20 februari 2018

Best lastig

Afgelopen weekend vierden we met de hele familie de verjaardagen van mijn vader, broer en zusje. Dit deden we ergens in een buurthuisje met prachtig uitzicht:


Sinds een paar jaar heb ik ontdekt dat ik van water houd! Heerlijk om er langs te hardlopen, maar dat deed ik zaterdag natuurlijk niet.


Deze meisjes hadden het ook heel erg naar hun zin, zochten een rustig plekje op waar ze lekker konden chillen!


Zondagmiddag was het een drukke boel, er waren 4 meiden en 1 jongen extra. We hebben een wandeling gemaakt, ja, langs het water! Dit keer niet zo heel ontspannend, want met hele jonge meisjes zonder zwemdiploma vond ik het eigenlijk maar niks dat er geen hek of iets langs de kade stond. Gelukkig zijn we weer veilig thuis gekomen.


Dit weekje is superdruk met allerlei afspraken. Toch leven we in die 40-dagen voor Pasen, best lastig om daar zo heel bewust elke dag de tijd voor te nemen. Maar ook mooi dat er dan onverwachts een tekst binnenkomt, dat eigenlijk een antwoord is op iets waar ik tegenaan loop en waardoor het vanbinnen weer rustig wordt. 
Jezus zoekt mij op! 💖

16 februari 2018

Mijn Kalebavondje!

Daar ging ik dan, dag lieverds! Om iets na half 7 vertrok ik naar Veenendaal om daar het 12 1/2 jarig bestaan van Pan de Vida mee te vieren. Klinkt misschien niet heel erg spectaculair, maar laat me je vertellen dat dit mijn 'Kalebavondje' was! Tijdens een Bijbelstudie een paar weken terug (die ik zelf mocht leiden!) kwam ik er achter dat wanneer ik Kaleb was, ik aan mezelf zou gaan twijfelen. Als 10 van de 12 mannen zeggen dat het onbegonnen werk is en de hele bevolking daarop reageert...waar zou ik dan blijven? Het is soms moeilijk om je voor te stellen hoe jij in een bepaalde situatie zou reageren, maar ik zag het als donderslag bij heldere hemel glashelder voor me. 
Ik ga hier nu niet uitweiden over waar die twijfel vandaan komt en hoe diep het zit, het is genoeg dat ik het nu zelf weet. En met dat ik me er bewust van ben, kan ik er ook aan gaan werken.

En gisteravond valt onder deze 'werkzaamheden'. Eind januari zag ik de uitnodiging voor deze avond voorbij komen op fb. En er roffelde iets in mijn hart, dáár zou ik heen willen! Ik vroeg een vriendin mee, maar die kon op het laatste moment niet mee, omdat ze flink ziek was geweest. Ik heb M nog geprobeerd, maar ze is een verstandige vrouw aan het worden, die goede keuzen maakt over het gebruik van haar tijd!💓

En daar kwamen ze: Zou ik nou alleen gaan? Het is zo'n eind rijden, ik houd helemaal niet van auto rijden in het donker en dan 's avonds zo laat weer terug... en is het de moeite wel waard? Is het voor de anderen niet gezelliger als ik thuis blijf? Enz enz enz. 
Ergens bedacht ik dat het iets te maken had met de strijd aangaan tegen twijfels, maar vooralsnog voelde ik me erg onzeker. K kwam thuis en die liet me niet graag gaan, hij kent mijn rijkunsten in het duister, dus ik neem het hem ook niet kwalijk. Maar inmiddels was ik vastbesloten en trok mijn jas aan en ging er vandoor. Pas toen ik een eindje op de snelweg reed, drong tot me door dat we aan tafel na het eten 'toevallig' het verhaal van de 12 verspieders hadden gelezen. Toen kreeg ik rust en wist ik dat het goed was, dit is wat ik graag wilde doen! Of de avond nou mooi of niet mooi zou worden maakte me eigenlijk niet meer uit. Het ging ten diepste niet om deze avond, maar om de vraag, om het principe: 'Als ik iets op m'n hart heb om te doen, heb ik dan het lef om het ook te doen, ook als iedereen het niet zou doen?!' 

