29 november 2017

Een waxinelichtje in de nacht

De mooie herfst kleuren, 's avonds vroeg donker, gezellige kaarsjes op tafel, kinderen die lekker binnen spelen, knutselen of huiswerk maken of een surprise in elkaar bouwen, warme chocolademelk met slagroom, mooie dikke sokken aan, de warmte van de verwarming, de koude regen op mijn warme huid tijdens een rondje hardlopen, de wind in mijn gezicht, het voldane gevoel van een uurtje aquarobic en dan thuiskomen in een huis vol mensen waar ik zoveel van houd, tijd om wat langer in de keuken te staan, wat meer aandacht aan het eten te geven, een fijn boek lezen op de bank en alles om je heen vergeten of een leuk haakwerkje oppakken of een blogje tikken op de laptop, 's avonds moe onder een warme deken kruipen in de armen van mijn lief, een waxinelichtje in de nacht die uitgaat als ik slaap, een gehaakte deken waar iedereen onder wil kruipen tijdens het kijken van een film, bemoedigende woorden, gezegd en geschreven. Een potje darten met m'n man en zonen, een dochter die gitaar leert spelen. En een God die zegt: Ik Ben! Het Brood wat meer dan iets anders verzadigd en waar ik tegelijkertijd nooit genoeg van krijg, de diepe, diepe vreugde van een Geest die een woning maakt in mijn hart.

Ik zou nog even door kunnen gaan en het zou een lange, lange lijst worden van dingen waar ik dankbaar voor ben, een lijst vol zegeningen, klein en groot. Ze zijn er altijd en ze zijn overvloedig, het zijn er eigenlijk veel meer dan ik kan tellen. En toch wil ik het doen, wil ik het blijven doen. Ik wil niet verzanden in die eeuwige treurnis van gedachten als 'had ik maar', 'wat als' en 'stel dat'. Het heeft geen enkele zin, het geeft geen enkele hoop en het breekt je tot en met! Ik zou me er spontaan boos over kunnen maken!
Zo, dat was vooral even een toespraak voor mezelf, dat doe ik tegenwoordig wel vaker, maar daar later meer over!:)

Ik neem je nog even mee de keuken in! Maandag maakte ik heerlijke appelmoes, of eigenlijk was het meer compote of eigenlijk iets ertussenin. Belangrijk was dat het goed gelukt was en erg lekker! Bijna iedereen vond dat.


En ik haalde verse sperzieboontjes, ook zoveel lekkerder dan uit een pot. Ik haalde 'vroeger' altijd potten voor het gemak, het zijn er altijd zoveel om te klaar te maken. Maar wat geeft dat eigenlijk?!


Als ik oppas dan is er altijd koffie van verse koffiebonen! Ik vind ze iets moois hebben en ze ruiken zo lekker!


En vandaag ga ik erwtensoep maken! Alle ingrediënten zijn vers, maar alles zit al wel in een pakket, ik heb er vier van nodig! En ik maak kaneelbroodjes voor vanavond bij de koffie. Vanmiddag hebben we helemaal niks te doen, dus blijven we lekker binnen en zullen ons wel vermaken!

25 november 2017

Even rust in dat stormachtige brein van mij

Over ruim een week heeft R een afspraak bij de specialist. Dat betekende bijna 3 weken wachten wachten, wachten...En dat is waar we nu midden in zitten. En de ene dag is dat makkelijker dan de andere dag. Er gaan dagen voorbij dat het allemaal aardig rustig is en we gewoon druk zijn met leven. Andere dagen vliegt het ons soms aan en moeten we ons best doen om niet op de zaken vooruit te lopen. Vandaag een inkijkje in hoe R het zelf beleefd (met toestemming):


Zo graag zou ik willen dat ik een goede schrijver was. Dan kon ik al die gedachten in mijn hoofd op papier zetten, dan was het even rustig in dat stormachtige brein van mij...

Zo graag ook zou ik willen dat ik een enorme prater was zodat ik gewoon alles zou zeggen wat er in mijn gedachten was. Dan zou het toch ff rustig zijn in dat stormachtige brein van mij...

Maar vandaag kwam ik er op school (jawel ik leer er toch echt wat!) weer achter dat er maar 1 plek is waar ik rust kan vinden. Dat is bij Jezus. Hij zegt 'kom tot mij allen die vermoeid en belast zijn, en ik zal je rust geven'.

Klinkt best makkelijk, gewoon naar Jezus gaan en dan krijg je rust terug. Toch is dit soms best moeilijk, omdat ik soms juist rust wil hebben voor ik naar God wil gaan. Maar zo werkt het niet.

Ik mag naar Jezus komen, met de drukte, met mijn zorgen (dat zijn er best veel op het moment), met mijn fouten (zijn er ook veel te veel elke keer weer...), ik mag dus komen zoals ik ben (dus ook zonder zorgen en drukte).

