Beetje ongemakkelijk

Deze week wordt er veel gebeden. Ook bij ons is er iets georganiseerd met verschillende kerken. Zo waren we gisteren te gast bij een Spaanstalige gemeente. Toen iemand begon te bidden, klonk het zo.

Misschien voel je je gelijk een beetje ongemakkelijk als je dat hoort. Ik vroeger wel hoor. Het was zo wat ik helemaal niet gewend was. Nu kan ik er van genieten, van al die verschillen en prachtige mensen. Al gauw werd er vertaling aangeboden door een jonge meid. Er waren veel kinderen en zij deden helemaal mee. Dat was mooi en naar ik later begreep, voor hen heel normaal. Kinderen worden overal bij betrokken. Eén keer in de maand is er een dienst die helemaal door kinderen en jonge tieners wordt verzorgd. Iemand liet me een klein filmpje zien waarop een jong meisje aan het preken was! Zij gaan in ieder geval niet ergens halverwege de dienst naar hun eigen programma, zoals bij ons de gewoonte is. Het is maar een kleine gemeente, maar ontzettend actief in het omzien naar eenzame ouderen, ze maken de heerlijkste maaltijden klaar om uit te delen en maken reizen om ook daar mensen te bemoedigen en tot zegen te zijn. En ook wij werden supergastvrij ontvangen en kregen gelijk al een omhelzing van iemand.

Ik neem jullie even mee naar Bolivia. Zomaar even een klein beetje inzoomen ergens ver weg. Ik schreef in september over een vriendin die hier met verlof was. Ik ging in september bij haar langs en kreeg 'mocochinchi' te drinken, een Boliviaans warm drankje met abrikozen en kruiden. Zij heeft tijdens haar verlof over haar werk verteld bij een kinderclub en deze kinderen hebben tekeningen gemaakt voor de kinderen van mijnwerkers in Bolivia. Hier deelt ze ze uit met nog meer materialen en uitnodigingen voor activiteiten in een gebouwtje die over een poosje beginnen. Overal kregen ze blije en positieve reacties.

Eergisteren kwamen we bij elkaar in een andere gemeente. Tot mijn verbazing zag ik iemand op me afstappen die zo'n 20 jaar geleden vaak bij ons over de vloer kwam. We hadden in die tijd wel reden om ons zorgen over hem te maken, maar raakten hem toch uit het oog en hadden geen idee hoe het verder met hem is gegaan. Nu vertelde hij dat hij geen huis had en in de nachtopvang sliep. Dat hij elke zondag in deze gemeente kwam en ook de sleutels had om een oogje in het zeil te houden en zo ook overdag ergens terecht te kunnen. Een andere organisatie helpt hem met het zoeken en hopelijk ook vinden van een huis. Wat bijzonder en mooi dat deze mensen hem zo opgenomen hebben! 'Jezus is zijn Vriend!' schoot het door me heen. Zoals Jezus zich hier op aarde om zieke, zondige, verstoten mensen bekommerde en hen opzocht en met hen at en dronk... zo doet Hij dat nog steeds! En Hij gebruikt daar Zijn gemeente voor. Hij wil daar jou en mij voor gebruiken.

En zo gaan we al biddend deze week door en dat is wel eens heel erg goed!

Nog een paar mooie foto's van twee broers die zondag voor me zaten...

We werden aangemoedigd zorg te dragen voor elkaar, omdat Jezus onze Herder is en voor ons zorgt! We mogen anderen steeds weer op Hem wijzen.

We zongen een prachtig lied.

Ik moet er aan denken terwijl ik dit alles opschrijf.

Christ has no body now but yours

No hands, no feet on earth but yours

Yours are the eyes with which He sees

Yours are the feet with which He walks

Yours are the hands with which He blesses all the world

Yours are the hands

(Christus heeft nu geen ander lichaam dan die van jou
Geen handen, geen voeten op aarde behalve die van jou

Jouw ogen zijn de ogen waarmee Hij ziet

Jouw voeten zijn de voeten waarmee Hij loopt

Jouw handen zijn de handen waarmee Hij de hele wereld zegent

Jouw handen zijn Zijn handen)

Het is niet mijn bedoeling dat je je schuldig gaat voelen of tekort voelt schieten, als je al deze dingen leest. Dat ligt zo makkelijk op de loer, ook bij mij. (Misschien helpt het deze blog nog een keer te lezen met het woord 'welkom' in je gedachten!) Ik wil je juist bemoedigen om zo ook naar je eigen leven, je eigen handen en voeten te kijken. Iedereen draagt bij op zijn en haar manier, op de weg die God je leidt. Daarbij kan het ook inspirerend zijn. Maar ik hoop vooral dat het je vreugde geeft en dat we samen biddend verder gaan!

Dat blijft bijzonder

 Vanochtend vroeg in bed dacht ik terug aan die ene dag in 2021. Dat K. van de kerk naar huis fietste en zijn hart er plotseling mee stopte. In dit soort situaties gebeurt het vaak dat omstanders het zien en 112 bellen. Terwijl de meldingen binnenkomen bij de ambulances en de politie, zal de telefonist(e) instructies geven wat er gedaan moet worden zolang de hulpdiensten nog niet aanwezig zijn. In het geval van K had het niet heel lang hoeven duren, omdat het politiebureau om de hoek en het ziekenhuis op nog geen afstand van 2 km was.

Maar nu ging het anders. K. was bijna thuis (waar hij dan op bed zou gaan liggen omdat hij niet lekker was) en daarom dacht hij: 'nu moet ik niet hier nog omvallen'. Binnen 10 seconden lag hij op de grond. Een paar minuten daarvoor waren er twee agenten die net aan hun dienst begonnen, in de auto stapten en de hoek omreden. Zo kwamen ze aanrijden toen K net gevallen was. Ze renden de auto uit, namen hun AED-koffer mee, scheurden zijn overhemd en shirt kapot en begonnen met reanimeren. Nog voordat er een melding binnengekomen was, waren ze er al! Dat blijft bijzonder.

En ik dacht vanochtend. Zo maakt God zichzelf bekend in zijn Woord! Al vóórdat er een melding bij Hem binnen komt is Hij daar al. Voordat wij Hem aanroepen, weet Hij wat we nodig hebben. Al voordat we Hem iets vragen, geeft Hij antwoord.

Een foto van Vadim Stein, gevonden op Pinterest

Zoals het zo mooi in Jesaja 65:24 staat:

“Voordat zij Mij roepen, zal Ik hun al antwoord geven. Terwijl zij nog tegen Mij praten over wat zij nodig hebben, zal Ik al beginnen hun gebeden te verhoren!”