Het was een mooie avond. Heel even kreeg ik het gevoel dat ik niet op mijn plaats zat, omdat het misschien vooral voor sponsors van dit project zou zijn. Maar een zacht stemmetje klonk boven het volume van Trinity (ja, die waren er ook!:) uit en zei: 'Dit is niet 'hun' werk, maar Mijn werk! Geniet ervan!' Zendingswerk heeft echt mijn hart! Ik wil gewoon alles weten over wat God overal doet, 'All Your Works Shall Praise You!' En ik wil daaraan mee doen!

We kregen een mooie, ook ontroerende documentaire te zien, die ik hier heel graag met jullie deel! Vooral het verhaal van Aukje vind ik heel mooi, echt een voorbeeld voor me:)
Kijk en luister en geniet!


Ik heb na afloop nog een mooie sjaal uit Peru gekocht, mijn 'Kalebsjaal'! 





15 februari 2018

Door mijn knieën

Vandaag gaat het niet helemaal zoals ik had gepland. En dan voelt het ook gelijk alsof alles een chaos is. Met M moest ik om 7.45 al in het zkh zijn. Om half 9 waren we alweer thuis, maar hoe snel kun je uit je ritme raken! Toch wel wat keukenkastjes schoongemaakt, heerlijk om langzaam maar zeker meer resultaat te zien. Wat dat betreft ben ik enorm geïnspireerd door een vrouw, moeder van 3 kleine kinderen, die het huishouden (ook) niet echt in haar vingers heeft meegekregen. Maar ik kwam er elke twee weken en van een rommelig, vol huis, is het een heerlijk opgeruimd, 'leeg' huis geworden, geweldig, ik was en ben nog steeds onder de indruk en vind dat ze enorm trots op zichzelf mag zijn! 😉

Verder probeerde ik Filippenzen dus op te nemen, zodat ik het op fb kan plaatsen, als inspiratie voor anderen. Maar het geheugen van mijn telefoon is blijkbaar niet zo groot...misschien iets met een sd-kaart ofzo?
Ik kom nog even op het memoriseren terug omdat er nog een vraag kwam.
Lukt t jou nu nog steeds om alles wat je inmiddels al geleerd hebt uit je hoofd op te zeggen?
Ja, dat wil ik wel bijhouden. In het begin moest ik het vaak herhalen, nu is 1 keer in de week genoeg. Vaak doe ik het tijdens een rondje hardlopen:) Maar hoe meer ik memoriseer, hoe meer tijd daar in gaat zitten. Daarom ben ik ook een beetje benieuwd of Johannes haalbaar is. Dat lukt natuurlijk niet om elke keer 21 hoofdstukken achter elkaar te herhalen. Ik denk dat ik daarom elke zondag Joh 1-3, maandag 4-6, kom ik precies uit, elke dag 3 hoofdstukken. Maar zo ver ben ik nog laaaaang niet! Ik heb me laten vertellen dat wanneer je het elke week herhaalt, het in je lange termijn geheugen terecht komt. Hoe lang dat duurt weet ik niet.
Via de app Kindle Amazon heb ik het boek 'His Word in my heart' van Janet Pope aangeschaft en gelezen. Dat is, zeker als je het alleen wilt proberen, een aanrader. Op youtube vindt je haar ook.



Een ander stukje uit dezelfde reactie:
Ik las gisteren een stukje v Derek Prince dat veelal alleen die Chinese christenen die in hun gevangenisperiode Bijbelteksten konden memoriseren deze periode overleefden. Ook hier weer het belang van het kennen van teksten en het bestuderen van Gods Woord.
Ik denk dat een stukje motivatie om Bijbel gedeelten te memoriseren bij mij komt uit alles wat ik gehoord en gelezen heb van vervolgde christenen. Dat heeft me nog meer vastbesloten laten zijn, om God ook in tijden van 'voorspoed' te blijven aanbidden en te eren door elke keer weer voor Hem door mijn knieën te gaan, letterlijk en figuurlijk. Vervolging is en blijft een kwaad, daar hoef je niet naar te verlangen, het probleem zit in ons hart en met een nieuwe geest en een nieuw hart kunnen we God liefhebben met alles wat in ons is. Ik denk eigenlijk dat ik het nu net zo hard nodig heb, als wanneer ik in de gevangenis zou zitten om mijn liefde voor Jezus.