En dat probeer ik dan maar weer elke keer als alles in mij zegt dat het niet goed gaat. Als alles in mij zegt dat het alleen maar fout kan gaan. Als alles in mij bang en verdrietig is, als alles in mij geen hoop meer heeft. Dan probeer ik het toch weer allemaal aan Hem te geven.

Het gaat namelijk niet om mij, het gaat om Hem. En dat betekent dat ik Hem elk moment evenveel nodig heb, nu in tijden van zorgen, vroeger in tijden van vreugde, en voor altijd in alle (soorten) tijden.

Wat is het dan fijn om te weten dat ik bij Hem mag komen, dat Hij mij zelfs uitnodigt om bij Hem te komen. Bedankt, met een hoofdletter B.




Dit plaatje vind ik zo mooi, het geeft troost. 
Zij begrepen er toch ook echt helemaal niks van toen!

(Voor degene die eerdere blogberichten hebben gemist, R heeft te horen gekregen dat hij een tumor in zijn hoofd heeft, dat is eigenlijk alles wat we nu in deze tijd van wachten weten)

23 november 2017

Laat jij het ook een beetje los?!

Ik hoef God niet overeind te houden
Hij houd mij overeind!

Dat sloop er zomaar een beetje in, dat ik, nu het allemaal wat moeilijk wordt, dat ik juist nu moet bewijzen dat God goed is en trouw enzo. Maar vanochtend tijdens een lange wandeling langs het water en een goed gesprek drong het helder en duidelijk tot me door, dat dat niet is wat Hij van me vraagt. Alsof God een beeld is dat ik moet beschermen tegen de wind, het vuur, de regen. Het is juist andersom en hoe heerlijk is dat, Hij beschermt mij! Ik hoef niet te bewijzen dat Hij er echt is, dat zal Hij zelf wel doen en dat kan Hij ook veel beter dan ik.


Laat jij het ook een beetje los?!
Dat geeft lucht en ruimte,
jij mag jezelf zijn 
en God mag ook Zichzelf zijn. 
En zo ga je samen weer verder.





17 november 2017

Een postbode past niet door de brievenbus

De postbode kwam en deed ook vandaag een mooie kaart voor R in de brievenbus. Daarna werd er hard op de deur geklopt en ik ging gauw open doen. Misschien iets dat niet door de brievenbus paste?
Voor dat ik er erg in had omhelsde ze me en drukte een paar kussen op mijn wangen. Lieve Ra! Wat lang geleden dat ik jou gezien heb. Ra is een vrouw uit Indonesië en ze woonde bij mij in de straat in 2001. Ik was de eerste Nederlandse vrouw die met haar praatte en haar eerste Nederlandse woordje leerde: moeilijk! We vergeten het nooit meer en moesten er ook vandaag weer om lachen.

Ze vroeg naar de kinderen en ik vertelde van R. Ze kwam binnen en bedolf ook hem onder een omhelzing en kussen op zijn hoofd. Gelukkig schrikt hij niet zo gauw, ik had het hem niet kwalijk genomen... De postbode die binnenkomt en je zo te lijf gaat! Al gauw praatte ze aan een stuk door, over 'Isa Al-Masih', over de dingen die ze las en getuigde van haar grote vertrouwen in God liefde en hoe ze in twee jaar tijd haar zus en vader verloor.

Ze is een bijzondere Moslima! Eentje die in een plek in mijn hart heeft. Vroeger kwam ze altijd naar de vrouwenochtenden, we hadden het met elkaar heel goed. Ik moet ook denken aan een andere vrouw, die altijd kwam, ze kwam uit Somalië. Er zijn zaadjes gezaaid en ik heb nog steeds goede hoop. Sommige zaadjes kunnen na tientallen en zelfs na honderden en duizenden jaren nog steeds ontkiemen. Wat een power! Maar ik denk dat het niets vergeleken is met het zaad van Gods Woord, dat VOL LEVEN zit!


13 november 2017

Bankhangen

Huilen, huilen, huilen... ik ben er zo goed in he! Altijd al geweest:)
Zondagochtend ging ik vroeg uit bed en ging weer eens mee met m'n vriendin de hond uitlaten. Wat heerlijk om op dat vroege uur buiten in de regen te lopen, echt heerlijk! Misschien houd ik zo van regen omdat ze op tranen lijken en ze soms ook maar niet lijken te kunnen stoppen.


Toen we weer terug waren, was het droog. En weer thuis gekomen, praatte ik even met K. en dat hielp me enorm om te beseffen, dat ik naast verdrietig, ook gewoon ontzettend moe was! Ik hoefde er niet lang over na te denken en ben gauw m'n bed ingedoken, terwijl iedereen kerkwaarts ging. 

En na een kort slaapje ben ik achter de laptop gekropen en heb een weekschema gemaakt. Ik ben van het type dat bij spanning en tegenslag op de bank neerplof en daar uren kan blijven zitten. In dit schema heb ik per dag een planning gemaakt wat ik doe en... heel belangrijk, daar is ook tijd voor bankhangen en rust, want slapen lukt me niet zo heel erg goed genoeg.


