Sporenhoopjes en modderpoeltjes

Een paar vrije dagen, heerlijk. Ook om weer de dingen te doen waar ik niet aan toekom tijdens werkdagen. Zoals zwemmen, wat een mooi plekje hebben we toch gevonden!

Het water is weer gezakt, we konden ons weer omkleden op het strandje. Na een paar slagen in het 6 graden koude water is het me toch een gehannes om je aangekleed te krijgen met een handdoek om je heen, ook omdat je gewoon geen gevoel meer hebt. Maar het is alle moeite waard, niet in het minst omdat het er zo mooi is.

Zaterdag stond ik op het punt om te gaan hardlopen toen ik zag dat K ook op het punt stond om weg te gaan. 'Wat ga je doen?' 'Naar de tweede helft van de wedstrijd van S kijken'. 'Ik ga met je mee! Als het afgelopen is ren ik terug!' 

Zo gezegd zo gedaan. Wat genoot ik van het spel!!

En van het rennen ook.

Vanmiddag gingen we samen even wandelen. De meiden hadden er deze keer geen zin in.

Steeds meer ga ik van de natuur houden... 10 jaar geleden had ik die liefde echt nog niet zo.

Het is er altijd zo mooi. Deze keer waren de knotwilgen nog niet gekortwiekt. Je schijnt hier ook reeën te kunnen spotten, ik hoorde er verschillende mensen over.

Blijkbaar hebben ze veel water nodig, die wilgen, overal water.

En toen zag ik iets bijzonders... Je zou er zo aan voorbij lopen.

Ik weet niet of het hoort, maar vind het heel speciaal.

Gauw even opgezocht, het is een gewone eikvaren, en dit blad ziet er gezond uit.

"Als je even zoekt vind je wel vruchtbare bladeren met sporenhoopjes. Deze rijpen vanaf de zomer en blijven lang zichtbaar. Ze liggen in twee rijen en vormen een decoratief patroon aan de onderzijde van het blad. Let op de kleurverschillen van de sporenhoopjes. Jonge onrijpe hoopjes zijn wit, bij het rijpen verkleuren ze via geel naar bruin. Vaak vind je diverse leeftijden wel bijeen in een groepje eikvarens."

Bron: natuurfotografie.nl

Een heel stuk van het gebied was al wel gekortwiekt

Er was veel water en toch ook weer niet, omdat het niet vol stond, het waren soms meer modderpoeltjes.

En toen waren we weer waar we begonnen, een haventje met bootjes. Geen hertjes gezien, misschien de volgende keer.

Het alledaagse leven

Eigenlijk zou ik m'n aantekeningen van acute verloskunde in de computer moeten zetten. Ik heb straks een gesprek met mijn praktijkopleid(st)er, die duurt een uur en ik moet veel vragen beantwoorden, waaruit moet blijken dat ik weet hoe het allemaal werkt, wat er van me verwacht wordt en wat ik moet doen in acute sitiuaties die ik nooit hoop mee te maken. Maar als ik ze toch meemaak is het fijn om te weten hoe te handelen. Als dit gesprek vlot verloopt, mag ik voortaan alleen naar een bevalling. Beetje spannend, maar ook wel fijn.

Maar nu eerst een blog hoor, het leven is groter dan bevallingen!

 Afgelopen zondag werd J, onze kleinzoon gedoopt. 's Ochtends na het ontbijt twijfelde ik of ik een mooie Psalm zou lezen die hier bij past of gewoon maar verder waar we gebleven waren in 1 Samuel. Ik koos voor het laatste en het was het hoofdstuk waar de naam 'Eben-Haezer' in voor kwam. Het betekent: 'Tot hiertoe heeft de HEERE onze geleidt.' Dat hielp me op dat moment om wat rust te brengen in de wirwar van emoties. J. droeg de jurk die zijn opa en zijn vader ook heeft gedragen.

Toen de 3 baby's gedoopt waren, mochten de vaders de doopkaars van hun kindje aansteken. Ik vind dit zo'n ontzettend mooie foto. Ik bid dat Ha & Ma J zo opvoeden... beschermend, voorzichtig, dat het geloofsvlammetje blijft branden! 🙏

Gisteren paste ik op H. We gingen even naar de kinderboerderij. S was onverwachts vrij en ging gezellig mee. En M ook.

Wat is zo'n koe toch enorm vergeleken  bij H! Blijf maar een beetje uit de buurt met je geloei!

Wat een bijzondere schapen zijn er toch.

We waren niet van plan om het 'kabouterpad' te lopen, maar...

S wilde maar één ding en dat was haar voet op het ijs zetten. En dat kun je het beste doen als je dit leuke paadje loopt.

Oooma! 👋

Wat was het mooi, we hadden geen spijt dat we toch waren gegaan.

Ik ben blij dat we even de winter kunnen snuiven!

En leuke plaatjes kunnen schieten.

En die zon erbij, ook zo heerlijk!

En toen kwamen we bij het pannenorgel. Hoewel S en M voordeden hoe het moest, ging H toch liever met een stokje in de pan roeren.