Er valt meer over te zeggen dan ik had gedacht 😁

Vanavond ga ik ergens naar toe...waar ik wel enige moed voor bij elkaar moest verzamelen om me op te geven, omdat het ver weg is en ook een beetje vreemd. Haha, lekker vaag he?! Ik vertel er morgen meer over, want ik moet nog steeds echt zien of ik wel ga. Ik hoop het wel, want ik denk dat het goed voor me is.



Zoiets


14 februari 2018

Uitgerust, zelfs wanneer je je inspant

Vandaag is het een oppasdagje thuis en terwijl Li in het mini-keukentje bezig is, maak ik een klein beginnetje met de grote keuken. De oven is uiteindelijk weer lekker schoon, door een een beetje soda erin te strooien en een klein laagje water erbij te doen en dat een kwartiertje op 145 graden te zetten, dan poets je zo alles er weer van af, ideaal!


Een ander rottig karweitje is het kastje waar de frietpan in staat, dat vet is zo ongelooflijk hardnekkig. Maar ook dat kastje is weer heerlijk schoon. Verder nog wat orde op zaken gesteld in een paar andere kastjes, die had ik nog niet zo lang geleden uitgezocht en het zag er nog aardig uit. Alleen het ladekastje waar alle schoonmaakspullen staan moest ik ook even goed leeg maken en schrobben.
Morgen maar weer verder! 

L viert vandaag valentijn en omdat De Valentijn nog niet aanwezig is in haar leven, viert ze een andere vriendschap.


Vandaag las ik een mooi zinnetje in het boek 'Kruistocht' van Tim Keller, het is een heel mooi boek om in deze 40-dagen-tijd te lezen! Dit stukje gaat over de film 'Chariots of Fire', een bekende film over twee atleten op de Olympische Spelen van 1924 in Parijs, Eric Liddell en Harold Abrahams.

Er staat: 
'Liddell en Abrahams doen allebei hun uiterste best om gouden medailles te winnen. Maar Abrahams doet het om zichzelf te bewijzen (...) Liddell daarentegen wil gewoon God behagen, omdat hij door Hem is aangenomen. (...) Harold Abrahams was moe, zelfs als hij rustte; Eric Liddell was uitgerust, zelfs als hij zich inspande. Hoe kan dat? Omdat er onder ons werk een werk ligt, dat we echt moeten laten rusten. Dat is het werk van zelfrechtvaardiging. (...) De meeste mensen zijn voortdurend aan het werk om zichzelf te bewijzen, om God, anderen en zichzelf ervan te overtuigen dat ze goede mensen zijn. Dat werk houdt nooit op, tenzij we rust vinden bij het Evangelie. Aan het einde van Zijn grote scheppingswerk zei de Heer: 'Het is volbracht', en toen kon Hij rusten. Aan het kruis heeft Jezus over het werk onder jouw werk gezegd - over datgene waar je echt moe van wordt, die behoefte om jezelf te bewijzen omdat je nooit goed genoeg bent en nooit echt genoeg doet - dat het volbracht is.'
Het is zo fijn om op deze manier aan een grote schoonmaak te beginnen!

13 februari 2018

Regeren is vooruitzien

Vanochtend doe ik niet zoveel in huis, vanmiddag ga ik werken en daarom heb ik wel alvast het eten klaargezet. Regeren is vooruitzien heb ik ooit ergens opgevangen en in mijn oren geknoopt om het te gebruiken wanneer het me uitkomt:)


Verder geniet ik van m'n opgeruimde huiskamer.


Oeps, dat mandje staat scheef en die stoel staat veel te dicht bij de bank! Haha, niet dat ik daar gelijk wat aan doe, zo erg is het gelukkig niet:)


Gisteren kreeg ik de vraag over het memoriseren, waar ik weleens over geschreven heb. Daar vertel ik graag meer over! Ergens in augustus/september kreeg ik enorm veel zin om de brief aan de Filippenzen uit mijn hoofd te leren. De oproep die overal en nergens vandaan leek te komen om (losse) teksten uit mijn hoofd te leren landden bij mij niet. De uitdaging om een heel hoofdstuk of een brief uit m'n hoofd te leren spreekt meer tot de verbeelding. En eerlijk gezegd, ik had het ook gewoon echt nodig! Zo kwam ik bij Filippenzen 2: 13:
Het is God die in u werkt, zowel het willen als het werken, naar Zijn welbehagen!
En zo raakte ik ervan overtuigd dat ook dit willen en werken van God was. Gewoon om de eenvoudige reden omdat ik het Hem nodig had. Er zijn uren en uren en uren gaan zitten in het memoriseren van deze brief. Uren en uren en uren die ik anders ongetwijfeld besteedt had aan het mij zorgen maken over R.

