28 augustus 2019

Nieuw behangetje

Een poosje geleden beloofde ik een foto van het nieuwe behang. Natuurlijk niet voordat ik ook het oude heb laten zien. Ik moet zeggen dat ik het nog steeds een leuk behang vind, maar...


dit is toch veel rustiger?! Ik ben er heel erg blij mee!


En m'n boek is uit


Het was heerlijk om te lezen, maar toch komt het niet in m'n top 3 of 10.
Toch is het een van de betere romans, misschien omdat het echt over de vrouw van Lewis gaat en het op een waargebeurd verhaal gebaseerd is? Of misschien omdat de hoofdpersonen, net als ik, zo dol op boeken zijn?
Er komen ook veel namen in voor die Lewis ook gebruikt in zijn boeken, dat maakt het lezen nog leuker. alsof je iemand al kent, weet over wie hij het heeft.

Minpuntje...Het citaat wat ik in een eerdere blog al aanhaalde, vond ik heel mooi en ik had gehoopt dat het in die stijl door zou gaan. Dat is niet zo. Uiteindelijk ging het niet zo veel/vaak over 'Aslan'/God als ik hoopte.

Het mooiste stukje vind ik als Joy ontdekt dat de liefde, waar ze zo op gefocust is en die ze denkt te moeten verdienen, dat ze die al ontvangen heeft.
Soms denk ik dat dat een grote valkuil is voor christenen in deze tijd. Als het gaat om liefde (Je gekend en geliefd weten), maar ook als het gaat om rust vinden. Of het denken dat je ergens aan moet voldoen voordat je ´recht´ hebt op het een of ander. Een heerlijke waarheid dat we dit in Christus allemaal zijn en hebben!

Altijd jammer als een goed boek weer uit is.
Ook jammer als de vakantie weer voorbij is.
Maar dat is het nog niet!😏






19 augustus 2019

Met een zwierige zwaai schud ik het van me af

Ik probeer deze blog een beetje op te leuken met vakantiefoto's

Een gevoel van falen pruttelt onder de oppervlakte als ik de hele 'augurkenplant' uit de grond trek en in een vuilniszak stop. Met augurken die nog groter zijn dan courgettes er nog aan. En nu ik dan toch bezig ben, haal ik de meeste takken van de bramenplant er ook maar meteen uit. Aan sommigen takken zitten bramen die overrijp en niet meer te eten zijn, aan andere takken nog groene bramen, waar we, als ik ze nog even had laten hangen, nog wel van hadden kunnen eten. Maar dat betwijfel ik ook weer, want hoe geweldig ik een moestuin ook vind, als de vruchten er eenmaal rijp aan hangen, is er iets dat me weerhoud de oogst binnen te halen. Zo plukte ik vorige week al twee vergerijpte, gebarsten tomaten. En terwijl ik dan bezig ben, denk ik: Ik leer dit nooit, ik kan het gewoon niet, heb gewoon geen groene vingers... En dit is dan nog buiten, binnen gaat het wel aardig, maar worden de blaadjes van mijn pannenkoekenplant langzaam bruin...zucht.


Waarom ik de augurkenplant eruit getrokken heb, is omdat ik één hap ervan heb genomen en het wel even duurde voordat ik alles weer uit mijn mond had gekregen en de vieze nasmaak was verdwenen. Dat zou me geen twee keer overkomen en dat kon ik mijn lieverdjes hier ook niet aandoen. Ergens in mijn achterhoofd kan ik dan nog wel bedenken dat je geen kant en klare augurken kunt oogsten en dat er iets mee gedaan moet worden, maar te laat... opgeruimd staat iets netter! En de bramen? Die struik woekert maar voort en door het leuke idee van 'een veldje wilde bloemen' kon ik er ook niet eens meer bij. Het perzikenboompje heb ik ook al in geen maanden meer geien door deze overigens beeldschone bloemen. Ik twijfel nog of ik de bloemen in de tuin laat staan of ze afsnijdt en binnen in een vaas zet.

onderwijsmuseum

Wat er overblijft zijn de mooie plantjes waar ik niks aan hoef te doen en die maar blijven bloeien en een tomatenplant, die nog wel wat mooie tomaatjes beloofd. Maar het zou allemaal beter kunnen.



