In de kringloopwinkel kwam ik dit boek over het huwelijk tegen en ik kocht het. Ik was ook al in een ander boek bezig, daar schrijf ik later nog wel wat over. En daarnaast volg ik ook nog deze blog over het boek 'De Godvrezende vrouw' van Martha Peace. Er is ook een facebookpagina, waar je mee kunt praten over de stukjes die geschreven zijn. Je hoeft het boek er niet persé voor te hebben. Vanwaar ineens al die boeken over het huwelijk? (Geen zorgen maken hoor!) Soms loopt het gewoon zo. En als ik er één boek over aan het lezen ben, word ik nieuwsgierig wat een ander boek er over zegt. Dit boek kocht ik vooral omdat het door Larry Crabb is geschreven en ik zijn boeken graag lees. Deze heb ik ook als eerste uit. Onderaan deze blog vind je een láng citaat uit dit boek. Het is een beetje riskant om er iets uit te citeren, omdat er niet alles mee gezegd wordt. Dan moet je écht het hele boek lezen!
Maar wat ik nu al grappig vind, na het lezen van een paar hoofdstukken uit de andere 2 boeken en het lezen van dit boek, is dat eigenlijk in alle drie de boeken centraal staat dat we als man en vrouw in elkaars behoefte moeten voorzien/ elkaar op moeten bouwen. Twee benadrukken dat dit de hoogste prioriteit voor de vrouw is, de derde 👇 dat het de hoogste prioriteit van zowel man als vrouw is en daarbij dat onze diepste behoeften alleen door God helemaal vervuld worden. Maar daar meer over in het citaat. Wat mij betreft is de laatste het meest evenwichtig en Bijbels.
Maar wat ik nu al grappig vind, na het lezen van een paar hoofdstukken uit de andere 2 boeken en het lezen van dit boek, is dat eigenlijk in alle drie de boeken centraal staat dat we als man en vrouw in elkaars behoefte moeten voorzien/ elkaar op moeten bouwen. Twee benadrukken dat dit de hoogste prioriteit voor de vrouw is, de derde 👇 dat het de hoogste prioriteit van zowel man als vrouw is en daarbij dat onze diepste behoeften alleen door God helemaal vervuld worden. Maar daar meer over in het citaat. Wat mij betreft is de laatste het meest evenwichtig en Bijbels.
Goed om eens over na te denken allemaal toch?
Zo eens in de zoveel jaar.
Ik heb veel gehaakt de afgelopen weken. Een dekentje voor onze kleinzoon. Met als resultaat dat hij nu écht bijna af is! Niks geen gehaast straks om het op het laatste moment gauw gauw af te haken. Ook weleens fijn. Ik laat het gewoon alvast een beetje zien, geen idee of 'papa en mama' deze blog lezen :)
Wat ik ook nog bedacht, misschien vonden jullie die kringloopblogjes wel leuk om te lezen. Hierbij nog twee linkjes over kringloopbezoekjes.
De eerste link
De eerste link
___________________________
Citaat uit: 'Bouwen aan een gelukkig huwelijk' van Larry Crabb
'In de Bijbel lezen we dat mensen hun kleren scheuren. Door dat te doen gaven zij uitdrukking aan verdriet en ontsteltenis. Verbazingwekkend genoeg heeft God één groep mensen geboden nooit hun kleren te scheuren naar aanleiding van droevige omstandigheden. De wet van Mozes gaf een priester van God alleen toestemming zijn kleren te scheuren, als iemand in zijn aanwezigheid God lasterde. Bovendien gaf God richtlijnen voor het vervaardigen van de kleren van een priester, zodat er geen scheuren in konden ontstaan (Ex. 28:32; 39:23; Lev. 21:10). Maar om één reden scheurde Kajafas zijn kleren tijdens de terechtzitting van Jezus. En die reden was niet persoonlijk verdriet over moeilijke omstandigheden.
Toen twee zonen van Aäron werden gedood door de Heer als straf voor hun zonde, zei Mozes tegen Aäron: '...Uw klederen zult gij niet scheuren, opdat gij niet sterft' (Lev. 10:6). Iemand die geen priester was geweest, zou terecht zijn kleren hebben mogen scheuren naar aanleiding van de dood van zijn kinderen. Had Aäron, een priester van God, het gedaan, dan had hij gezondigd. Waarom? Waarom zegende God Josia, toen hij zijn kleren scheurde (2 Kron. 34: 27-28)? Waarom zou Aäron gedood zijn, als hij zijn kleren gescheurd had? Waarom mochten koningen en andere leiders hun kleren ongestraft scheuren (en vaak werden ze erom gezegend) en waarom mochten priesters het niet?
