Reizigers

Wat wordt er veel gereisd over de wereld! Gisteren nam ik afscheid van R. die voor twee weken naar Gambia vertrok. Met een hele groep gaat hij daar aan de slag om te helpen met een project. Ik hoop dat hij een hele goed tijd heeft en weer helemaal opgeladen thuiskomt!
Gisteren zagen we ook hele goede vrienden van ons, zij waren op vakantie en zitten nu in het vliegtuig terug naar Canada. Wat hadden ze het warm hier. Ze liepen met t-shirts met korte mouwen aan binnen en buiten voldeed een trui. In Canada schommelt de temperatuur zo tussen de -20 en de -30! Wat hebben we genoten om elkaar weer te zien en te spreken!
Onze neef en zijn gezin zijn op verlof, zij zijn als zendelingen aan de slag gegaan in Zambia. Wat hebben zij het koud hier in Nederland!!
En vandaag waren in onze gemeente onze zendelingen die werken in New York, ook zo fijn om elkaar weer even te zien.
Vanochtend vroeg liet ik de hond uit en liepen deze mensen voor me... Waar zouden zij naar toe gaan en waar komen ze vandaan?

Afgelopen week kreeg ik ook een reisverslag van een andere reiziger. Heerlijk om dat te lezen en zo iets te proeven van het leven in de Philipijnen. Ik wil jullie daar ook iets van mee geven. Met toestemming mocht ik dit verhaal delen, dat zich ergens in de afgelopen twee maanden afspeelde. Verhalen horen ook een beetje in deze tijd van het jaar toch? Door een boek of door mensen die iets vertellen en natuurlijk het verhaal van die Baby in de kribbe! Dit is een lang verhaal, daarom hak ik het in stukjes en zul je in de komende blogs onderaan elke keer een stukje verder kunnen lezen. Het heeft ook alles te maken met die kleine jongen in Bethlehem, want Die leeft nog steeds! Hier is deel 1.

Len

De avond valt vroeg in D. Ik maak nog een rondje door deze mooie stad, gelegen aan het water van het grote eiland N, in de Filipijnen. Zoals altijd is het druk op straat. Tricycles rijden overal rond. Het is een kabaal van jewelste. De zwoele wind brengt verfrissing in het klimaat waar het altijd tussen de 28 en 33 graden is. Een lange broek is nooit nodig. Een jas hoef je nooit mee te nemen. Tenzij je naar een kerk gaat waar ze airco hebben, want de standaard temperatuur is om voor mij onnavolgbare redenen dan altijd rond de 18 graden.
Opeens spreken 2 dames me aan. De ene kijkt me heel lief aan en voordat ik in de gaten heb wat er gebeurt vraagt ze me of ze mee zal gaan naar mijn hotelkamer. Het is een mooie jongedame met een leuke uitstraling. Toch lijkt het me niet zo’n goed plan. We raken in gesprek en al snel zeg ik: weet je wel zeker dat je dit werk echt wilt doen? Is dit waar je zelf voor zou kiezen? Ik zie haar gezicht betrekken en merk dat zelfs de tranen in haar ogen springen. Laten we haar Len noemen. “Ik heb een dochter van bijna 2 jaar oud, en het is de enige manier waarop ik voor haar kan zorgen”, is haar antwoord. We zitten even op een terrasje om van de unieke smaak van een mango shake te genieten. Als ze me iets vertelt over het verhaal van haar leven, de mannen die haar gebruikt hebben, maar als ik ook meer begrijp van haar eigen domme keuzes, breekt mijn hart.
Wat zou Jezus nu doen? Dat is eigenlijk niet zo moeilijk. Hij zou meegaan naar de supermarkt en voor haar en haar dochter dat kopen wat ze op dit moment nodig hebben, om dan verder te kijken wat voor de lange termijn nodig is. Als we even later met tassen vol luiers, melkpoeder, fruit en andere accessoires bij haar kleine hutje komen waar ze woont met een tante en nog vier kinderen schrik ik me rot.

Wordt vervolgd...