Net als het huishouden trouwens. Joy, het boek dat ik aan het lezen ben, is ook niet zo'n huishoudelijk type, ik geniet ervan! In boeken lijkt het gebrek aan huishoudelijke talent toch altijd een vleugje schoonheid uit te stralen en altijd in het voordeel van de dame in kwestie waarbij de vrouwen die alles goed op orde hebben er niet zo best uitkomen. Misschien lees ik dit boek daarom zo graag!



Hoe dan ook. Op de een of andere manier lukt het me gelukkig ook altijd wel weer om overeind te krabbelen en met nieuwe, frisse moed weer opnieuw te beginnen. Alle ontmoedigende gedachten schud ik met een zwierige zwaai van me af. Ik ben een volbloed stadse en nog in de leer en elk jaar leer ik er weer nieuwe dingen bij, dus ik geef niet op. Al word ik 80!



17 augustus 2019

Te veel geluiden, te veel gedachten...

Het is vrijdagmiddag kwart over 4. Heel even lig ik op bed en probeer wat te slapen. Zo eens in de maand merk ik dat mijn lichaam wat meer rust nodig heeft dan anders. K is met R, L, A en S en Philip naar de Biesbosch en M en Mar en ik hebben boodschappen gedaan, naar de bieb geweest, het hele huis gestofzuigd, het glas weg gebracht, de oven schoongemaakt. Wat een tijd scheelt dat als je dat met z'n drieën doet!
Maar nu lig ik even... In de verte hoor ik de metro en een brandweersirene. Aan de aangrenzende tuin hoor ik schreeuwende, roepende, lachende en Chinees pratende kinderen. Het doet me denken aan wat ik dacht toen ik naar de bibliotheek fietste. Ik vermoed dat van alle gesprekken die ik buiten opvang meer dan de helft niet Nederlands is. Het is een mengelmoes van Spaans, Engels, Pools, Chinees, Afrikaans, Arabisch... De muziek die ik vaak uit auto's hoor komen hebben dat vreemde, maar inmiddels toch ook weer vertrouwde Arabische ritme. Ik voel me gelukkig thuis:)!
Verder hoor ik nog wat vogels fluiten en vanuit de badkamer het geluid van de draaiende wasmachine, een klein genot wat overgebleven is van de kraamtijden die ik heb gehad. 's Ochtends ging ik dan douchen en werd ons bed verschoond, daarna pakte ik dat kleine, prachtige hoopje mens en kroop ik onder een heerlijke, frisse, schone deken. Op de achtergrond hoorde ik de kraamzuster de badkamer en de wc schoonmaken en een was in de machine gooien. En als ze dan naar beneden was, hoorde ik alleen het draaien van de wasmachine en genoot... Dit is al weer bijna 8 jaar geleden, dus jullie begrijpen dat dit de beromantiseerde versie van het verhaal is. Wat er van overeind blijft is dat ik nog steeds kan genieten van een draaiende was.
Het lukt me niet om in slaap te vallen...te veel geluiden, te veel gedachten. Ik denk ook aan het boek dat ik in de bieb haalde en waar ik de eerste twee hoofdstukken al van had gelezen. Romans...het lukt me maar moeilijk om te lezen, 'Het lot van de familie Meijer' en zelfs 'De kronieken van Narnia' van Lewis staan onuitgelezen in de kast. Nu heb ik het boek 'Joy, de vrouw die C.S. Lewis liefhad'. Geschreven door Patty Callahan. En ik weet al dat dit het soort boek is waar ik van houd. Dat, als het zo door gaat, een van de boeken uit mijn top 3 een plaatsje op moet schuiven...Maar dat wordt lastig, misschien ga ik een top 10 maken. En ik heb bedacht, terwijl ik de hond uitliet, dat als ik 60 ben, deze boeken nog een keer wil lezen. Dat duurt nog wel even. Maar een echt goed boek is wat mij betreft, wanneer het iets van binnen met je doet en op een prettige, aangename wijze je bezighoudt, lang nadat je het boek al weg hebt gelegd.
Ik sluit af met een mooi citaat uit 'Joy':

