik ook! Ze zag een leuk jurkje, een blousje voor in de zomer en twee lange broeken. Het geld dat op deze manier opgehaald wordt, gaat naar een goed doel.
In de school is een nisje, waar altijd iets moois wordt neergezet. Deze keer in adventsstijl:


Gisterenavond gingen we op kraamvisite bij m'n nichtje. Nu ben ik voor het eerst oudtante! Aan mijn kant van de familie dan:) Aan de kant van K kom ik al in de buurt van 70 keer 😏. Dit is toch een beetje anders hoor...


In mijn stille tijd (zo noem ik het eigenlijk nooit:) ben ik bezig met het Evangelie van Lukas. Wat mooi om elke dag een paar verzen te lezen en die diep tot je door te laten dringen! Bv vers 4 van hfd 1:
Zij (Zacharias en Elizabeth) waren beiden rechtvaardig voor God en wandelden onberispelijk volgens alle geboden en verordeningen van de Heere. En zij hadden geen kind, omdat Elizabeth onvruchtbaar was en zij beiden op leeftijd gekomen waren.
Ik vind het niet zo erg om in de overgang te zijn, voel me soms wel een beetje onzeker en het is ook af en toe echt niet fijn al die hormonen die door m'n lijf gieren, maar het is goed zo. Voor Elizabeth zal het veel moeilijker geweest zijn om door deze tijd te gaan. Haar droom bleef een droom, haar verlangen werd niet vervuld. De jaren verstreken, haar kansen waren definitief voorbij. God heeft haar gebed niet verhoord, de smaad van mensen moet haar pijn gedaan hebben. Maar dwars door dat alles heen wandelde ze onberispelijk en rechtvaardig voor God. Wat geeft deze vrouw een krachtig voorbeeld!

8 december 2019

Wat een rust

Deze week kwam ik via de blog van Anne Graham Lotz bij dit lied terecht. Neem er even de tijd voor, het is een prachtige boodschap van hoop en troost!


Anne Graham Lotz is een dochter van Billy Graham. Ze heeft veel meegemaakt. Ik heb de afgelopen week veel van haar gelezen en naar haar geluisterd. Er is zelfs een app voor op je telefoon, als je op haar hele naam zoekt vind je het zo. Je vind daar al haar blogs en ook veel audio. En elke dag een stukje uit haar mooie dagboek: 'Joy of my heart'.

Wat een zegen om in deze tijd te leven, dat we zoveel keuze hebben uit Godvrezende, bijbelgetrouwe onderwijzers van over de hele wereld!

Vorige week kreeg ik zo'n mooi cadeautje van mijn zusje, ze heeft het zelf gemaakt! Het ziet er zo professioneel uit!


Een paar uurtjes per week pas ik nu op mijn nieuwste, kleinste oppasmeisje, ze heeft ook al zo'n mooie naam met dezelfde betekenis: God met ons!


Wat een rust geeft dat, zomaar even op de bank zitten met zo'n klein hummeltje slapend tegen je aan! 




28 november 2019

Waarvan je altijd de deur van je huis weer kunt sluiten...

Het is echt herfst nu, maar het is vaak zulk stralend weer, als ik dan de hond 's ochtends uitlaat, zie ik die prachtige zonnestralen! 


En juist als de zon zo schijnt, is het vaak ook zo lekker koud. Zo koud, dat het had gevroren. Dan krijg je de mooiste dingen te zien!


Het is bijna december! Vorige week zaterdag of zondag, ik weet het niet meer, zei ik tegen K:
'Wat een rommel, ik zie het niet meer zitten, ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen!'
Hij zei:
'Dan maak je een planning!'
En dat was precies wat ik nodig had! Ik bedacht dat ik nog 10 werkdagen had voor december en dat ik m'n huis in 10 stukjes kon verdelen. Elke dag 1 kamer/ruimte. En dat ging ik doen en vandaag deed ik er 3 tegelijk en ben ik er klaar mee! Heel m'n huis netjes en schoon. Het kan natuurlijk altijd nóg schoner en nóg netjeser, maar ik ben hier tevreden mee. In december ga ik wel alle kamers langs, maar doe ik alles iets minder uitgebreid. Dat kan in januari dan wel weer.

Vorige week woensdag klom ik op een trap en omdat die van het afstapje in de gang gleed, viel ik hard op de grond met mijn achterhoofd:( Met mezelf vielen ook al mijn mooie schoonmaakplannen in duigen! De rest van de dag lag ik op de bank met een flinke hoofd en nekpijn. De volgende dag ging ik toch weer rustig aan verder met waar ik was gebleven, al zocht ik het maar even niet hogerop.
Vrijdag was ik de hele dag bij een vriendin, samen met nog iemand en hielden we een retraitedag! Hoe heerlijk is dat! Ze hebben voor me gebeden en sinds maandag is álle pijn verdwenen! Ik ben er heel dankbaar voor!

