Energie slurpen

Wat hebben we een lange herfst dit jaar! Toch trekken we er maar op uit met de hond. Door weer en wind. Dikke jassen aan en hopelijk tussen de buien door! Voor Philip maakt het allemaal helemaal niet uit, die springt in elk jaargetijde even vrolijk in de sloot.

S mocht de pennyboard van A meenemen. Toen ze aan mijn arm erop mee reed, vloog het ding onder haar voeten vandaan. Hij rolde heel langzaam(!) naar het water en we stonden allemaal helemaal stokstijf ernaar te kijken. We riepen 'Nééé, niet in het water!' Maar het ding trok zich er niets van aan en we lieten 'm zomaar gaan. Gek is dat!

Het water was niet heel erg diep, maar toch iets dieper dan L d'r onderarm, ik hield haar hand vast, zodat ze er zelf niet achteraan zou gaan. Het water was écht ijskoud, maar ze had 'm gelukkig! Ze heeft haar sjaal maar lekker om haar arm gewikkeld om weer warm te worden. 

En deze zwaan zag ik gisteren, lag daar lekker op z'n gemakje.

En nu zitten we lekker op de bank, te 'schermen'.

Ik ben de laatste dagen een beetje uit m'n evenwicht. 

Een lieve vriendin appte me:

'Neem je rust meid! Slurp de energie en rust van de Heilige Geest diep naar binnen. Hij is onze Vriend, de Immanuël die ervoor zorgt dat we alle dagen van ons leven in Zijn huis mogen wonen, met onze kinderen.'

Wat een bemoedigende woorden, ze doen me zo goed! Ik geef ze graag aan jou door! Elkaar herinneren aan de rust die we mogen hebben in Jezus is misschien wel iets wat we allemaal wel wat vaker nodig hebben!           

Een wegvliegende reiger

Even een klein blogje met een paar foto's van een reiger die wegvliegt. Dat doe ik de laatste tijd wel meer, de natuur verstoren... Dan zie ik een reiger zitten en dan loop ik langzaam steeds dichterbij, ondertussen allemaal foto's makend, totdat hij wegvliegt en ik daar ook weer foto's van kan maken. Het zijn niet zulke hele scherpe, maar wel leuk vind ik. En ondertussen geniet ik van hoe hij dat doet en van zo'n prachtig verendek.

'Kijk naar de vogels', zegt Jezus, 'zij zaaien niet en maaien niet, en verzamelen niet in schuren; uw hemelse Vader voedt ze evenwel; gaat u ze niet ver te boven?'

En, hoewel het eigenlijk over lelies gaat, ook vogels spinnen en werken niet en gaan toch prachtig gekleed!

Duisternis en licht op Zuid

Van de week liep ik door een park. De zon kwam even tussen de wolken door en dat maakte het allemaal nog mooier. Samen met 3 andere dames hadden we een retraite dag. Dit was de tweede keer. Het is mooi om elkaar beter te leren kennen, elkaar aan te vuren in het kennen van Christus en ook om tijd alleen door te brengen.

Ik wil jullie graag ook een beetje kennis laten maken met een van die vrouwen!

Toen we op het punt stonden om weer naar huis te gaan, gaf Carolien ons een boekje:

Na jaren in Veenendaal gewoond en gewerkt te hebben als voorgangersechtpaar, zijn zij 3 jaar geleden naar Rotterdam Zuid gekomen. Een stap die niet door iedereen werd begrepen. Na het verhaal dat ik de afgelopen 5 blogs heb verteld, was ik verrast dit in mijn handen te krijgen.

25 verhalen!!

Mooie, ontroerende en hilarische verhalen over hun belevenissen in Veenendaal, Marokko en in Rotterdam. En inmiddels weet ik dat het maar een hele kleine greep is van wat Hans en Carolien Euser te 'vertellen hebben'. Zowel op de heen- als op de terugweg raakten we niet uitgepraat!

Eén verhaal wil ik hier delen, het raakte me. Ik zal daar na het verhaal nog op terug komen.