Pinterest

Ik haalde diep adem en liet me - waarschijnlijk voor het eerst in mijn hele leven oprecht nederig - op mijn knieën op de houten vloer vallen, zo hard dat er een steek van pijn door mijn benen ging. Ik boog mijn hoofd en de tranen liepen over mijn wangen naar mijn mondhoeken terwijl ik om hulp bad. Ik bad! Tot God? Ik geloofd niet in God. Ik was atheïst. Maar nu zat ik op mijn knieën. In een barst in mijn ziel, die ontstond tijdens die onversneden angst waarmee ik om hulp riep, zag de sluwe Leeuw zijn kans. God kwam binnen door de scheuren in mijn hart, alsof Hij al een hele tijd gewacht had om daar een opening te vinden. Warmte overviel me, een rivier van vrede stroomde door me heen. Voor de eerste keer in mijn hele leven voelde ik me volledig gekend en bemind. Er was een diep besef dat Hij bij me was, dat Hij altijd bij me geweest was. Die openbaring duurde niet lang, nog geen minuut, maar het leek voor eeuwig, tijd was niet meer als een metronoom die het ene ogenblik na het andere aftikt, maar als een eeuwigheid. De grenzen tussen mijn lichaam en de lucht, tussen mijn hart en mijn ziel, tussen angst en vrede verdwenen. Alles in mij gonsde van liefhebbende aanwezigheid. Mijn hart ging rustiger kloppen en de tranen hielden op. Ik boog voorover en liet mijn natte wang op de vloer rusten. 'Waarom hebt U zo lang gewacht? Waarom heb ik zo lang gewacht? Ik kwam tot rust in de stilte en vroeg daarna: 'Wat nu?'

12 augustus 2019

Wie bedenkt zoiets?!

Vandaag hoefde niemand te werken en gingen we met z'n allen naar de dierentuin. We hebben ook fijn een jaarabonnement genomen. Dat betekent wat afwisseling in de foto's hier op m'n blog. Nu ook af en toe dierenfoto's:) Het was een heerlijke dag, heb genoten, vooral van het idee dat er een Schepper is, die dit allemaal heeft bedacht en vorm en kleur gegeven!

Deze ijsbeer maakte elke keer hetzelfde riedeltje. Ging naar een raampje, liet zich op z'n rug achterover in het water vallen en kwam met z'n poten omhoog lekker relaxen!


In de vlindertuin was het tropisch warm, maar dat vergeet je snel als je al die prachtige vlinders om je heen ziet vliegen! Overal stonden bakjes met fruit, waar de vlinders op af kwamen.


En ook de waterschildpadden hebben er een plekje.


Deze prachtige blauwe vlinders vielen als eerste op toen ik binnen kwam. Ze zijn behoorlijk groot.


Kijk nou toch naar dit witje! Die rondjes...alsof ze er op getekend zijn!


Een bij op een zonnebloem, dat zie ik ook niet elke dag:)


Potretje van een giraf


En natuurlijk de aapjes, wat blijven ze toch leuk! Deze probeerde nog wat gras aan de andere kant van het hek te pakken te krijgen. Je kunt precies zien dat ze dat al veel vaker gedaan hebben, er was een hele kale rand voordat het groene gras begon. Toch lukte het 'm om er nog een paar te pakken en op te peuzelen.


En dit was het meest inspirerende van de hele dag. Terwijl ik naar die aapjes zat te kijken, stond er naast me een vrouw die de apen aan het tekenen was. Ik heb geprobeerd stiekem een foto over haar schouder te maken... Wat een leuk idee om dat eens te proberen! En het hoeft niet persé in de dierentuin, het kan overal!


Wat een glibberig beest is dit! Later thuis kon K me vertellen dat hij zo glibberig is, omdat hij feitelijk zonnebrandolie zweet! Daardoor glanst zijn huid en kan hij niet verbranden. Wie bedenkt zoiets!!💗
Omdat ik hem al twee keer zag gapen, bleef ik met m'n mobiel in de aanslag om een foto te maken wanneer hij weer zou gapen. Ik had wel even wat geduld nodig, maar dat werd beloond.


