'Stop met sterven!'

"Onwillekeurig dwaalde mijn blik langs de berm. Waarom kon ik het niet laten te zoeken naar iets wat ik niet wilde vinden? Mijn adem stokte toen ik een zwarte schaduw zag. Wat was dat? Gelukkig, niets meer dan een grote steen. Even later weer een lang, donker voorwerp aan de overkant van de weg. Ik minderde vaart en keek nog eens. Gevonden! De roerloze gestalte van een mens. Dit was al de derde keer dat ik iemand zag liggen. Met een zucht keerde ik mijn auto. Ik stapte uit en liep naar de man toe. Hij lag stijf en onbeweeglijk op de besneeuwde grond. Maar hij ademde. Ik keek om me heen. De straat was verlaten en donker, niemand in de buurt die ik om hulp kon vragen. Wat zou de man doen als ik hem wakker schudde? Zou hij zich gedwee op de been laten helpen? Of zou hij me slaan en schoppen? Of nog erger, mij beetpakken en niet meer loslaten? Ik was bang voor wat er kon gebeuren als ik zijn toestand van gevoelloosheid verstoorde. Maar ik was nog banger voor wat er zou gebeuren als ik het niet deed. Het was bijna min dertig. Als hij hier bleef liggen, zou ik waarschijnlijk één van de eersten zijn die hem de volgende morgen, op weg naar onze ochtendbijeenkomst, als een bevroren lijk zou zien. Hoe zou ik kunnen leven met de wetenschap dat ik zijn dood had kunnen voorkomen? Ik keek weer naar de man en voelde woede in me opkomen. Waarom lag hij daar voor mijn ogen zinloos te sterven? Waarom moest ik allerlei risico's nemen en me verantwoordelijk voelen voor zijn leven? Waarom liet hij zich zo vallen en dwong hij mij om mijn grenzen te overschrijden? Ik balde mijn vuisten en begon op de brede rug te slaan. 'Agaa! Wakker worden, niet slapen!' De man steunde, draaide zich moeilijk om en zocht een aangename houding om verder te slapen. Ik pakte hem bij zijn jas en sjorde hem heen en weer. 'Opstaan, u mag hier niet liggen, zo gaat u dood!' Met een plotselinge en ongecoördineerde beweging kwam de man overeind. Even stond hij op handen en voeten, toen richtte hij zich op. Ik stapte snel in mijn auto en sloeg het portier dicht. De man draaide zich met een brul om en graaide in de richting van de handgreep. Ik kon nog net op tijd op het automatische slot drukken. De man had het portier beet maar kreeg het niet open. Ik startte de motor en zette de auto voorzichtig in beweging, hopend dat ik geen nieuwe valpartij veroorzaakte. De man verloor zijn grip op het portier en bleef schreeuwend achter op de donkere weg. Toen onttrok de duisternis hem aan mijn zicht. Mijn hart klopte in mijn keel. 'God, laat hem niet weer gaan liggen, laat hem naar huis gaan.' Ik wilde deze actie niet voor niets uitgevoerd hebben.'

Jammer, dit boek is ook weer uit! Het is zo'n mooi getuigenis! Ik raad het iedereen aan om te lezen!

Nou zit ik natuurlijk niet alle dagen alleen maar te lezen...Deze week zijn we wezen midgetgolven en zijn we ook de Euromast ingegaan. Daarna bezochten we nog even de Aziatische supermarkt, een boot. Met nog een leuk bootje ernaast.

Eenmaal boven in de Euromast werd ik weer verrast door het mooie uitzicht. Ik denk dat het nu de derde keer is dat ik er op ben geweest, maar het is al weer een poosje geleden.

Zo mooi, die waterweg!

Het was ook prachtig weer, dat maakte het allemaal nog mooier. De waterbus was ook goed te zien.

Nog een keer het water. Het was best wel druk, we moesten even wachten tot we in het deel konden, wat nog verder omhoog ging. Dit deel hebben ze er later nog bijgemaakt, omdat je op het tot dan hoogste deel, niet over het Erasmus MC kon kijken. De vrouw die steeds mee naar boven ging en de groep 'begeleidde' vertelde me dat.

En natuurlijk nog het uitzicht met de Erasmusbrug.

En verder wandelen we veel met Philip. Hier komen we ook vaak. De eerste keer dat ik over die stenen liep durfde ik bijna niet! Maar nu ik het een paar keer gedaan heb, gaat het gewoon weer goed:) Wij lopen altijd over de stenen en Philip gaat zwemmend naar de overkant. Een keer stond er zo'n harde wind, dat de meiden begonnen te gillen. Ze durfden niet verder en ook niet meer terug...Maar ze moesten wel.

Als je goed kijkt, zie je Philip hier al in het water zwemmen, op een van de stenen staat een vogel op het punt om weg te vliegen en de reiger staat er nog rustig.

Dan zijn er nog de wandelingetjes die ik elke dag met hem maak. Ik geniet ervan! Ik kan er eindeloos nadenken, hoofdstukken uit de Bijbel memoriseren, bidden en kijken naar de lucht die elke keer weer anders is. Gisteren zag ik een stukje regenboog aan de ene kant en aan de andere kant prachtige zonnestralen die achter de wolken vandaan kwamen.

En Philip komt ook weleens iets leuks tegen!

Ik moest ook eens langs een groepje mannen die midden op de stoep patat en iets van kebab aan het eten waren. Dat ging gelukkig goed, maar ik had het onze labrador niet heel erg kwalijk genomen als het 'mis' was gegaan:)

Afgelopen maandag namen we afscheid van A. Een buurmeisje, waar S en A wel 2 jaar mee gespeeld hebben. Zij verhuist naar Polen. Raar idee dat we haar niet meer zien. We mochten een goudvis en twee algeneters van haar overnemen, omdat ze die niet mee konden nemen. Nu is 'Dirk' (de oranje) niet meer alleen. En de algeneters houden het aqaurium super schoon!

Vanochtend moesten we vroeg uit bed voor een afspraak bij de Fysio, het lukt me tot nu toe nog niet om lekker uit te slapen, misschien komt dat nog.

Fijne dag allemaal!