De tijd was maar kort

Vanochtend om 6.30 is K. overleden.

Het is uiteindelijk nog zo snel gegaan.

Vandaag ging ik nog even kijken.
Zo vreemd om haar zo stil te zien liggen,

hier haar stem nooit meer te horen,

haar lach, haar niet meer in de ogen kunnen kijken...

 

Hier houd haar dochter van 12 haar hand vast.

Ik ben zo dankbaar dat ze m'n vriendin werd de laatste jaren!

We lazen met een klein groepje de Bijbel en praatten erover.

We kwamen elkaar regelmatig tegen als we onze hond uitlieten,

We konden met elkaar sparren over de opvoeding.

We skeelerden samen een eind.

We gingen uit eten met nog een andere vriendin.
We dronken koffie in het Ikazia-ziekenhuis

We liepen samen de kerstroute met de kids.
Verjaardagen vierden we met elkaar.

En ik deed ooit een poging om haar te leren haken!

Het was altijd gezellig,

haar lach was aanstekelijk

en ze kon zo genieten van mooie, ook kleine, dingen

De tijd was maar kort

maar dat wisten we toen niet.

Maar de tijd die we hebben gehad,

daar ben ik God zo dankbaar voor!

Lieve K., ik zal je nooit vergeten!