Het antwoord heeft betrekking op een voorrecht dat alleen priesters hadden. In de tijd van het Oude Testament hadden alleen priesters toestemming het heilige van de tabernakel te betreden. En één keer per jaar ging de hogepriester het heilige der heiligen binnen, waar God aanwezig was. Alleen de hogepriester mocht het bloed van het offerlam sprenkelen op de genadetroon om het rechtvaardig oordeel van een heilige God af te wenden. Alleen hij mocht op deze manier tot God naderen, zonder gestraft te worden met de dood.
In welk opzicht heeft dit voorrecht betrekking op zijn verantwoordelijkheid zijn kleren niet te scheuren? We zagen al dat het scheuren van kleren in die cultuur een manier was om uitdrukking te geven aan wanhoop over rampzalige omstandigheden. Wat leren we hieruit? Iemand die mag vertoeven in de directe aanwezigheid van God, heeft geen reden om ook maar iets als een ramp te beschouwen. We kunnen deze waarheid nog op een andere manier onder woorden brengen. Als iemand zich bewust is van Gods aanwezigheid in zijn leven, hoeft hij niet wanhopig te zijn over gebeurtenissen die plaatsvinden. Als een priester zijn kleren zou scheuren uit verdriet, zou hij indirect bevestigen dat het leven hem voor problemen stelt waarvoor God geen oplossing heeft. En dat kan nooit waar zijn. De God die liefde is, de eeuwige God, de oneindige, persoonlijke God die woont in het hart van zijn volgelingen en de loop van de geschiedenis bestuurt, die God is toereikend in iedere situatie. Hij wordt door niets overrompeld. Geen probleem is voor Hem te groot. Zijn genade is genoeg voor welke gebeurtenis dan ook. Mensen die rechtstreeks mogen naderen tot deze God, mogen niet wanhopen. Wie dat wel doet, suggereert dat God niet in staat is onze omstandigheden ten beste te keren.
Elk lid van het lichaam van Christus is een priester (1 Petr. 2:5). Dit is een van de meest opmerkelijke waarheden die worden onthuld aan de gelovigen van het Nieuwe Testament. We worden aangespoord vrijmoedig voor Gods troon te komen, tot Hem te naderen in het vertrouwen dat Hij onze problemen begrijpt, met ons meevoelt en in staat is onze omstandigheden te gebruiken om zijn bedoelingen te verwezenlijken en ons te zegenen. U en ik mogen nooit onze kleren scheuren, omdat we, als verloste heiligen, hetzelfde voorrecht genieten als priesters. Geen enkele omstandigheid is zo slecht, dat onze wanhoop gerechtvaardigd is.
Toen twee zonen van Aäron werden gedood door de Heer als straf voor hun zonde, zei Mozes tegen Aäron: '...Uw klederen zult gij niet scheuren, opdat gij niet sterft' (Lev. 10:6). Iemand die geen priester was geweest, zou terecht zijn kleren hebben mogen scheuren naar aanleiding van de dood van zijn kinderen. Had Aäron, een priester van God, het gedaan, dan had hij gezondigd. Waarom? Waarom zegende God Josia, toen hij zijn kleren scheurde (2 Kron. 34: 27-28)? Waarom zou Aäron gedood zijn, als hij zijn kleren gescheurd had? Waarom mochten koningen en andere leiders hun kleren ongestraft scheuren (en vaak werden ze erom gezegend) en waarom mochten priesters het niet?
Het antwoord heeft betrekking op een voorrecht dat alleen priesters hadden. In de tijd van het Oude Testament hadden alleen priesters toestemming het heilige van de tabernakel te betreden. En één keer per jaar ging de hogepriester het heilige der heiligen binnen, waar God aanwezig was. Alleen de hogepriester mocht het bloed van het offerlam sprenkelen op de genadetroon om het rechtvaardig oordeel van een heilige God af te wenden. Alleen hij mocht op deze manier tot God naderen, zonder gestraft te worden met de dood.
