We komen in de buurt...

Genieten jullie ook van het kerstfeest?

Gisterenavond volgde we een mooie lichtjesroute. Alles kwam voorbij. Hier zie je Jozef, mopperend en gefrustreerd omdat het er op lijkt dat zijn verloofde er een ander op na houdt...

En hier zijn we bij de herberg...Nee, er is geen plaats, maar het is een heldere avond, dus waarom niet bevallen onder een prachtige sterrenhemel?!

We komen in de buurt!

Het was mooi, het was leuk...En er kwamen heel veel mensen, die een kerstnachtdienst waarschijnlijk een te grote drempel zouden vinden.

Vanochtend hadden we een kerkdienst, ik genoot van allemaal kindjes om me heen! Tijdens de zegen, die we altijd aan het einde mee krijgen, hoorde ik een meisje hard roepen naar het meisje dat naast me zat: 'Wat zie je er schattig uit!' Ze riep terug: 'Dankje! Jij ook!!' Zo heerlijk!

In mijn vorige blog begon ik met een verhaal van een reiziger, die de afgelopen 2 maanden in de Filipijnen was , als je het gemist hebt, kun je deel 1 hier terug lezen!

Len
Deel 2

Hoe is het mogelijk dat hier in dit lekkende hutje op een paar vierkante meter volgestouwd met rommel zes mensen wonen? In het donker stapten we door de stank en over en door de plassen en de glibberige modder deze schamele plek binnen. Toch voel ik tegelijk dat ik hier op dit moment als ambassadeur van Jezus ben. Dus we praten wat, ik lees een paar woorden uit de Bijbel van hoop en spreek een zegenend gebed uit.
Vervolgens spreek ik verder door met Len. Ze wil het liefst met me mee naar het eiland waar ik een retraite zal gaan houden. Maar ook dat lijkt me niet een heel goed plan. Ze klampt zich bijna aan me vast en vraagt: “Je laat me toch niet in de steek nu, ik wil nooit meer terug naar mijn oude werk. Ik wil alles doen wat ik moet.” En ze komt zelfs al met een soort plan.
Ik voel dat ik aan alle kanten wijsheid tekortkom. Met dit bijltje hak ik niet elke dag. Wat is nu wijs, verstandig en verantwoord? In elk geval niet haar aan haar lot overlaten. We regelen dat ze in elk geval de komende dagen goed door kan komen, en ik vertrek met het besef dat er echt iets moet gaan gebeuren. Ik voel me hulpeloos en klein en diep afhankelijk van mijn hemelse Vader. Ik heb in Manila wel mensen ontmoet die hierin gespecialiseerd zijn, maar past het bij haar om daar helemaal naar toe te gaan, bijna 1000 km. verderop? Ze heeft nu hulp nodig. En ik heb rust en tijd nodig om naar verstandige mensen en naar Jezus te luisteren.
Verder lijkt het me wijs dat ik goed contact houd met het thuisfront. Ik vertel alles aan mijn vrouw en betrek de kinderen erbij. Als je zo’n intens contact krijgt met iemand die uit de wereld van de prostitutie komt lijkt accountability me wel verstandig. Ze denken en bidden vanaf de andere kant van het Euraziatische continent met me mee...

Wordt vervolgd...