Ik was geschokt

Sabina Wurmbrand vertelde eens:
'Ik heb maar twee mannen gekust in mijn leven. Mijn eigen man en degen die verantwoordelijk was voor het uitmoorden van mijn familie.'

'Vergeving' was het thema van het SDOK-vrouwenevent afgelopen zaterdag. Ik ging er alleen heen en voelde me wat ongemakkelijk tussen al die vreemden. Maar het moment waarop we gingen zingen viel dat weg. We zijn hier samen en hebben Dezelfde God lief!
In het tasje dat we bij het binnenkomen kregen zat onder andere dit notitieboekje. Ik heb er aardig wat in geschreven en wil er in deze blog iets uit delen.
Het wordt een lange blog, misschien kun je het beter later lezen als je er echt de tijd voor hebt. Ik schrijf het ook vooral voor mezelf op, als herinnering, dan heb ik het nog ergens.

De hoofdspreekster was Suzanne Geske. Zij komt uit Duitsland en samen met haar man en twee kinderen gingen zij in 1997 in Turkije wonen om daar het Evangelie te verbreiden. Hun derde kindje werd in Turkije geboren. Ze hadden lieve buren en iedereen wist dat ze christenen waren. Ze leerden de taal, startten een kleine huisgemeente en konden uiteindelijk ook naar een Turkse gemeente. Later verhuisden ze meer naar het oosten van het land, waar weinig christenen waren. Haar man had een gewone baan en werkte daarnaast voor de kerk. Samen met nog 3 families hadden ze een grote visie voor de stad, hielden gebedswandelingen en gaven boeken uit. Er kwam tegenstand vanuit de media en vanuit officiële instanties, maar niet van de mensen waarmee ze leefden. Haar man leefden wat meer op de achtergrond en door zijn gewone baan had hij een groot netwerk en mensen hadden respect voor hem. De anderen traden meer op de voorgrond en gingen onder andere op outreach. Zij kregen meer te maken met bedreigingen.

18 april 2007 noemt Suzanne zelf de meest verwoestende dag in haar leven. Haar buurvrouw kwam naar haar toe, ze had op tv gezien dat er ergens een Amerikaan vermoordt was. Suzanne maakte zich nog niet heel erg druk, ze kende geen Amerikanen. Toch haalde ze haar kinderen van school. In de middag hoorde ze dat haar man was overleden en ook 2 andere mannen van de gezinnen waar ze mee optrokken. Ze moest om veiligheidsredenen met de politie mee. Toen ze 's avonds terug kwam in haar huis zat de hele kamer vol met vrienden en buren. In deze cultuur laat je in zo'n situatie niemand alleen. Toch had Suzanne behoefte om alleen te zijn en ging naar haar slaapkamer en sprak daar met God. Ze wist dat ze voor de keuze zou komen te staan om in Turkije te blijven of terug te gaan naar Duitsland. Ze wilde niet weg, maar kon dit besluit niet alleen nemen. Haar oudste dochter van 13 zei: 'Mijn vader stierf voor Jezus, we moeten hier blijven om zijn werk af te maken en de kerk verder op te bouwen!'
Na 2 weken waren de andere gezinnen vertrokken, maar zij kozen er voor om te blijven. Twee dagen later werd haar man begraven. Haar kinderen hadden twee teksten bedacht die op de kist moesten komen: Johannes 11: 25

'Jezus zei tegen haar: Ik ben de Opstanding en het Leven; wie in Mij gelooft zal leven, ook al was hij gestorven.'

 en Filippenzen 1: 21

 'Want het leven is voor mij Christus en het sterven is voor mij winst.'

We kregen een stukje van de begrafenis op film te zien. Je hoorde mensen huilen en je hoorde mensen zingen:
I will sing Your praises,
I will sing Your praises,
I will sing Your praises,
Forevermore

De dag na de begrafeis kwamen er allemaal pastors en ook mensen van de televisie, maar haar hoofd was leeg en ze kon helemaal niets bedenken. Toch werd ze aangemoedigd om nu in ieder geval heel kort iets te zeggen. Ze hoorde een stem die zei: 'Vader, vergeef hun want ze weten niet wat ze doen'. Suzanne gehoorzaamde die stem en zei het voor de camera. Dit is op het nieuws gekomen over de hele wereld. Misschien heb je het ook gezien en weet je het nog.
Ze vertelde dat ze op dat moment vergeving uitsprak met haar hoofd, haar hart was er nog helemaal niet bij, ze voelde ook helemaal niets. Maar ze wist dat ze dit moest doen!
Haar 8-jarige dochter zei haar: 'Mama, hoe kunt u  deze mensen vergeven, terwijl je nog problemen hebt met de huisbaas?' En ze had gelijk. Suzanne wist dat ze hier iets mee moest. Maar ze wist ook dat in deze hele speciale situatie, ze heel speciale genade en kracht gekregen had om te vergeven.

Suzanne ging nadenken over vergeving en kwam tot de volgende conclusie:

Wat we kunnen doen is het volgende:

1. Ik kan het onrecht verdragen
Ik doe er niks mee, maar het helpt niet, de wond zal niet helen en zelfs dieper worden. Het eindigt in depressie en psychische problemen.