En toen gingen we weer naar huis.

En vandaag moest ik naar de tandarts. Hij heeft een gaatje gevuld en een laagje op een afgebroken kies gelegd, zodat ik het goed kan schoonhouden. Bijvullen lukt niet meer, dat stukje valt er dan na een dag of na een week weer af.

Van de week probeerde ik te bedenken wat ik zelf nou echt belangrijk vind als het gaat om het alledaagse leven. Ik kwam op 3 dingen en ik ga dit de komende weken echt goed bijhouden. Niet omdat het moet, maar omdat ik het zelf wil. Ja, weet je, ik doe vaak gewoon maar alles omdat het zo hoort of zo moet en zonder bij na te denken, maar ik wil niet in een sleur leven, daar is het allemaal veel te mooi voor!

1. Als ik binnenkom, gewoon even iedereen aandacht geven. Iets zeggen, iets vragen, iets luisteren, laten merken dat ik iedereen zie en hoor.

2. Het is zó fijn als de huiskamer en de keuken netjes zijn! Het is het eerste waar ik de dag mee begin. Ik ben er gisteren mee begonnen. En doe het in ieder geval als ik vrij ben.

3. Elke dag een paar keer even naar buiten, even wandelen, al is het maar 2 of 3 keer 10 minuutjes.

Vanochtend tussen twee afspraken door, dronk ik een koffietje en begon met een nieuw boek:

Ik zag het bij mijn zusje liggen en ze vertelde er iets leuks bij... dus reserveerde ik 'm bij de bieb en het is zo fijn om te lezen! Ik blog er nog weleens over.
Nu eerst nog even die verloskunde, dan dat gesprek en dan ga ik denk ik nog even terug naar dit boek! Als beloning 😊

Gelachen, gehuild, geploeterd

In het stukje 'groen' voor het huis van onze buren komen deze bolletjes uit. Kan dat zomaar in de winter als het vriest? Blijkbaar. Ik zal ze in de gaten houden of ze ook echt gaan bloeien. Net als in het voorjaar werd ik er blij van om het te zien, maar toch krijg ik nog geen lentekriebels hoor.

Van de week ging ik S ophalen van voetbal... Op welk veld kan ik mijn dochter vinden?? Niet op de velden waar ik keek, gelukkig belde ze me en kwam ze er al aan. Nu weet ik op welk veld ik moet zoeken de volgende keer!

Onderweg naar de auto liepen we over een brug, ik kon het niet laten om die mooie zwanen op de foto te zetten.

Deze week had ik school en eigenlijk was vandaag m'n laatste lesdag. Over 3 weken moet ik nog naar school om een toets te maken en dan is het klaar! Ik kan het bijna niet geloven... Als ik terugdenk aan mijn eerste schooldag... wat had ik een hoofdpijn als ik thuiskwam! En nu, onze leraressen lijken zich steeds maar te verbazen dat we zo'n veilige, hechte groep zijn, waarin iedereen zichzelf mag zijn en dat dat écht niet voor elke klas geldt. Dat is een mooi compliment.

Eerlijk gezegd... Het is een beetje gek, want ik herken mezelf ook niet zo goed hierin. Van begin af aan heb ik gedacht: ik ga deze opleiding doen en wil me niet in allerlei nieuwe vriendschappen storten waar ik helemaal geen tijd en energie voor heb en al helemaal niet als we straks klaar zijn. Er was één uitzondering en dat was een Marokkaanse vrouw die bij dezelfde organisatie ging werken als ik. De vriendschap die we ontwikkelde was kostbaar en het heeft me echt tranen gekost toen zij uiteindelijk toch besloot om niet verder te gaan met de opleiding.

Het is niet zo dat ik me overal buiten houd, we hebben echt wel een band. Maar voor mijn doen heb ik wat afstand gehouden. Ik denk omdat ik er simpelweg de energie niet voor heb gehad. Er is zoveel gebeurd in ons gezin de afgelopen jaren: ziekte, depressie, andere mentale klachten. En niet echt van het soort dat na 2 weken weer alles achter de rug is, dat duurt járen weet ik inmiddels. Ik vind het superrot (nou ja, wel meer dan dat) voor mijn meiden die er zo'n last van hebben en ermee worstelen en ik voel me als moeder te kort schieten op momenten dat ik er geen geduld en energie voor heb of er geen aandacht aan kan geven. Als ik er zo naar kijk, snap ik het wel weer, die keuze om even niet voor relaties, maar voor een diploma te gaan. De volgende keuze is om me daar maar niet schuldig over te gaan voelen. Het is goed zo, we hebben gelachen, gehuild, geploeterd, gepresenteerd, gebaald, koffie gedronken en friet gegeten... ik ga het straks toch nog missen! Zo ben ik dan ook wel weer.

Een vrolijke lach van ons drie

Een nieuw huis voor R & M waarin veel moet gebeuren.

'Wat een werk!' zeiden K en ik tegen elkaar.

'Maar ze zijn nog jong!'

En dat scheelt denk ik wel.

