Ze kent me een beetje

Vorige week ben ik helemaal vergeten verder te gaan met 'The weight of Glory' van C.S. Lewis. Niet zo gek natuurlijk. Vandaag pak ik het draadje weer op. Ik kan me zo voorstellen dat niet iedereen er in geïnteresseerd is, voel je vrij om het over te slaan. Als je zin hebt om ergens over na te denken, daag ik je uit!

Maar eerst nog even een alledaags praatje. Het was heerlijk om weer naar de kerk te gaan. Vooral van het zingen geniet ik zo. We zaten lekker buiten in de schaduw, een heerlijk briesje, helemaal niet te warm. En ondertussen dronk ik een liter spa mintwater, mmm! Mensen hadden parasols mee genomen en er stonden overal bekertjes water. 

In de tuin heb ik veel munt staan. Ik plukte er een paar takken van en heb het in een kan water gedaan. Dat heb ik zo een paar uur laten trekken. Toen heb ik het overgegoten in een fles en in de vriezer gelegd. Voor vannacht naast m'n bed! Ook even alle ramen opengezet, hopelijk waait het even lekker door de slaapkamers. Vannacht stond ik éven op het balkon en het was toch lekker! Maar ja, om daar nou de hele nacht te blijven staan... ik ken wel mensen die hun matras op het balkon leggen en daar dan gaan slapen...ik noem geen namen😉

Mijn zusje stuurden me een pinnetje, ze kent me een beetje 😊

Oke, daar gaan we dan!
Wat Lewis zegt is het volgende (hier en daar vrij vertaald):

Een huurling is iemand die zichzelf om geld verhuurt. Zijn beloning is het geld en het zegt niets over wat hij er voor moet doen. Dat is het dan.

Zo zou je kunnen zeggen, dat iemand die graag met een vrouw wil trouwen, vanwege haar geld, een huurling is. Geld is geen juiste/natuurlijke beloning van het huwelijk. Het huwelijk is een juiste beloning voor een stel dat elkaar liefheeft. Het verlangen naar het huwelijk is dus heel gezond. Het huwelijk is iets dat de relatie voortzet in voltooiing.

Een generaal die vecht omdat hij een adelstand verlangt, is een huurling. Een juiste beloning voor de strijd is overwinning! Het verlangen van een generaal naar overwinning is heel gezond. Het is de voltooiing van de strijd die gestreden is.

Een ander voorbeeld.

Genieten van Griekse poëzie is een goede beloning (en niet een van een huurling) voor het studeren van de Griekse taal.

Maar alleen degene die al zover gekomen zijn kan jou over zijn/haar ervaring hierin vertellen. De schooljongen die net met de Griekse grammatica begonnen is, kan niet vooruit kijken naar het genot van Sophocles, zoals een verliefd paar naar het huwelijk en een generaal naar de overwinning. Hij moet beginnen met z’n best te doen, tegen verveling vechten en in het beste geval hoop hebben op een toekomst die hij zich nu niet kan voorstellen of naar kan verlangen. De beloning die hij wil krijgen is een natuurlijke en juiste beloning, maar hij zal het niet kennen voordat hij het heeft. Natuurlijk komt dit geleidelijk. Hoe beter hij wordt, hoe meer hij gaat genieten en niemand kan een uur of dag aanwijzen waarop het één overging op het ander. Het is alleen in de mate waarin de beloning dichterbij komt, dat hij in staat wordt gesteld daarnaar te verlangen. De kracht om zo te verlangen op zichzelf is al een voorlopige beloning.

De christen staat in verhouding tot de hemel in vrijwel dezelfde positie als deze schooljongen. Degene die eeuwig leven hebben bereikt, weten ongetwijfeld heel goed dat het niet om omkoping gaat, maar om de voleinding van hun aardse discipelschap. Maar wij die het nog niet bereikt hebben, kunnen dit nog niet weten, behalve door te blijven gehoorzamen en zo in toenemende mate naar de ultieme beloning  te gaan verlangen. Naarmate ons verlangen groeit, zullen we weten dat we geen huurling zijn en dat dat zelfs een absurde gedachte is. Maar waarschijnlijk zal dit voor de meesten niet van de ene op de andere dag gebeuren. Poëzie vervangt grammatica, Evangelie vervangt de wet, verlangen verandert gehoorzaamheid, net zo langzaam als het tij het schip van de grond tilt.

Beetje zware kost wel he? Vind ik wel en ik hoop dat het niet teveel is deze keer. En de preek van Lewis is nog lang niet uit, dus is er nog veel meer over te zeggen. Het is ook allemaal hoe ik het interpreteer...dus mensen, als je het Engels een beetje onder de knie hebt, lees dan de preek zelf mee!

Na dit stukje begint het een beetje te dagen dat er hier op aarde iets van ons gevraagd word. Dat we kunnen groeien in discipelschap. Groeien in het kennen van God en in het vertrouwen stellen in het volbrachte werk van Zijn Zoon Jezus Christus. 

We kunnen niet met onze armen over elkaar achterover hangen. Ik heb twee verloofde zoons en ze zijn nog nooit zo druk bezig geweest met alles wat voor de bruiloft geregeld moet worden. Alles moet tot in de puntjes voorbereid worden, ze kunnen zich niet permitteren iets belangrijks te vergeten. Er moet gewerkt worden, de prijs van zo'n dag is hoog. En wensen moeten aangepast worden aan elkaar. Maar wat denk je straks, dan is alle moeite vergeten en hebben ze een dag om nooit meer te vergeten. En dat is nog maar het begin! 

Genoeg om over na te denken! Als je daar zin in hebt...