Lachen in de zonneschijn

Vorige week maakte ik een uitje naar het hoofdkantoor van de kraamzorgorganisatie voor een teamoverleg. Ik was eigenlijk te vroeg, maar dankzij deze brug kwam ik gewoon netjes op tijd. Ik vind het leuk om andere collega's te zien en een beetje te leren kennen. Je komt ze natuurlijk nooit tegen op je werk. Tenminste, als je eenmaal niet meer begeleid wordt.

In m'n vorige blog schreef ik over het boek 'Slow Living' (langzaam leven). Ik heb alleen het voorwoord eigenlijk nog maar gelezen, ik was te moe om nog meer bladzijden om te slaan. En kijk, ik lees er over, maar Mar doet het gewoon! In het voorwoord stond dat het genieten van alle seizoenen bij 'slow living' hoort. Dat sprak me wel aan.

Zaterdag vierde ik m'n verjaardag en mijn tante kwam ook gezellig een taartje eten. De honden zijn gek op haar, ze neemt ook altijd wat voor ze mee.

Van de gezinnen waar ik vorige week werkte kreeg ik een bos bloemen en voor m'n verjaardag kreeg ik nog meer bloemen...Dat en het mooie weer deze week maakt dat we nog niet helemaal in de herfststemming komen.

In de tuin zag ik een mooi vlindertje en deze paarse bloemetjes weten ook van geen ophouden.

Toch heb ik vandaag al een beetje herfstig zitten knutselen met I. Ik haalde haar op met de tram en dacht, we kunnen wel even aan de overkant van de vliet omlopen om te kijken of daar al kastanjes liggen. Bij de eerste grote boom lagen er geen, jammer. Maar bij het laatste kleine boompje lagen er heel veel! We werden er helemaal vrolijk van! We hebben toen in de tuin een mooi spinnenweb gemaakt. Helemaal geen foto's gemaakt...
Maar er gebeuren echt wel nog meer herfstige dingen hoor! Groene blaadjes krijgen ineens een roodbruin randje.

Bijzonder eigenlijk, het gebeurt gewoon op tijd.

De kop van de zonnebloemen heb ik ook in de tuin te drogen gelegd. Dat is goed gelukt. Zie je al die zonnebloempitjes? Eigenlijk niet echt de plek waar ik volgend jaar zonnebloemen wil hebben.

Ik sluit vandaag af met een mooi, klein verhaaltje dat je hopelijk, net als mij, zal bemoedigen.

"Er was eens een plantje dat klein was en waarvan de groei werd belemmerd, want het leefde in de schaduw van een gigantische eik. Het plantje waardeerde de schaduw die hem bedekte en had veel waardering voor de rust die zijn nobele vriend hem bood. Toch was er een grotere zegen voorbereid voor dit kleine plantje.

Op een dag ging een houthakker met een scherpe bijl het bos in en kapte de gigantische eik. Het plantje begon te huilen en riep: 'Mijn schuilplaats is weggenomen. Nu zal elke hevige wind op mij waaien, en elke storm zal proberen mij te ontwortelen!' De beschermengel van het plantje antwoordde: 'Nee! Nu zal de zon schijnen en zullen de buien overvloediger op je vallen dan ooit tevoren. Nu zal je onvolgroeide vorm ontkiemen in schoonheid, en je bloemen, die in de schaduw nooit tot volledige perfectie hadden kunnen groeien, zullen lachen in de zonneschijn. En mensen zullen verbaasd zeggen: 'Kijk eens hoe die plant is gegroeid! Hoe glorieus mooi is het geworden door datgene te verwijderen wat zijn schaduw en verrukking was."

 Een klein stukje van C.H. Spurgeon uit het dagboek 'streams in the desert'.
Ik kan me zo goed inleven in dat kleine plantje, dat zo heerlijk in de schaduw van die grote eik tevreden is. En de schok die het teweeg bracht toen iemand deze oude boom omhakte.
De vraag is natuurlijk, wat is in mijn leven zo'n oude boom, waar ik heerlijk tegenaan leun, maar die eigenlijk mijn groei en bloei belemmert?
Het kan van alles zijn, een fijn inkomen, een goede gezondheid, een hechte (kerk)familie, een mooie woonplek, leuk werk, een veilige buurt en noem maar op.
Als er ergens iets begint te rammelen kun je zomaar een beetje mee gaan trillen en weet je weer hoe klein je bent. Maar zoals in dit verhaal, laten we elkaar bemoedigen en elkaar vertellen:

'Nu zal de zon schijnen en zullen de buien overvloediger op je vallen dan ooit tevoren. Nu zal je onvolgroeide vorm ontkiemen in schoonheid, en je bloemen, die in de schaduw nooit tot volledige perfectie hadden kunnen groeien, zullen lachen in de zonneschijn.'

Het klinkt misschien wat happy terwijl dat helemaal niet zo voelt, maar wat ik hoop is dat er wat vertrouwen opborrelt en dat je weet dat God jouw Schuilplaats wil zijn, de enige! Een andere hebben we écht niet nodig!