Even serieus

'Ik ben benieuwd hoelang u dit volhoudt, mam'

Nou, toch al een hele week!

Elke dag fietste ik even, nu nog even vooral door weer en wind. Maar ik hoop dat ik zo kan gaan genieten van de overgang naar langere, lichtere, warmere avonden. Deze week fietste ik ook een paar keer wat vroeger, dan had ik 's avonds iets anders te doen.

Maar ook nog wel na het avondeten. Het verveelt nog niet. Al wil ik binnenkort ook eens een ander rondje fietsen. Maar dan wel overdag.

Ik kan niet wachten tot ik een boek mee kan nemen en ergens onder weg aan het water even een hoofdstukje kan gaan zitten lezen!

Deze splashbus, ik wilde er een keer een tochtje mee maken met de meiden in de vakantie. Maar het is zo duur, ik heb het er (nog) niet voor over. Het is ook leuk om naar te kijken.

In de tuin kom ik ook graag, maar nog niet zo vaak. Ik heb ook al heel lang niet in de schuur gezeten. Voor de energiekosten is dat wel fijn. Nu begin ik er weer zin in te krijgen. Even rustig wat te schrijven daar...

 

Kijk nou, over de schutting bij de buren! Is dat niet een beetje heel erg vroeg? Voor mijn idee zijn ze nog maar net uitgebloeid. Wat zijn ze mooi!

Gisteren was H een dagje bij ons. Mar nam lekker de tijd voor haar en ze vondt ze vonden het heerlijk!

 

EVEN SERIEUS

Zoals ik al schreef ben ik deze dagen bezig met Ezra 9, Nehemia 9 en Daniël 9. Ik luisterde een podcast over Ezra 9, die was kort en heel mooi!

Je kunt het hier luisteren, het is maar 5 minuten.

Zelf schreef ik er ook iets over, het is nog niet af, maar ik deel het graag met je.

My God, I am ashamed and embarrassed to lift my face toward you, my God, because our iniquities are higher than our heads, and our guilt is as high as the heavens.
Ezra 9:6

Juist omdat het me altijd zo raakt als er in de zegen na de dienst wordt gezegd: 'The Lord turns His face towards you with a smile', (De HEERE keert Zijn aangezicht naar u toe met een glimlach) komt het nu dubbel zo hard binnen als Ezra zegt: 'I am ashamed and embarrassed to lift my face towards You, my God!' (Ik ben te beschaamd om mijn gezicht naar U op te heffen oh God!)
Maar begrijpen doe ik het wel.

De ballingschap kwam omdat het volk weigerde op de wegen van God te blijven, het was een oordeel. Nu is het oordeel voltrokken en mensen mogen weer terug uit de ballingschap naar hun land Israël. En wanneer ze daar zijn, zondigt het volk bijna direct opnieuw door vrouwen te nemen uit de omringende volken. Ook de vooraanstaande leiders bezondigden zich hieraan.

Het is veelzeggend en ontroerend dat Ezra dit gebed uitspreekt hoewel hij zichzelf hier niet schuldig aan heeft gemaakt. Niet 'ik', maar 'wij' hebben gezondigd, 'onze' ongerechtigheden, 'onze schuld'.

Hoe vertaal ik dit naar ons gezin? Onze gemeente? In plaats met een vinger te wijzen en te oordelen, zal ik dan zelf de last van die schuld, die zonde ook voelen en naar God brengen.

En hoe zit het met mezelf? Raakt de zonde me zo diep en heb ik zo'n groot besef van Gods heerlijkheid en heiligheid dat ik mijn hoofd ook niet op durf te heffen naar God? Is zondebesef nu anders dan in het Oude Testament? Gaan we niet te snel over naar 'Jezus heeft de straf voor mij gedragen'? Zouden zonden niet juist nog meer verdriet en berouw oproepen omdat we Jezus zo liefhebben en weten wat het Hem gekost heeft?

De gedachte dat God Zijn aangezicht naar mij, naar ons toekeert met een glimlach ben ik gaan koesteren. Dat Hij dat niet zou doen vind ik onverdraaglijk. Mijn hoofd kan zwaar voelen als ik het ophef om naar Hem op te zien. Zwaar van verdriet, van zorgen, van lasten, van een gebroken hart, een verslagen geest.
En

toch

doe

ik

het

...

Heb jij hier gedachten over?