Gelachen, gehuild, geploeterd

In het stukje 'groen' voor het huis van onze buren komen deze bolletjes uit. Kan dat zomaar in de winter als het vriest? Blijkbaar. Ik zal ze in de gaten houden of ze ook echt gaan bloeien. Net als in het voorjaar werd ik er blij van om het te zien, maar toch krijg ik nog geen lentekriebels hoor.

Van de week ging ik S ophalen van voetbal... Op welk veld kan ik mijn dochter vinden?? Niet op de velden waar ik keek, gelukkig belde ze me en kwam ze er al aan. Nu weet ik op welk veld ik moet zoeken de volgende keer!

Onderweg naar de auto liepen we over een brug, ik kon het niet laten om die mooie zwanen op de foto te zetten.

Deze week had ik school en eigenlijk was vandaag m'n laatste lesdag. Over 3 weken moet ik nog naar school om een toets te maken en dan is het klaar! Ik kan het bijna niet geloven... Als ik terugdenk aan mijn eerste schooldag... wat had ik een hoofdpijn als ik thuiskwam! En nu, onze leraressen lijken zich steeds maar te verbazen dat we zo'n veilige, hechte groep zijn, waarin iedereen zichzelf mag zijn en dat dat écht niet voor elke klas geldt. Dat is een mooi compliment.

Eerlijk gezegd... Het is een beetje gek, want ik herken mezelf ook niet zo goed hierin. Van begin af aan heb ik gedacht: ik ga deze opleiding doen en wil me niet in allerlei nieuwe vriendschappen storten waar ik helemaal geen tijd en energie voor heb en al helemaal niet als we straks klaar zijn. Er was één uitzondering en dat was een Marokkaanse vrouw die bij dezelfde organisatie ging werken als ik. De vriendschap die we ontwikkelde was kostbaar en het heeft me echt tranen gekost toen zij uiteindelijk toch besloot om niet verder te gaan met de opleiding.

Het is niet zo dat ik me overal buiten houd, we hebben echt wel een band. Maar voor mijn doen heb ik wat afstand gehouden. Ik denk omdat ik er simpelweg de energie niet voor heb gehad. Er is zoveel gebeurd in ons gezin de afgelopen jaren: ziekte, depressie, andere mentale klachten. En niet echt van het soort dat na 2 weken weer alles achter de rug is, dat duurt járen weet ik inmiddels. Ik vind het superrot (nou ja, wel meer dan dat) voor mijn meiden die er zo'n last van hebben en ermee worstelen en ik voel me als moeder te kort schieten op momenten dat ik er geen geduld en energie voor heb of er geen aandacht aan kan geven. Als ik er zo naar kijk, snap ik het wel weer, die keuze om even niet voor relaties, maar voor een diploma te gaan. De volgende keuze is om me daar maar niet schuldig over te gaan voelen. Het is goed zo, we hebben gelachen, gehuild, geploeterd, gepresenteerd, gebaald, koffie gedronken en friet gegeten... ik ga het straks toch nog missen! Zo ben ik dan ook wel weer.