Duisternis en licht op Zuid

'Halleluja, prijs de Heer!' Haar beide handen schieten in de lucht als de auto weer begint te pruttelen. Gisterenavond zagen we de lampen van haar  karretje langzaam uitgaan op de parkeerplaats voor ons huis. Maar van wie is die auto? Carolien doet navraag, maar de buren weten van niets...
Ik lees in een NOS bericht dat de douane onze wijk uitkamt op zoek naar fraudeurs. Arbeiders genoeg en de oogst is groot: zeventien malafide winkeltjes worden opgerold. Ik denk aan de achterburen. Al drie keer zijn we getuige geweest van ruzie en mishandeling.
Ik herinner me de twee lichamen die, twee weken na onze aankomst hier, uit een huis verderop in de straat worden geborgen: buren die zijn omgekomen door een misdrijf. Dan heb je rechts het bordeel waar de politie vaak langs moet. Links de daklozenopvang, waar je schone heroïnespuiten kunt krijgen en gebruiken. Het Halloweenfeest in het Zuiderpark op loopafstand wordt dit hele weekend gevierd.
En dan ineens, 's morgens in alle vroegte bij het uitlaten van hond Puck, die uiting van dankbaarheid en lofprijzing aan God. Wat een contrast. Het licht van Jezus' liefde schijnt hier net zo sterk als elders, maar vanwege de duisternis valt het zo veel meer op. Godzijdank moet de nacht wijken voor de dag. Dood en donkerte hebben niet het laatste woord.
Het licht overwint.

Dit stukje raakt me... Ik schrijf vaak in mijn blogs over de mooie dingen die ik om me heen zie en hoor en beleef. Al die lichtpuntjes geven me moed en laten me zien hoe mooi het leven met God hier op aarde is. Maar zou ik het ook zo mooi vinden als de duisternis eromheen niet zo groot was? Dit echtpaar woont op loopafstand van ons vandaan, een wijkje verder. Het is best donker hier in Zuid. Een poosje geleden lazen we in de krant dat er iemand om een uur of elf 's avonds doodgeschoten was, geen idee waarom. De vrouw die er dichtbij woonde, 'vertelde' dat ze er niet meer zo van opkijkt en dat ze het bijzonderder vindt als er iemand naar haar glimlacht, dan wanneer ze hoort over een schietpartij. We horen het vaak de laatste tijd: jeugdbendes die met messen rondlopen, criminaliteit, oplichterij, geweld, misbruik, verslavingen...Vandaag kwam R nog thuis en vertelde dat hij van de kerk naar huis liep en voor een rood stoplicht stond, vanwaar hij een hele ruzie onder twee auto inzittenden kon volgen, er werd gevochten, gescholden, door rood gereden, onverantwoord hard en achteruit gereden en hard met vuisten tegen een stuk blik gebeukt... Maar ik kan ook vertellen dat L vanochtend met twee kleine kinderen door de regen naar de kerk liep en halverwege een lift aangeboden kreeg door iemand die ook naar de kerk ging!

Welkom in Rotterdam!
Maar echt, het Licht van Jezus' liefde schijnt hier! Anders zouden we hier denk ik niet na bijna 24 jaar nog wonen! Maar je moet er wel je ogen en oren voor openen.
En geloof het of niet, ik heb soms het gevoel dat we hier in een bubbelbad zitten met ´zoveel´ christenen om ons heen. Daar kon Carolien, die uit het bubbelbad 'Veenendaal' komt, het nog niet helemaal mee eens zijn. Wie weet over een jaar of 10 wel. Zouden ze dan nog hier blijven? Of een donkerder plekje zoeken om het Licht te verspreiden?

Ben je benieuwd naar de andere verhalen van Hans en Carolien? Je kunt het boekje bij hen bestellen voor €9,95 door een mailtje te sturen naar: euser_carolien@hotmail.com. Vraag dan gerust de nieuwsbrief aan, waarin je vaak weer een nieuwe belevenis te lezen krijgt en waardoor je op de hoogte blijft van hun werk dat ze op hun website zo verwoorden:

Overal willen we gastvrije geloofsgemeenschappen zien ontstaan waar de vreemdeling een thuis vindt.

Een laatste tip van deze mooie mensen:

Ga het leven met God gewoon in de praktijk brengen. Deel wat je hebt eenvoudigweg met de mensen die je tegenkomt. Al voelt dat soms als 'wandelen op water', juist dáár groeit je geloof.

Veel minder barmhartig

Ik wens iedereen een heel gezegend 2020!

Wat beginnen we het jaar mistig en grijs, maar evengoed een nieuw begin!