2. Ik kan vergeven.

De pijn blijft en moet je dragen. Vecht er niet tegen en neem geen wraak. Je moet verbonden zijn met God. Vertrouw op de Heer. Met Hem kunnen we het kwade met het goede overwinnen.

Suzanne las het in het onze Vader:
Vergeef ons onze schulden, zoals wij onze schuldenaren vergeven.
Na dit gebed gaat Jezus nog verder over vergeven en zegt: 'Vergeef de ander, zoals ik jullie vergeef.'

Ze vertelt:
'Ik was geschokt! Ik moet écht iédereen vergeven!. Ik had nog steeds iets tegen mijn huisbaas en ook mijn ouders hadden vergeving nodig.'

Het is zo belangrijk dat we begrijpen wat Jezus voor ons heeft gedaan, dat Hij echt leeft en ons álles heeft vergeven. We moeten eerst zélf vergeven zijn, voordat we anderen kunnen vergeven. Jezus vergeeft ons altijd veel meer, dan wij ooit iemand anders moeten vergeven.

'Ik besloot om te vergeven en heb daar het gebed bij nodig van die vader van het zieke kind: 'Heer ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp'. Maar dan: 'Heer, ik vergeef, kom mijn onvergevingsgezindheid te hulp!' God zal je hart veranderen als je kiest voor vergeving. Zijn vrede zal in je hart komen. Als je begint met bidden voor die persoon zal God je hart veranderen!

Gods vrede kwam in mijn hart en ik heb nooit gevoelens van wraak gehad.'

Een paar dagen na de begrafenis van haar man zei haar dochter van 8:
'Ik wil ze bezoeken!'

'Wie wil je bezoeken?'

'Die jongens'

'Welke jongens, je hebt alleen vriendinnen...'

'die mijn vader vermoord hebben'

'Wat wil je dan doen?'

'Ik wil ze een nieuw testament geven, die gaan ze dan lezen en dan gaan ze ook in Jezus geloven. En als ze dan later in de hemel komen kunnen ze sorry tegen papa zeggen!'

Alledrie haar kinderen zijn er op een andere manier mee om gegaan. Het moeilijkste voor Suzanne was om verder te moeten leven zonder man en zonder vader van haar kinderen.

'Ik moest mezelf weer aanleren om al mijn vertrouwen op Hem te stellen en op Hem te leunen. Soms riep ik het uit: 'U hebt me in deze situatie gebracht, nu moet U me ook helpen met mijn kinderen, de kerk, met alles!' God was altijd betrouwbaar en bemoedigde en troostte me.'

Wat haar nog meer hielp was:

- Gebed. Voordat we in een moeilijke situatie komen (en die komen vroeg of laat) moeten we ons al voorbereiden. Blijf afgestemd op de Heer, niet voor een paar minuten in de ochtend, maar de hele dag door!
- Lees je Bijbel: Ik leerde het de tweede nacht na de moord. Er sliepen wel 17 mensen in ons huis en ik kon niet slapen. Ik ging uit bed en ging in de keuken zitten. Ik zei tegen God: 'Ik heb een woord van U nodig!' Ik pakte mijn Bijbel en opende die zomaar ergens, Psalm 119. Ik las het helemaal. Het gaat over Gods wetten en geboden... ik begreep tot het einde van de Psalm niet wat ik daar mee moest. Ik had iets anders nodig. Maar toen realiseerde ze zich dat haar man de Bijbel kende, ook in het Grieks en Hebreeuws, hij wist waar alles stond, gaf onderwijs en als er vragen waren kwamen die bij hem terecht. Omdat ik zoveel op hem leunde, was ik zelf nauwelijks met het Woord bezig. God leerde me: lees en leer mijn Woord! Toen begon ik elk jaar de hele Bijbel te lezen. En ik moest denken aan een gezang dat ik leerde toen ik net tot geloof kwam:

'Let Thy Word take roots deep in my heart'
(Laat Uw Woord diep in mijn hart wortelen!'

 Wanneer er een storm of zelfs een orkaan komt zul je overeind blijven. Je bent uitgerust voor elke situatie en het zal je niet overweldigen. Als je vandaag begint, geen storm zal je omver kunnen blazen. Hij zal er zijn!

- Blijf dicht bij de Heer!

Dat was een lang verhaal. Ik hoop dat je er iets aan hebt.

In de pauze wandelde ik even wat en kwam met twee dames in gesprek die ook wandelden. Dat was fijn! Ik vond er nog een mooi blad met prachtige kleuren.

Het is altijd een beetje vreemd om dan weer gewoon het dagelijkse leven op te pakken, als je hoofd nog zo vol zit met alles wat je hebt gehoord. Ik laat het dan ook even los en concentreer me weer op de kinderen op de achterbank en hun verhalen over het openluchtmuseum, waar ze met K zijn geweest. En vandaag pak ik het draadje van zaterdag weer even op en schrijf er iets over. Het geeft me hoop en vertrouwen voor 'morgen'.

En hoe is het nu met de vogeltjes in de tuin die ik zo graag zie?

Ze hebben de pindazakjes gevonden! L heeft een paar prachtige foto's gemaakt.

En ook voor de deur worden er soms hele dansjes uitgevoerd op de container

Heb een mooie dag vandaag!