Laat mij maar, je moet veel dieper gaan

Als ik door m'n eigen straat loop zie ik deze blauwe druifjes voor een raam. Wat een leuk plaatje!

En binnen is het ook al volop lente bij ons. M gaf me zomaar deze mooie gele takken.

Én deze mooie paarse tulpen! Wat een verwennerij!

Sinds drie dagen ga ik na het avondeten een rondje fietsen. In mijn zoektocht naar informatie over de zweepslag, kwam ik het elke keer tegen: elke dag 30 minuten fietsen is goed om de kuitspier weer op te rekken. Zo gezegd zo gedaan. Zo heerlijk langs het water. Ik weet niet wanneer het begon, volgens mij iets nadat S geboren was, dat ik meer oog kreeg voor het mooie van onze stad en er ook echt van begon te genieten.

Die kleurtjes die ze sommige gebouwen laten schijnen vind ik ook wel gezellig. Een mooie rode brug.

En een groen/blauw lelijk gebouw. Ik vind het mooier dan het roze/paars wat er ook een poos is geweest. Maar het gebouw blijft gewoon lelijk.

Gisteren kwam ik drie flessen lachgas op een muurtje tegen. Wat moet je daar nou weer mee?! 😕

En vandaag fietste ik wéér langs de Bram en nu stopte ik wel om een foto te maken. Het is maar goed dat ik ná het eten ga fietsen.

Er zijn ook mooie gebouwen gelukkig. Ik vind het leuk dat ik daar onder door moet fietsen.

En ik kwam nog een rare vogel tegen.

En een enorm cruiseschip, overigens het meest milieuvriendelijke schip!

En dan is het nu tijd voor een goed verhaal. 
Het verhaal is van C.S. Lewis en het staat in zijn boek 'De reis van het drakenschip'. Maar het stukje wat ik overschrijf, staat in 'Kruistocht' van Tim Keller. Dat leek me een fijn boek om te lezen in de 40 dagen voor Pasen. Maar ik kon niet wachten tot morgen, dus ben ik er al een paar dagen mee bezig.

Oke, daar gaan we. Ja, ik zou er echt even goed voor gaan zitten!

In 'De reis van het drakenschip' komen we een jongen tegen die Eustaas heet; iedereen heeft een hekel aan hem en hij heeft een hekel aan iedereen. Hij is egoïstisch en gemeen, en niemand kan met hem overweg. Maar op magische wijze komt hij op een schip terecht, De Dageraad, waarmee hij een lange reis maakt. Op een gegeven moment gaat het schip voor anker bij een eiland. Eustaas gaat aan land en komt bij een grot. Die grot blijkt vol diamanten en goud en juwelen te liggen. 'Ik ben rijk!' denkt Eustaas. En onmiddelijk, want zo is hij, denkt hij nu iedereen alles betaald te kunnen zetten. Iedereen die hem uitgelachen of beledigd heeft of vervelend tegen hem heeft gedaan, zal nu zijn verdiende loon krijgen. Dan valt Eustaas boven op de berg met rijkdommen in slaap - hij weet nog niet dat het de schat van een draak is. En omdat hij in slaap valt met een hart vol hebberige drakengedachten, blijkt hij als hij wakker wordt zelf een draak te zijn geworden - groot, lelijk en afschrikwekkend. Hij begrijpt al snel dat hij gevangenzit. Hij kan niet meer terug naar de boot, hij zal alleen op het eiland achterblijven, de rest van zijn leven zal afschuwelijk zijn. Hij wordt wanhopig.

Op een dag verschijnt de grote leeuw Aslan, die hem meeneemt naar een heldere waterplas en tegen hem zegt dat hij zich moet uitkleden en in het water moet springen. En plotseling begrijpt Eustaas dat 'uitkleden' betekent: de drakenhuid uittrekken. Hij begint aan zijn schubben te krabben en te knagen en merkt dat de huid loslaat. Met de nodige inspanning weet hij uiteindelijk zijn huid af te stropen - maar tot zijn schrik ontdekt hij dat daaronder nog een drakenhuid zit. Hij probeert het opnieuw en daarna nog eens, maar tevergeefs; iedere keer gebeurt hetzelfde. Ten slotte zegt de leeuw: laat mij maar, je moet veel dieper gaan. Later vertelt Eustaas het verhaal als volgt verder:

'Ik was doodsbang voor die klauwen, dat kan ik je wel vertellen (...) De allereerste haal van zijn klauw ging zo diep dat ik dacht dat hij dwars door mijn hart heenging. En toen hij mijn huid eraf begon te trekken deed dat meer pijn dan alle andere dingen die ik ooit heb gevoeld. (...) nou, hij haalde al dat akelige spul eraf precies zoals ik dacht dat ik het die drie keer ervoor zelf gedaan had, alleen had het die drie keer geen pijn gedaan - en daar lag het in het gras: alleen zag het er nu veel en veel dikker en donkerder en knobbeliger uit dan andere huiden. (...) Toen pakte hij me beet (...) en gooide me in het water. Het deed ontzettend pijn, maar dat was maar eventjes. (...) en toen zag ik (...) ik was weer een jongen geworden.'

Veel mensen kunnen hun tranen bij het lezen van deze passage bijna niet bedwingen. Want net als de verlamde man en net als Eustaas dachten we onszelf met een klein beetje hulp wel te kunnen redden. Maar we hebben ontdekt dat Jezus veel dieper met ons aan de slag gaat. Hij moest zijn 'klauwen' (in het verhaal symboliseert Aslan de leeuw, Jezus) gebruiken en helemaal tot ons hart gaan om daar de instellingen te herstellen.

Dat was het. Ik hoop zo dat het een beetje over komt.

De dikgedrukte zin heb ik er zelf nog even tussen gezet.

Het is al een paar dagen geleden dat ik het gelezen heb en het komt steeds weer boven. Ik kan me heel goed voorstellen dat mensen die het boek zelf lezen, inderdaad hun tranen bijna niet kunnen bedwingen. Wat proberen we toch vaak inderdaad met een beetje hulp onszelf te redden. Het is niet genoeg. Het moet veel dieper gaan! En dat vind ik écht een goede boodschap, een goed verhaal, want Jezus ís die diepste diepte in gegaan, om ons weer mens te kunnen laten zijn zoals Hij het bedoelt heeft. Met een kloppend, vlezen hart.

Dat wilde ik even delen. Misschien heb je het boek 'Kruistocht' zelf ook wel in de kast staan. Ik kan het je van harte aanraden om te lezen. Tim Keller gaat door heel Markus' evangelie en je komt verrassende dingen tegen. Zoals het verhaal van Eustaas. En nog veel meer.