1 januari in de ochtend kreeg ik een appje van R waar ik heel erg blij van werd. Ik had een poppendekentje gehaakt en er een popje van S ingewikkeld (met toestemming:). Ik gaf het aan R mee naar Gambia en zei dat hij het aan een meisje moest geven die er blij van zou worden en ik vroeg een foto en een naam, zodat ik voor dit meisje kan gaan bidden. En toen kreeg ik deze foto...Dit is ze dan. Het voelt of ik een kindje geadopteerd heb...💖

Dit projectje bedacht ik omdat er zo vaak iemand wel naar het buitenland gaat, ik wil nog veel meer poppendekentjes haken en er een popje bij doen en meegeven. In februari gaat R nog een week naar Zwitserland en in mei nog een maand naar Shanghai. 

Dus...nu ga ik popjes sparen!

Als je mee wilt doen door een popje te doneren, misschien heb je er nog een liggen waar nooit meer naar omgekeken wordt, laat het me weten via een appje of door je email-adres even achter te laten in een reactie. Het kan natuurlijk even duren, maar uiteindelijk zal ik proberen de foto die ik dan krijg naar je te sturen!

Nu het laatste deel van Len. Ik heb dit verhaal gedeeld omdat het me raakt, hoe Gods Geest nog net als in Handelingen aan het werk is en mensenlevens verandert. Tegelijk vond ik het heel confronterend toen ik in Haarlem liep en op een gegeven moment een prostituee voor haar raam zag zitten. Ik moet eerlijk toegeven dat de gevoelens die ik toen kreeg heel anders waren dan bij het lezen van dit verhaal... veel minder barmhartig...

Als je meegelezen hebt, vind ik het leuk als je een reactie achterlaat over hoe je het vond. Wie weet deel ik dag nog eens een ander verhaal.

Deel 1 t/m 4 vind je in mijn vorige blog.

Len
Deel 5

Ik loop door de straten van D. en ontdek dat V. hier een kantoor heeft. Een vriendelijke dame staat me te woord. Als ze het verhaal hoort beslist ze kordaat dat we over een kwartier in een coffeeshop elkaar zullen ontmoeten. Als we even later aan een tafel de zaak bespreken merk ik dat er een goede klik is tussen haar en Len. Ze vertelt over een vriendin van haar die met dezelfde organisatie werkt als waar Len mee in zee wil en hoe goed dat in haar geval is gegaan. Vervolgens geef ik het geld aan T. (die in V. de eindverantwoordelijke over financiën blijkt te zijn). En zij geeft het op haar beurt aan Len. Ze maken samen goede afspraken hoe ze contact gaan houden. Ik snap dat we risico’s nemen en dat succes niet gegarandeerd is. In mijn woorden hoor ik de woorden die Tim Keller ooit sprak: geef genereus, juist aan arme mensen. Wees niet bang dat ze het zullen verspillen. God gaf ons ook zijn grootste Gift, en Hij wist van tevoren hoe wij deze Gave zouden verkwisten.En ik ontdek opnieuw hoe prachtig het wereldwijde lichaam van Christus is. Ik ben een passant die komt en gaat. Ik kan het contact leggen. De opvolging ligt in de handen van de mensen van Jezus hier, die met haar verder op willen trekken. Ik zie hoe we samen door de Geest van Jezus bewoond en bezield worden en samen elkaar aanvullen in zijn missie in deze prachtige en gebroken wereld.
Met een hart vol dankbaarheid neem ik even later afscheid van Len en haar dochter. Er is geen enkele garantie dat het nu goed gaat. Maar eigenlijk is die er toch wel. Want er is een God die nooit loslaat wat zijn hand begint. Die zichzelf de Alpha en de Omega noemt. Die het begin en het einde is. Hij is onze hoop. En ik verwacht zijn werk verder in het leven van Len te zien. Die geeft zelf aan dat na de positieve ervaring van zondag ze absoluut terug wil komen. En ze heeft al een idee wie ze mee wil nemen. “Want”, zegt ze, “als ik zoveel van God krijg wil ik dat natuurlijk ook doorgeven!”Zo rijdt ze even later met een stralend gezicht en haar doodmoede dochter in haar armen weg in de tricycle.
Jezus, zorgt U ervoor dat ik haar straks op de grote Dag terugzie!?