Het ergste wat je kan gebeuren

Soms weet ik niet waar ik het mee moet vergelijken. De ene keer voelt het alsof de Pottenbakker denkt: 'Dit wordt niks meer, ik begin overnieuw'. De andere keer denk ik: Ik lijk Petrus wel, die alleen maar naar de golven kijkt! En die laatste doet dan een beetje pijn, want... ik wéét toch dat ik dat niet moet doen? Dat verhaal van Petrus staat toch niet voor niks in de Bijbel? Ik moet mijn ogen gericht houden op Jezus. Er is ook eigenlijk niets wat ik liever doe dan dat. Ik zing het ook graag met Maartje mee in dit prachtige lied:

En toch, toch gebeurt het dat de golven van het verleden mijn tranen over m'n wangen laten lopen, dat de golven van het heden me overweldigen en de golven van de toekomst met denderend geraas op me af komen stormen.

Ik vertelde het onze voorganger.

Hij zei:

'En? Het ergste wat je kan gebeuren is dat Hij je hand vastgrijpt!'

Een golf van troost die ik niet aan had zien komen, rolde over me heen.
Waarom heb ik altijd gedacht dat ik beter moest zijn dan Petrus en al die mensen in de Bijbel die falen. Zijn die verhalen opgeschreven om te laten zien hoe het niet moet en om te voorkomen dat ik dezelfde fouten maak? Of laten ze zien dat ik, een mens in de 21ste eeuw wel heel veel lijk op die mensen in de eerste eeuw? En laat het me elke keer weer zien dat het hart van Jezus vriendelijk en nederig is en nog altijd hetzelfde is gebleven?

Het ergste wat me kan gebeuren is dat Hij mijn hand vastgrijpt!

Het is heel lang mijn gebed geweest:

'Laat mij gewoon mens zijn

en wilt U dan God zijn in mijn leven!'

Er is ook eigenlijk niets wat ik liever wil.

(De foto komt van Pinterest, als je er op klikt ga je daar naartoe)