En zo kwam ik ook bij Fil. 2: 27, die me enorm bemoedigd heeft:
Hij (Epafroditus) is inderdaad ook ziek geweest, tot dichtbij de dood, maar God heeft Zich over hem ontfermd, en niet alleen over hem, maar ook over mij, opdat ik niet droefheid op droefheid zou hebben. 
God ontfermt Zich niet alleen over de zieke, maar ook over de mensen die om de zieke heen staan!

En dan hoofdstuk 3, waarin staat dat Paulus alles wat voor hem winst was als schade en vuilnis beschouwde...
Vanwege de voortreffelijkheid van de kennis van Christus Jezus mijn Heere
...dat wakkerde mijn diepe verlangen aan om Jezus te leren kennen. Het hielp me om in mijn gebed niet gericht te zijn op de uitkomst, maar op het kennen van Jezus.

En ook in hoofdstuk 4 kreeg ik weer handvatten om te leren hoe ik met zorgen om moest gaan:
Wees in geen ding bezorgd, maar laat uw verlangens in alles, door bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God; en de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten bewaken in Christus Jezus. Verder, broeders, al wat waar is, al wat eerbaar is, al wat rechtvaardig is, al wat rein is, al wat lieflijk is, al wat welluidend is, als er enige deugd is en als er iets prijzenswaardig is, bedenk dat!
En dan heb ik het nog niet eens over Fil 1 gehad, waarin Paulus uitweidt over dat het leven voor hem Christus was en het sterven winst! Hij vertrouwde erop dat hij zou blijven leven tot vordering en blijdschap van hun geloof, opdat hun roemen in Christus Jezus overvloedig zou zijn.

Hoe ik het aanpakte? Elke avond 'stampte' ik een tekst in mijn hoofd en terwijl ik mijn hoofd neerlegde, bleef ik het herhalen totdat ik in slaap viel. En de volgende dag herhaalde ik het. Zo kwam er elke dag een tekst bij. Samen met nog een paar vrouwen, die ook enthousiast waren geworden hebben we een groepsapp aangemaakt en lieten we elke week horen wat we gememoriseerd hadden en wat we er van geleerd hadden of wat we er mooi aan vonden. Inmiddels zijn er een paar vrouwen bijgekomen en dat vind ik super geweldig! Dus mocht je ook enthousiast zijn en je wilt het proberen, neem gerust contact met me op! Ik moet wel eerlijk zeggen dat er een moment komt dat het eerste enthousiasme wat zakt en het gewoon echt pittig wordt om zoveel lappen tekst te blijven herhalen. Maar eerlijk is ook, ik heb er tot nu toe geen spijt van gehad!

Na Filippenzen ben ik met Psalm 145 en 146 verder gegaan. Ik wil t/m Psalm 150, maar wissel het even af. Mijn lange termijn doel is nu om Johannes uit m'n hoofd te leren. Het lijkt me heerlijk om daar vers voor vers doorheen te gaan en nog meer te ontdekken van wie Jezus is. Dat is, als het meevalt, wel een 3 jaren plan denk ik, maar dat geeft niet. In dit geval gaat het me niet zozeer om het einddoel, maar veel meer om de reis zelf. Ik ben nu dus bezig met het eerste stukje van Johannes. Daarna ga ik Psalm 147 leren. Dan weer terug naar Johannes enz.

Dat was het dan!
Heb je vragen: stel ze Gerust!
En weet: Meer dan Welkom!!