Deze week kwam het niet zo van bloggen. Maar wel van zwemmen. Het water stond echt heel hoog.

Normaal is er een strandje, nu liep je gelijk van de trap het water in. Gelukkig had M twee paar waterschoenen bij zich, want op het strandje ligt altijd veel glas. Ik had ze besteld, maar ze zouden die avond pas bezorgd worden.

Lekker koud hoor...1 minuutjes is lang genoeg!

's Ochtends plensde het heel erg, maar toen wij er waren kwam de zon nog even door. Daar genieten we dan zo van!

Gisteren nog even gauw een leuk vakantie-uitje, naar de schaatsbaan. Heerlijk even geschaatst en met m'n jongste zusje gekletst. We hadden het over hoe we onszelf steeds weer bij elkaar rapen, leuke vraag voor een kletspot of bij een theezakje! Onze meiden hadden het ook leuk met elkaar.

Nou had ik vakantie, maar geen rust in m'n hoofd om eens even lekker te gaan zitten haken. Dat hoop ik vanavond en morgen dan nog te doen. En zo erg is het niet, soms lukt het wel als ik een dag gewerkt heb of naar school ben geweest. En gisteren ook een kwartiertje.

Want na dat kwartiertje moest ik richting Hendrik Ido Ambacht. Met twee nichten ging ik naar Happy Italy. We hebben vreselijk gelachen en lekker gegeten. Lachen is gezond, ik doe het veel te weinig. Dat zeg ik altijd als ik met die twee op stap ben geweest. Het komt ook door dezelfde familiehumor die we hebben. We houden wel van een beetje zelfspot ook. K en ik hebben een andere humor, maar, zo bedachten wij als nichten, je ontwikkeld samen ook weer een nieuw soort humor waar je wel samen om kunt lachen. Het zou toch vreselijk zijn als je nooit met elkaar lacht? En toch kunnen er soms zomaar dagen voorbij gaan... Hoe zit dat bij jullie?

❤Nou, wat voor humor je ook hebt of niet, de groetjes en een vrolijke lach van ons drie!❤

Benieuwd naar het verhaal erachter

Vandaag is het vrij rustig in huis. Ik heb de badkamer weer schoon en beneden is de vloer gedweild. Ik heb een enquete onder collega's uitgezet en heb wat voorbereid voor de presentatie over borstontsteking, die ik volgende week moet geven.

Heerlijk zo'n dagje!

Gister wilde ik nog iets vertellen over oudejaarsavond. Ik vergat het, dus doe ik het nu. M was die avond niet thuis, maar ergens anders. Ze belde wel even en liet toen de kamer zien waar ze was. Ik zag allemaal mensen zitten met hun voeten in een badje met water. De heer des huizes zei: 'Ik ben hier om oud & nieuw te vieren, maar ik ben met mijn voeten in een bad terecht gekomen.' Natuurlijk was ik benieuwd naar het verhaal erachter.

M was bij 'Home for Kurds', een stichting die zich inzet om het Evangelie te verspreiden onder de Koerden. Een van de vrijwilligsters is pedicure en nam maandagavond allemaal teiltjes mee. Ze liet iedereen met zijn of haar voeten in een teiltje met warm water en zout zitten en gaf aan iedereen die dat wilde een voetmassage.

Dat is toch mooi?!

Er kwamen een paar vragen bij me op:

Zou ik/jij dat doen als ik/je pedicure was?
Wie zou ik/jij nou eens op de een of andere manier kunnen verwennen?
En op welke manier dan, wat past bij mij/jou?

2024 is begonnen

2024 is begonnen!

We begonnen met uitslapen, dat was wel even nodig. En na het uitslapen ging ik hardlopen om het jaar maar eens gelijk goed te beginnen. Voor het eerst heb ik niet echt goede voornemens. Ik wil mezelf deze keer niet gek maken met dat ik 2 keer per week moet hardlopen. Ik wil gewoon blij zijn met elke keer dat het lukt.

Vanmiddag kwam R voordat hij naar zijn werk ging even koffie drinken. Daarna gingen we naar m'n schoonvader nieuwjaar wensen. Dat was ook fijn. Hij groeide op in Rotterdam Zuid en het was mooi om te horen dat er in zijn tijd een geestelijk levende kerk was. Dat zien we ook vandaag, dat God aan het werk bezig is. Dat is bemoedigend!
We gingen ook nog even naar het graf van m'n schoonmoeder. Er ligt nog geen steen op het graf, dat duurt altijd even.

Herinneringen kwamen weer boven en het verdriet ook.

Het is goed dat hier ook tijd voor is.

Toen reden we nog even langs K z'n kantoor. Hij heeft een nieuwe baan en nu kan ik me een beetje voorstellen waar hij de hele dag bezig is. Toen reden we naar huis en kwamen mijn ouders ook nog even gezellig, die gingen daarna door naar m'n tante. En zo vulde deze eerste dag van het jaar zich met het zien van lieve, vertrouwde mensen.

En nu kruip ik weer met een kop thee en een boek op de bank, want dat beviel me wel de vorige keer!

👋