De mooiste uitdaging die voor ons ligt

De eerste zaterdag van de vakantie ging ik alleen naar de stad. Het was heerlijk weer en ik liep op de markt en ging naar de Laurenskerk en kocht wat kleren. Vandaag, de laatste zaterdag van de vakantie ging ik weer alleen naar de stad. Dat had ik helemaal niet zo bedacht, nou ja, tot gisteren of eergisteren dan. Ik ben deze keer niet naar de markt gegaan, het was niet zulk lekker weer, maar toch ben ik wel een uur of vier weg geweest.
Voordat ik de brug op ging stond ik bij een stoplicht. Ik had het nooit eerder gezien en gehoord. Maar bij het stoplicht hoorde je een playlist afspelen van een jongen van 13 die in het verkeer omgekomen was en die die playlist aan het luisteren was. Heel tragisch...Je kunt het goed lezen als het stoplicht op rood staat, dan iss het met lichtletters goed te zien. Je kunt zelfs ook nog ergens op drukken, zodat hij naar het volgende nummer gaat.

Ik ging naar de stad omdat ik schoenen nodig had, een broek en nog wat dingen. Ik heb bijna alles gevonden wat ik zocht. Ik fietste gauw naar huis, er kwam een hele donkere wolk aan. Ik moest nog één bochtje naar onze straat en het begon te régenen! Net op tijd weer thuis.

Wat later op de middag gingen we op visite, een (achter)nichtje/vriendinnetje was 13 jaar geworden. We bleven er eten, het was heel gezellig. Vooral de kippen en de haan maakten de feestvreugde compleet. Ze hebben ze al een poosje, de vorige keer dat ik ze zag waren ze nog een stuk kleiner. Iedereen die wilde mocht even met de haan knuffelen:) 

De haan vond het heel lang goed...

Maar toen was het klaar en sprong hij op L d'r schouder.
Hier is hij net bezig met wegvliegen.

Vanochtend heb ik ook nog even gauw een boek uitgelezen van Luis Palau. Over radicale vernieuwing. De titel vind ik niet zo aantrekkelijk, maar de inhoud maakte alles goed!

Een prachtig stukje vond ik dit:

'Jan Thomas sprak over Mozes en hoe het deze geweldige man veertig jaar in de woestijn gekost had om te leren dat hij niets was. En toch, op een dag, werd Mozes geconfronteerd met een brandende struik. Thomas zei dat de brandende braamstruik in de woestijn hoogstwaarschijnlijk niet veel meer dan een lelijk bosje droge, onaanzienlijke, nauwelijks uitgegroeide takjes was, en toch moest Mozes zijn schoenen uitdoen. Waarom? Omdat dit heilige grond was. Waarom was het heilige grond? Omdat God in de struik was! Dat was wat majoor Thomas wilde benadrukken. God zei tegen Mozes: 'Ik heb geen mooie struik of een geleerde struik of een welbespraakte struik nodig. Elke struik is goed, zolang Ik in de struik ben. Als Ik jou zal gebruiken, zal Ik je gebruiken. Niet dat jij iets voor Mij gaat doen, maar Ik ga iets door jou doen.'

Mooi om zo een nieuw seizoen in te gaan. God aan het werk in en door ons. En God God laten zijn in ons leven. Daarop leren vertrouwen en daarin rusten is de mooiste uitdaging die voor ons ligt, toch?! 

En nu...ga ik eens kijken welk boek ik nu ga lezen. Ik denk één van Francis Chan over het huwelijk.