12 februari 2018

Alles weer op z'n plek

Wat er allemaal het afgelopen jaar op me af gekomen is, wil ik een plek geven. Dat doe ik door alles op te schrijven, alles wat er gebeurde, alle lessen en verborgen parels die ik leerde en vond...ik wil ze niet vergeten! En dan wil ik deze periode ook afsluiten, al zal dat niet van de ene op de andere dag gebeuren, omdat er nog een 1 gesprek met de neuroloog volgt en over een half jaar nog een mri-scan en de uitslag daarvan. Maar dat laat ik echt even niet in de weg staan om nu af te sluiten en verder te gaan. Mijn handen jeuken om aan een grote schoonmaak te beginnen en ik vind dat een mooi symbool voor een nieuwe start. En hopelijk helpt het me ook om de rommel in mijn hoofd op te ruimen. Voor vandaag probeer ik me op één gedachte te focussen of eigenlijk een verlangen die ik in woorden probeer te vangen... maar dat lukt me nog niet zo goed. Dus neem ik af en toe een korte pauze en bid, ik bid en vraag gewoon of Jezus erbij wil zijn vandaag, als ik schoonmaak en opruim. Ik denk dat ik de gedachte nu gevonden heb...
Jezus, kom met Uw aanwezigheid in mijn (rommelige) hart en huis!
Koffietijd, ik heb een stoel naar een plekje in de zon gesleept!

Ik heb een oude blouse aangetrokken en een paar mooie albums op Spotify gevonden om naar te luisteren. Achter de bank was het een enorme bende...daar moest ik eerst de inhoud van de spelletjeskast voor uitzoeken. Daar heb ik een en ander uitgehaald wat weg kan en alle doosjes met klei, spelletjes en andere dingen die helemaal niet achter de bank horen, kon ik toen mooi in die kast kwijt. Het bureautje van S was ook een doorn in het oog. Uitgezocht en alles weer op z'n plek. S heeft er zelf altijd een stellige regel voor om te zorgen dat het netjes blijft en dat is dat niemand anders daar zijn spullen op mag leggen. Maar of dat echt de enige oorzaak ik betwijfel ik. En zo is er ook nog een keukentje van S...(lol)

'Achter de bank', beter zo!.
Nu even een boterham en een blog en dan ga ik nog even verder. De tweede bank uitzuigen en eronder dweilen, de losse rommels opruimen en dan nog even het glas en lege flessen wegbrengen en boodschappen doen. 

O ja en de was!


11 februari 2018

Plannen en een mooie wandeling

We maakten een heerlijke wandeling met de hond van een vriendin.
Een kwartiertje fietsen en je waant je helemaal buiten de stad!


Vanochtend kwam er een klein meisje met buikpijn naast me liggen. Dat gebeurt wel vaker, maar deze keer was het nog een beetje erger en moest ze zelfs twee keer overgeven. Nu zit ik lekker op de bank en S ligt er lekker met haar deken en kussen bij. Ik mis de kerkdienst wel een beetje, het lukt me vanochtend niet iets te lezen of te luisteren, wie weet krijg ik straks een mooi verslagje van deze of gene.



In gedachten ben ik al een poosje bezig met een grote schoonmaak. Dat is in gedachten altijd veel makkelijker dan in het echt, maar ik wil er binnenkort mee beginnen. Ik denk dat ik veel dingen uit het zicht verwijder, dat maakt het wat rustiger. De ramen kunnen ook een goede beurt gebruiken zag ik van de week toen de zon de hele dag scheen. Ik ga er ook weer gezellig bij bloggen, dat is een welkome afwisseling. Misschien lukt het om het 21 maart klaar te hebben.

Er moesten er een paar naar het toilet, dat kon in de kinderboerderij.
Wat een verrassing: vandaag geboren!!

Een mooie grote koeienbel

Een hek vol theepotten, je moet het maar verzinnen:)

De 40-dagen voor Pasen komen er ook weer aan, woensdag volgens mij. Deze keer wil ik er zelf elke dag een stukje over schrijven. In stille afwachting van wat komen gaat, waar mijn gedachten me brengen, wat m'n ogen zullen lezen en zien, wat m'n oren zullen horen, wat m'n hart zal ontvangen. Ik ga niet beloven dat ik er elke dag een blog van maak, maar er zal vast wel eens een gedachte van op dit digitale papiertje verschijnen.

Nieuw leven!

Hier hoopte ik een beetje op!