In welk opzicht heeft dit voorrecht betrekking op zijn verantwoordelijkheid zijn kleren niet te scheuren? We zagen al dat het scheuren van kleren in die cultuur een manier was om uitdrukking te geven aan wanhoop over rampzalige omstandigheden. Wat leren we hieruit? Iemand die mag vertoeven in de directe aanwezigheid van God, heeft geen reden om ook maar iets als een ramp te beschouwen. We kunnen deze waarheid nog op een andere manier onder woorden brengen. Als iemand zich bewust is van Gods aanwezigheid in zijn leven, hoeft hij niet wanhopig te zijn over gebeurtenissen die plaatsvinden. Als een priester zijn kleren zou scheuren uit verdriet, zou hij indirect bevestigen dat het leven hem voor problemen stelt waarvoor God geen oplossing heeft. En dat kan nooit waar zijn. De God die liefde is, de eeuwige God, de oneindige, persoonlijke God die woont in het hart van zijn volgelingen en de loop van de geschiedenis bestuurt, die God is toereikend in iedere situatie. Hij wordt door niets overrompeld. Geen probleem is voor Hem te groot. Zijn genade is genoeg voor welke gebeurtenis dan ook. Mensen die rechtstreeks mogen naderen tot deze God, mogen niet wanhopen. Wie dat wel doet, suggereert dat God niet in staat is onze omstandigheden ten beste te keren.
Elk lid van het lichaam van Christus is een priester (1 Petr. 2:5). Dit is een van de meest opmerkelijke waarheden die worden onthuld aan de gelovigen van het Nieuwe Testament. We worden aangespoord vrijmoedig voor Gods troon te komen, tot Hem te naderen in het vertrouwen dat Hij onze problemen begrijpt, met ons meevoelt en in staat is onze omstandigheden te gebruiken om zijn bedoelingen te verwezenlijken en ons te zegenen. U en ik mogen nooit onze kleren scheuren, omdat we, als verloste heiligen, hetzelfde voorrecht genieten als priesters. Geen enkele omstandigheid is zo slecht, dat onze wanhoop gerechtvaardigd is.
Als gebeurtenissen in ons leven verwoestend en frustrerend lijken, worden we uitgenodigd van ons priesterlijke recht gebruik te maken en te naderen tot Gods genadetroon. De keus is aan ons: We kunnen in wanhoop onze kleren scheuren en er alles aan doen om onze pijn te verlichten; of we kunnen afhankelijk zijn van Gods genade en ons er helemaal voor inzetten te leven voor de Heer.
Wat een genade! We verdienen straf voor elke zonde die we gedaan hebben; het zou terecht zijn, als we alles zouden kwijtraken wat goed is. In plaats daarvan kunnen wij beschikken over de middelen van onze grote Hogepriester, die voor ons pleit voor de goddelijke Rechter. En... we worden vrijgesproken. We worden niet alleen rechtvaardig verklaard, maar we krijgen ook de eeuwige zorg en bescherming van de Rechter Zelf. De heilige Rechter staat op van zijn rechterstoel en toont Zichzelf als een liefdevolle Vader.
(...)
We kunnen verdrietig zijn, of gekwetst, maar nooit wanhopig. Onze partner doet misschien niet wat hij zou moeten doen om ons huwelijk te herstellen en het te veranderen in een gelukkige, bevredigende relatie. Maar als we God trouw blijven, onze emoties voor Hem uitstorten, ons er opnieuw voor inzetten Hem te zoeken, ons gedrag door Hem te laten leiden, dan zal Hij ons door onze verzoekingen heen helpen en kunnen we een relatie met Hem opbouwen. Het heeft zin door te gaan. er is hoop. Gods genade is genoeg.
Misschien vergezelt uw partner u niet op de weg naar eenheid. Toch kunt u zich ervoor blijven inzetten, God te gehoorzamen en uw partner op te bouwen door elke gelegenheid te benutten die zicht voordoet. Mogelijk zult u een beter huwelijk krijgen (in de meeste gevallen waarschijnlijk). En u zult zéker geestelijk volwassener worden en een hechtere omgang krijgen met Christus. Dat moet genoeg zijn om nooit uw kleren te scheuren.
Wat kunnen we concluderen? Op onze weg naar eenheid in het huwelijk moeten we erop blijven vertrouwen dat God ons huwelijk kán herstellen en dat Hij ons geestelijk volwassener zál maken. Dit vertrouwen mag niet verloren gaan door een teleurstellende of tragische ervaring. Geen enkele situatie is zo uitzichtloos, dat Gods genade ontoereikend zou zijn. De eerste steen die gelegd moet worden voor de bouw van een christelijk huwelijk is de toereikende genade van God. Dit is het fundament waarop het vertrouwen gebaseerd is, dat uit een leven voor God zeker iets goeds zal voortvloeien.'
