Met een zwierige zwaai schud ik het van me af

Ik probeer deze blog een beetje op te leuken met vakantiefoto's

Een gevoel van falen pruttelt onder de oppervlakte als ik de hele 'augurkenplant' uit de grond trek en in een vuilniszak stop. Met augurken die nog groter zijn dan courgettes er nog aan. En nu ik dan toch bezig ben, haal ik de meeste takken van de bramenplant er ook maar meteen uit. Aan sommigen takken zitten bramen die overrijp en niet meer te eten zijn, aan andere takken nog groene bramen, waar we, als ik ze nog even had laten hangen, nog wel van hadden kunnen eten. Maar dat betwijfel ik ook weer, want hoe geweldig ik een moestuin ook vind, als de vruchten er eenmaal rijp aan hangen, is er iets dat me weerhoud de oogst binnen te halen. Zo plukte ik vorige week al twee vergerijpte, gebarsten tomaten. En terwijl ik dan bezig ben, denk ik: Ik leer dit nooit, ik kan het gewoon niet, heb gewoon geen groene vingers... En dit is dan nog buiten, binnen gaat het wel aardig, maar worden de blaadjes van mijn pannenkoekenplant langzaam bruin...zucht.

Waarom ik de augurkenplant eruit getrokken heb, is omdat ik één hap ervan heb genomen en het wel even duurde voordat ik alles weer uit mijn mond had gekregen en de vieze nasmaak was verdwenen. Dat zou me geen twee keer overkomen en dat kon ik mijn lieverdjes hier ook niet aandoen. Ergens in mijn achterhoofd kan ik dan nog wel bedenken dat je geen kant en klare augurken kunt oogsten en dat er iets mee gedaan moet worden, maar te laat... opgeruimd staat iets netter! En de bramen? Die struik woekert maar voort en door het leuke idee van 'een veldje wilde bloemen' kon ik er ook niet eens meer bij. Het perzikenboompje heb ik ook al in geen maanden meer geien door deze overigens beeldschone bloemen. Ik twijfel nog of ik de bloemen in de tuin laat staan of ze afsnijdt en binnen in een vaas zet.

onderwijsmuseum

Wat er overblijft zijn de mooie plantjes waar ik niks aan hoef te doen en die maar blijven bloeien en een tomatenplant, die nog wel wat mooie tomaatjes beloofd. Maar het zou allemaal beter kunnen.

Net als het huishouden trouwens. Joy, het boek dat ik aan het lezen ben, is ook niet zo'n huishoudelijk type, ik geniet ervan! In boeken lijkt het gebrek aan huishoudelijke talent toch altijd een vleugje schoonheid uit te stralen en altijd in het voordeel van de dame in kwestie waarbij de vrouwen die alles goed op orde hebben er niet zo best uitkomen. Misschien lees ik dit boek daarom zo graag!

Hoe dan ook. Op de een of andere manier lukt het me gelukkig ook altijd wel weer om overeind te krabbelen en met nieuwe, frisse moed weer opnieuw te beginnen. Alle ontmoedigende gedachten schud ik met een zwierige zwaai van me af. Ik ben een volbloed stadse en nog in de leer en elk jaar leer ik er weer nieuwe dingen bij, dus ik geef niet op. Al word ik 80!