En wat ik ook maakte, was een menuplanning. In deze dagen eet ik wel, maar echt trek...soms ben ik gewoon misselijk van de dingen waar ik aan denk! Maar gisteren kreeg ik ineens trek in aardappelsoep! En die heb ik gemaakt en het was lekker! En samen met Mar en L heb ik alvast opgeschreven wat we de rest van de week gaan eten. Als ik van slag ben, vind ik het weleens moeilijk om op tijd een warme maaltijd op tafel te zetten. Met deze schema's komt het goed! Er is een tijd van lijstjes maken, er is een tijd van boodschappen doen, er is een tijd om te koken, een tijd om te bankhangen. En er is een tijd om te huilen. Maar niet allemaal tegelijk!


9 november 2017

Dit is het!

Gisteren kregen we de uitslag van een belangrijk onderzoek van R. Het blijkt dat hij een kleine tumor in zijn hoofd heeft. We hoopten zo op een andere uitslag! Nu zijn we doorverwezen naar een specialist en volgen er nog meer onderzoeken. Een spannende tijd! Emoties dringen zich aan alle kanten op en gedachten tuimelen over elkaar heen. Ik bid dat de Geest van God zal regeren over onze harten en gedachten.

Vannacht lag ik er wakker van. Ik moest denken aan iets wat ik ergens pas gelezen heb. Ik vond het erg mooi. Er stond zoiets als dat het een kunst is het lelijke deel van jezelf of van het leven te omhelzen en te beseffen dat Jezus juist daar voor gekomen is! En dat ging ik doen...

Alle tranen, het lukt me even niet om ze binnen te houden
Alle spanning en onzekerheid
De angst voor zekerheid die niet zal opluchten
De 'wat als...' en 'stel dat...' gedachten
De weg die voor ons ligt


Ik zou ze zo graag weg doen uit mijn leven! Maar ze zijn er. En nu ze er toch zijn...het mag, want dit is het! Juist hiervoor is Jezus gekomen! Ik pak het hele pakketje op en leg het voor Hem neer en dan zie ik dat Hij ook dit meegenomen heeft de dood in, het graf in, precies daar waar het hoort!! En dan komt er ineens, heel stilletjes, plaats voor verwachting, voor hoop. Dan is Hij zo dichtbij, dwars door al die ellendige dingen heen, die er ook nog zijn, maar nu een andere plek hebben.
En verder luister ik vaak dit lied, hier verlang ik naar...


In mijn blogs zal ik niet veel aandacht geven aan hoe het met R zelf gaat, wel deel ik mijn gedachten, zoals ik eigenlijk altijd doe.

6 november 2017

God draait Zich naar jou om

Toen ik afgelopen zomervakantie alleen in bed lag, omdat m'n man bij mijn zoon in het ziekenhuis was, las ik nog even het verhaal van Hagar, die zwanger was van Ismaël en wegvluchtte de woestijn in. Daar had zij een ontmoeting met God en zij noemde die plaats 'Lachai Roi', wat betekent: 'De Levende God, Die naar mij omziet'. Dat gaf me zoveel troost! Ik had ook wel even weg willen vluchten van alle nare dingen op dat moment en voor wat er wie weet nog zou gebeuren. Maar op dat moment besefte ik, als God naar mij omziet, wat heb ik dan nog meer nodig? Dat is genoeg, daar doe ik het mee, daar kán ik het mee doen! En het gaf me troost en kracht in die dagen.


Gisteren hadden we een avondmaalsdienst en we hebben met elkaar nagedacht over Psalm 25. Een avondmaalsdienst is altijd iets bijzonders, omdat we maar met weinig mensen zijn. Aan het eind worden getuigenissen gegeven en kun je gebed vragen. Het thema van de dienst was 'Turn Your eyes upon Jesus', alleen die zin al zorgt ervoor dat mijn hart een sprongetje maakt. Aan het eind van de dienst kregen we, zoals gebruikelijk, een zegen mee. Maar de woorden waren iets anders dan anders. Hij zei:
'God draait Zich naar jou om en laat Zijn aangezicht over jou lichten!'
Of in ieder geval zoiets. En met dat de voorganger dat zei 'God draait Zich naar jou om...', was ik weer even terug in de tijd en terug bij Hagar. Ik geloof dat God me er aan wilde herinneren. Juist aan het begin van deze week, waarin we een belangrijke uitslag krijgen van een onderzoek. Juist nu die bevestiging: 'Ik Ben de Levende God, Die naar jou omziet!' Ik kan je niet vertellen hoeveel goed  me dat doet! Maar laat het jou ook bemoedigen: God draait Zich naar jou om en kijkt je in de ogen!
Heb je Hem al gezien vandaag?