Mijn camera op m'n mobiel is niet zo heel helder, zeker niet als ik inzoom. Maar toch vond ik het een leuk aktieplaatje.


Hier kwamen er net twee of drie uit het water, een mooi familieportretje.


Tot slot gingen we nog in het Oceanium. Ook hier zoveel verschillende soorten.





Het was een heerlijke dag! Niet te warm en ook niet te druk. En dan met dit stel!! 💕


Thuis gekomen, ging ik gauw Philip uitlaten, hebben we lekker friet gegeten en nog wat filmpjes gekeken. Straks lekker slapen...Dankbaar en dik tevreden!


9 augustus 2019

Welke kant je ook op gaat...

De zomer is zo mooi! 



Maar binnen is het ook mooi! Vanachter m'n pannenkoekenplantje twee knutselende schoonzusjes:)


Samen met m'n moeder wandelde ik 's avonds in het hitland. Ik denk dat ik van water houd...


Deze week gingen we naar Duinrell. Ik heb het niet zo op attracties. Dus uiteindelijk zat ik onder een boompje in het zonnetje een boek te lezen, terwijl de anderen zich heerlijk uitleefden.


Er zijn ook zoveel vlinders!


Gisteren gingen we wandelen met m'n schoonmoeder. Welke kant je ook op gaat, overal is het schitterend!


Wat een grappig geluid, wanneer ze water drinken!


En nog meer vlinders



En dan weer een veldje bloemen


Vandaag blijven we thuis en blijven we binnen. Het plenst en we luieren maar wat. Vannacht sliep ik slecht door het gezoem van muggen...We luieren trouwens niet allemaal, manlief is aan het verven en behangen, daar ben ik superblij mee! Als het klaar is, zal ik wat foto's binnenshuis maken!

1 augustus 2019

'Stop met sterven!'

"Onwillekeurig dwaalde mijn blik langs de berm. Waarom kon ik het niet laten te zoeken naar iets wat ik niet wilde vinden? Mijn adem stokte toen ik een zwarte schaduw zag. Wat was dat? Gelukkig, niets meer dan een grote steen. Even later weer een lang, donker voorwerp aan de overkant van de weg. Ik minderde vaart en keek nog eens. Gevonden! De roerloze gestalte van een mens. Dit was al de derde keer dat ik iemand zag liggen. Met een zucht keerde ik mijn auto. Ik stapte uit en liep naar de man toe. Hij lag stijf en onbeweeglijk op de besneeuwde grond. Maar hij ademde. Ik keek om me heen. De straat was verlaten en donker, niemand in de buurt die ik om hulp kon vragen. Wat zou de man doen als ik hem wakker schudde? Zou hij zich gedwee op de been laten helpen? Of zou hij me slaan en schoppen? Of nog erger, mij beetpakken en niet meer loslaten? Ik was bang voor wat er kon gebeuren als ik zijn toestand van gevoelloosheid verstoorde. Maar ik was nog banger voor wat er zou gebeuren als ik het niet deed. Het was bijna min dertig. Als hij hier bleef liggen, zou ik waarschijnlijk één van de eersten zijn die hem de volgende morgen, op weg naar onze ochtendbijeenkomst, als een bevroren lijk zou zien. Hoe zou ik kunnen leven met de wetenschap dat ik zijn dood had kunnen voorkomen? Ik keek weer naar de man en voelde woede in me opkomen. Waarom lag hij daar voor mijn ogen zinloos te sterven? Waarom moest ik allerlei risico's nemen en me verantwoordelijk voelen voor zijn leven? Waarom liet hij zich zo vallen en dwong hij mij om mijn grenzen te overschrijden? Ik balde mijn vuisten en begon op de brede rug te slaan. 'Agaa! Wakker worden, niet slapen!' De man steunde, draaide zich moeilijk om en zocht een aangename houding om verder te slapen. Ik pakte hem bij zijn jas en sjorde hem heen en weer. 'Opstaan, u mag hier niet liggen, zo gaat u dood!' Met een plotselinge en ongecoördineerde beweging kwam de man overeind. Even stond hij op handen en voeten, toen richtte hij zich op. Ik stapte snel in mijn auto en sloeg het portier dicht. De man draaide zich met een brul om en graaide in de richting van de handgreep. Ik kon nog net op tijd op het automatische slot drukken. De man had het portier beet maar kreeg het niet open. Ik startte de motor en zette de auto voorzichtig in beweging, hopend dat ik geen nieuwe valpartij veroorzaakte. De man verloor zijn grip op het portier en bleef schreeuwend achter op de donkere weg. Toen onttrok de duisternis hem aan mijn zicht. Mijn hart klopte in mijn keel. 'God, laat hem niet weer gaan liggen, laat hem naar huis gaan.' Ik wilde deze actie niet voor niets uitgevoerd hebben.'