Tijdens die retraite-dag namen we de tijd om dingen met elkaar te delen, voor elkaar te bidden, maar ook was er tijd om alleen te zijn. De eerste 1 1/2 uur dat ik alleen was, maakte ik een wandeling door het bos. Ik moest natuurlijk foto's maken, ik genoot met volle teugen! 


Bijzondere structuur toch?!
Zo'n prachtige oude dikke boom!


Hulstblaadjes en rode bessen


Ik probeerde zo dichtbij mogelijk te komen en wilde in ieder geval een foto maken als hij wegvloog.


Wat zit jij lekker langs de waterkant!

Als ik de foto's nu weer zie, wil ik weer zo'n dag!
De tweede 1 1/2 uur bracht ik alleen door in een studeerkamer met allemaal boeken. Het lukte me toen helaas niet zo goed om iets te lezen, teveel pijn. Toen ben ik maar aan het bureau gaan zitten en heb een gebed geschreven en genoot ik van het mooie uitzicht.


Weer thuis...tijdens het opruimen kwam ik m'n poëzi-album tegen en daarin een versje van mijn opa en oma. Ik vond het zo lief... Mijn oma heeft het denk ik zelf verzonnen of misschien wel samen, want mijn opa maakte ook altijd rijmpjes.

Het past mooi bij het huis van m'n vriendin:)
Waarvan je altijd, als je dat wilt, de deur van je huis, weer kunt sluiten!
Ik ben zo benieuwd naar wat ze daar bij gedacht heeft...

En als ik even niet aan het opruimen was, pakte ik een leuk haakwerkje op.

En nu ook een groter haakwerk. De deken voor Ha & Ma is nog niet af, maar het einde is nu écht in zicht! Ik ga proberen het voor het nieuwe jaar af te krijgen. Als ze gaan trouwen en ik het aan ze gegeven heb, zal ik het wel eens laten zien op m'n blog, maar nu nog niet.

Alvast een fijn weekend jullie!




 


9 november 2019

Naar de stad

Er is zoveel om over te schrijven, waar zal ik beginnen? Het zal wel een ratjetoe worden vandaag. Laat ik maar beginnen met te verwijzen naar mijn andere blog waar mijn zusje Judith (30) een review schreef over dit boek:


Klik op het boek om het te lezen!
Ik heb gisteren weer twee boekjes gekregen om onder de aandacht te brengen, het zijn het boekje 'Niet voor maar bij' van Samuël Wells en een boekje van Ann Voskamp:


Als ik ze uitgelezen heb, zal ik er meer over schrijven!

Vorige week was een zaterdagje waar ik met plezier aan terugdenk. Ik had ineens zin om naar een grote boekwinkel te gaan in de stad. Eigenlijk kom ik bijna nooit in de stad. Ik vind het er veel te druk en ik houd ook niet zo van winkelen. Maar als je iets specifieks in je hoofd hebt wat je bij een boekenwinkel kunt kopen, dan wil ik al die drukte wel trotseren! En zo ging ik met M, A en S op de fiets. K. had me aangeraden er een leuk uitje van te maken, zo'n eind fietsen en dan ook nog over de brug is voor S nog best een uitdaging. We hoeven bijna nooit ver te fietsen, alles is dichtbij. De stad zelfs ook eigenlijk wel:)

In de boekenwinkel kwam ik iemand tegen die me een boek aanraadde en dat was: 'Anne van het groene huis'. Ik had er zelfs nog nooit van gehoord! Het is een klassieker!


Nee, ik heb het niet gekocht, maar wel bij de bieb besteld:) Ik had al iets anders wat ik er ging kopen... Ik heb allemaal ideeën voor boeken opgedaan die ik wilde lezen en gelijk op m'n verlanglijstje gezet van de bieb...En als ik die allemaal uit heb, ga ik gewoon weer een keer!

Verder hebben we nog wat leuke winkeltjes bekeken en haalden we een patatje bij Bram Ladage.


En toen nog een softijsje bij de Mac.


En toen gingen we weer naar huis. Onderweg zag ik deze tekst op het schoolgebouw van L. Ik had het nog nooit gezien:


En thuis geniet ik nog van de planten die ik voor mijn verjaardag kreeg. Zoals deze, nog allemaal in de knop toen ik 'm kreeg en nu zo mooi aan het bloeien.


Deze week was A zomaar drie dagen vrij en gingen we even naar de Intratuin. Leuk om al die kerstversieringen te zien


Dit is een foto die ik gisteren nam na een rondje hardlopen. Heel even ging ik voor de deur op het stoepje zitten en genoot ik van de steeds kaler wordende boom en de blauwe lucht.


Vandaag lekker niks! Een beetje knutselen aan de tafel met de meiden.