Wat een genade! We verdienen straf voor elke zonde die we gedaan hebben; het zou terecht zijn, als we alles zouden kwijtraken wat goed is. In plaats daarvan kunnen wij beschikken over de middelen van onze grote Hogepriester, die voor ons pleit voor de goddelijke Rechter. En... we worden vrijgesproken. We worden niet alleen rechtvaardig verklaard, maar we krijgen ook de eeuwige zorg en bescherming van de Rechter Zelf. De heilige Rechter staat op van zijn rechterstoel en toont Zichzelf als een liefdevolle Vader.
(...)
We kunnen verdrietig zijn, of gekwetst, maar nooit wanhopig. Onze partner doet misschien niet wat hij zou moeten doen om ons huwelijk te herstellen en het te veranderen in een gelukkige, bevredigende relatie. Maar als we God trouw blijven, onze emoties voor Hem uitstorten, ons er opnieuw voor inzetten Hem te zoeken, ons gedrag door Hem te laten leiden, dan zal Hij ons door onze verzoekingen heen helpen en kunnen we een relatie met Hem opbouwen. Het heeft zin door te gaan. er is hoop. Gods genade is genoeg.
Misschien vergezelt uw partner u niet op de weg naar eenheid. Toch kunt u zich ervoor blijven inzetten, God te gehoorzamen en uw partner op te bouwen door elke gelegenheid te benutten die zicht voordoet. Mogelijk zult u een beter huwelijk krijgen (in de meeste gevallen waarschijnlijk). En u zult zéker geestelijk volwassener worden en een hechtere omgang krijgen met Christus. Dat moet genoeg zijn om nooit uw kleren te scheuren.
Wat kunnen we concluderen? Op onze weg naar eenheid in het huwelijk moeten we erop blijven vertrouwen dat God ons huwelijk kán herstellen en dat Hij ons geestelijk volwassener zál maken. Dit vertrouwen mag niet verloren gaan door een teleurstellende of tragische ervaring. Geen enkele situatie is zo uitzichtloos, dat Gods genade ontoereikend zou zijn. De eerste steen die gelegd moet worden voor de bouw van een christelijk huwelijk is de toereikende genade van God. Dit is het fundament waarop het vertrouwen gebaseerd is, dat uit een leven voor God zeker iets goeds zal voortvloeien.'
Einde citaat
____________________________________
Zal ik alles weer weghalen? Al het tikwerk voor niks? Ik zou het doen als ik dacht meer kans te hebben dat mensen hierdoor ontmoedigd of verbitterd op reageren, dan op de kans dat mensen hierdoor bemoedigd en hoopvol op reageren. Kun je hier helemaal niets mee, dat geeft niet! Hier is zéker niet alles mee gezegd en sommige situaties zijn zó schrijnend en verdrietig dat je er met een boekje niet uit gaat komen en je beter persoonlijke begeleiding kunt hebben. En dat zegt Larry Crabb ook.
Voor mezelf (en ik hoop voor veel anderen) is het principe van die gescheurde kleren nieuw en vind ik het heel mooi uitgelegd. En hoewel ik het me serieus weleens afgevraagd heb, waarom we dit niet meer doen, ben ik er nu dankbaar voor dat dat geen manier van doen meer is!
Voor mezelf (en ik hoop voor veel anderen) is het principe van die gescheurde kleren nieuw en vind ik het heel mooi uitgelegd. En hoewel ik het me serieus weleens afgevraagd heb, waarom we dit niet meer doen, ben ik er nu dankbaar voor dat dat geen manier van doen meer is!
PS Kan ik je blij maken met dit boek? Laat het me weten!
Van 6 juli - 6 augustus elke dag een blogje!
3 opmerkingen:
Ja ik ❤️ (Aritha)
Erg mooi Lieneke, bedankt voor het vele tikwerk!!
Wat een prachtig en leerzaam citaat. Voor in het hele leven. Hartelijk dank voor het overschrijven in dit blog.
Een reactie posten
Heb jij Hem nog gezien vandaag? Reacties op deze vraag of op wat ik geschreven heb zijn altijd fijn! Zo kunnen we elkaar bemoedigen.