Het is bijna 13.00 uur. Ik ga eens een bakje koffie zetten, ze zullen zo allemaal wel thuis komen. En over een uurtje ga ik de hond van een vriendin uitlaten, dan hoop ik een paar mooie foto's te maken en plak ik die later bij deze blog.

Fijne dag!

Dat zie je niet bij ons in de straat

Hondje weer thuis

En wij weer naar huis!

10 februari 2018

'Zomaar' een zaterdagje

Zaterdagochtend, het is zo lekker om net even iets langer in je bed te kunnen blijven liggen dan een doordeweekse dag. En dat doe ik dan ook! Het is dan al licht als ik wakker word en S komt dan gezellig bij me liggen om te kletsen. Dan gaan we in onze pyjama ontbijten en ga daarna douchen. De jongste dames willen een keer met hun zwemkleding samen in bad, omdat S een badzout voor haar verjaardag heeft gekregen, het hele water kleurde turquase. En terwijl zij de hele badkamer nat spetteren, strijk ik alle blouses, overhemden en jurken weg. Daarna ruimt iedereen hun kamer op, zodat het er weer tiptop uit ziet boven. Dat doen we sinds een paar weken op zaterdagochtend en dat bevalt (mij) prima.


We drinken koffie, houden een zeer kort gesprekje met Jehova Getuigen, schrijven een blogje, gaan naar de bibliotheek, maken een maaltijd klaar voor een zieke zus, wandelen lekker langs het water, hebben onze 'pizza en film avond', maken het gezellig met kaarsjes en dat was het dan.
Al die laatste dingen zijn nog onder voorbehoud:)

Ja, zo ziet het er vandaag een beetje uit, met dit verschil dat ik nog een beetje moet wennen aan het feit dat er een nieuwe start gemaakt mag worden, alsof het nieuwe jaar nu pas begint, alsof er een steen van mijn hart weg gehaald is...Alsof er een beker aan ons voorbij is gegaan...



8 februari 2018

Het is goed nieuws

'Het is goed nieuws!'
Zo sprak de neurochirurg, een week later dan eigenlijk de bedoeling was.
'Het weefsel is onderzocht en wat er gevonden is, zijn bloedresten. We hebben dit nog een keer moeten onderzoeken en dat hebben we gedaan en er blijken geen afwijkende (tumor)cellen bij te zitten. Beter nieuws had ik u niet kunnen geven!'*
Na nog wat gebabbel over wat R nu van plan is te gaan doen en informatie over het verder herstel van de operatie verlaten we de kamer en de wachtkamer en lopen door de gangen, door de hal, naar de garage, naar de auto.

Ik ben perplex! Dit had ik niet verwacht. En ik ben dólblij, dat natuurlijk ook!
En nu we 3 dagen verder zijn merk ik dat ik het nog steeds niet zo goed kan bevatten.
Het moment dat de neuroloog ons gerust had gesteld, dat het alleen maar een cyste zou zijn, ligt nog vers in mijn geheugen. Dat we de volgende afspraak te horen kregen dat het toch om een tumor ging, weet ik nog als de dag van gisteren. De eerste dagen was ik er misselijk van zodra ik er aan dacht. De weken daarna leek het of we in een nachtmerrie waren beland. De 3 aanvallen die hij 's nachts heeft gekregen, de schrik blijkt er nog in te zitten als ik 's nachts ergens wakker van schrik. De dag van de operatie, ik heb er genoeg over geschreven op m'n blog, het lange wachten daarna en dan nu deze uitkomst!! De beste uitslag die ik kon bedenken kwam niet eens in de buurt bij wat we nu weten.

We hebben die middag twee taarten bij de Hema gehaald om het te vieren. Alle spanning van het afgelopen half jaar ga ik eens even goed van me afschudden! Vriendjes/vriendinnetjes kunnen straks weer komen spelen, R is bezig met motivatiebrieven en het voorbereiden van een toets die gemaakt moet worden om aan een nieuwe opleiding te beginnen.
Een nieuw begin.
Deze periode zal ik nooit vergeten...ik zal er zuinig op zijn.


*De cyste zat er waarschijnlijk al vanaf de geboorte (of tijdens de zwangerschap), het gebeurt weleens dat er een bloeding in een cyste ontstaat. Hierdoor werd de druk groter en kreeg R epileptische aanvallen.