Jammer, dit boek is ook weer uit! Het is zo'n mooi getuigenis! Ik raad het iedereen aan om te lezen!

Nou zit ik natuurlijk niet alle dagen alleen maar te lezen...Deze week zijn we wezen midgetgolven en zijn we ook de Euromast ingegaan. Daarna bezochten we nog even de Aziatische supermarkt, een boot. Met nog een leuk bootje ernaast.


Eenmaal boven in de Euromast werd ik weer verrast door het mooie uitzicht. Ik denk dat het nu de derde keer is dat ik er op ben geweest, maar het is al weer een poosje geleden.
Zo mooi, die waterweg!


Het was ook prachtig weer, dat maakte het allemaal nog mooier. De waterbus was ook goed te zien.


Nog een keer het water. Het was best wel druk, we moesten even wachten tot we in het deel konden, wat nog verder omhoog ging. Dit deel hebben ze er later nog bijgemaakt, omdat je op het tot dan hoogste deel, niet over het Erasmus MC kon kijken. De vrouw die steeds mee naar boven ging en de groep 'begeleidde' vertelde me dat.


En natuurlijk nog het uitzicht met de Erasmusbrug.


En verder wandelen we veel met Philip. Hier komen we ook vaak. De eerste keer dat ik over die stenen liep durfde ik bijna niet! Maar nu ik het een paar keer gedaan heb, gaat het gewoon weer goed:) Wij lopen altijd over de stenen en Philip gaat zwemmend naar de overkant. Een keer stond er zo'n harde wind, dat de meiden begonnen te gillen. Ze durfden niet verder en ook niet meer terug...Maar ze moesten wel.
Als je goed kijkt, zie je Philip hier al in het water zwemmen, op een van de stenen staat een vogel op het punt om weg te vliegen en de reiger staat er nog rustig.


Dan zijn er nog de wandelingetjes die ik elke dag met hem maak. Ik geniet ervan! Ik kan er eindeloos nadenken, hoofdstukken uit de Bijbel memoriseren, bidden en kijken naar de lucht die elke keer weer anders is. Gisteren zag ik een stukje regenboog aan de ene kant en aan de andere kant prachtige zonnestralen die achter de wolken vandaan kwamen.


En Philip komt ook weleens iets leuks tegen!


Ik moest ook eens langs een groepje mannen die midden op de stoep patat en iets van kebab aan het eten waren. Dat ging gelukkig goed, maar ik had het onze labrador niet heel erg kwalijk genomen als het 'mis' was gegaan:)

Afgelopen maandag namen we afscheid van A. Een buurmeisje, waar S en A wel 2 jaar mee gespeeld hebben. Zij verhuist naar Polen. Raar idee dat we haar niet meer zien. We mochten een goudvis en twee algeneters van haar overnemen, omdat ze die niet mee konden nemen. Nu is 'Dirk' (de oranje) niet meer alleen. En de algeneters houden het aqaurium super schoon!


Vanochtend moesten we vroeg uit bed voor een afspraak bij de Fysio, het lukt me tot nu toe nog niet om lekker uit te slapen, misschien komt dat nog.

Fijne dag allemaal!