Een vreselijk chaotische dag

Na een heerlijke douche trek ik een makkelijke, lekker zittende grijze broek en een donkerblauw hemdje aan. Ik pak de lekkerste en mooiste trui die ik heb uit de kast. Het is een veelkleurige trui, die ik in alle haast tóch nog even gauw van een andere verdieping griste en bijna rennend weer mee naar de kassa nam. Daar stond K. en hij had gelukkig nog niet afgerekend, dus ik gooide mijn(!) trui met een mooi boogje bij de andere kleding: 'die hoort er ook nog bij!'. Het was de dag dat we op vakantie gingen en het K wel leuk leek om nog even naar het centrum te gaan voor wat korte mouwen shirts, maar toen we daar een poosje waren, kwam hij er tot zijn grote schrik achter dat de zaak waar we de aanhanger op moesten halen een uur eerder dicht ging. En toen hadden we ineens vreselijk veel haast. Het was zowiezo een vreselijk chaotische dag. Ik zou er nooit meer aan terug willen denken, ware het niet dat ik op de valreep die prachtige, ook nog scherp afgeprijsde trui had weten mee te nemen.

Ik liep ermee naar de tuin en ging achterin de tuin, onder het afdak, op het bankje liggen. Ik was moe en had hoofdpijn. Het begon te regenen, ik hoorde nog wat vogels, had een kaarsje aan gestoken en een paar schemerlichtjes en terwijk ik daar lag, met die trui zo een beetje half over me heen vóelde ik het! Ik wist het zeker, dit was; RUST! Net daarvoor had ik nog wat woorden uit Psalm 10 overgeschreven:

'The Lord is King forever and ever.

Lord, You have heard the desire of the humble.

You will strengthen their hearts.

You will listen carefully.'

Ik lag daar in die heerlijke 'rust' nog een beetje over na te mijmeren. En ik had wel net zo lang willen blijven liggen tot ik uitge-'rust' was. Voor het eerst drong de betekenis van het woord pas goed tot me door. En ik vraag me af of we ooit wel de tijd nemen om goed uit te 'rusten'. Ik heb er een poosje gelegen en ben toen weer naar binnen gegaan. Eigenlijk nog lang niet uitge-rust, maar ik kon er ook niet de hele nacht blijven liggen. Dus ging ik maar naar bed. En toen sliep ik 9 lange uren.

Het komt misschien door de fietstocht die ik 's ochtends met K had gemaakt. We fietsten samen naar m'n ouders. We hadden ze voor de vakantie voor het laatst gezien, dus dat was al veel te lang geleden. We zagen jonge zwaantjes, die gauw naar hun ouders zwommen toen ik een foto wilde maken.

Zo leuk hoe ze dat in een rijtje doen!

En ik moest natuurlijk ook even stoppen toen ik een reiger zag zitten. Ik dacht dat het nog een kleine was, maar toen hij wegvloog was het toch gewoon al een grote.

Mooi toch?!

We dronken gezellig koffie/water, kletsten net zo gezellig en aten er een stroopwafel bij. Toen gingen we weer terug en wilde ik nog een foto maken, omdat je op deze foto zowel de Willemsbrug (de rode) als de Erasmusbrug kunt zien. Als ik een rondje fiets ben ik altijd of op de ene of op de andere brug.

Na een snelle lunch ging ik met M. naar haar psych. Daar hadden we een hele goede en lange sessie van bijna 2 uur. En 's avonds zou ik eigenlijk naar de verjaardag van m'n schoonzus gaan. Maar nee, dat was echt teveel van het goede. Ik hád kunnen gaan, me zo luchtig mogelijk door alle gesprekken heen proberen te laveren, genietend van de vertrouwde, steeds ouder wordende gezichten van familieleden. Maar toen ik op dat bankje lag wist ik ook dat het goed was zo.

(Laveren betekent bij het zeilen een bochtig parcours varen, vaak van aan de wind tot aan de wind. Overdrachtelijk gezien betekent laveren: niet direct op het doel afgaan maar via tussenhandelingen dat doel bereiken)

Nog wat luchtige praat

De eerste vijg!
Het was een lekkere, maar ik had hem misschien nog één dag langer moeten laten hangen. Een pietsie te droog.

Dit boek heb ik afgelopen week uitgelezen. Best bijzonder, want ik lees niet zoveel. Maar dit boek is zó goed geschreven. Het gaat over een echtpaar van 50 jr. In een paar dagen raken ze álles kwijt, hun boerderij, hun B&B, álles! En in die laatste paar dagen krijgen ze te horen dat hij een ernstige, levensbedreigende ziekte heeft. En dan besluiten ze om het westkustpad te gaan lopen van 1014 km.
En nu weet ik dat er nog twee boeken van haar zijn en kan ik vandaag het tweede boek ophalen bij de bieb. Dat ga ik vanmiddag nog wel even doen denk ik.

Vandaag en morgen zijn de wereldhavendagen. Dat betekent veel vliegverkeer, misschien nog wat bootgetoeter en in de avond vuurwerk. Veel meer voor mij niet. Ik heb er niet zoveel mee. K ging er vroeger met de kinderen altijd heen. Die tijd is voorbij. En niemand gaat er meer heen, ze vinden het niet zo leuk.

Ik laat Philip uit langs het water, hier is ook een haven, maar is het heerlijk rustig, alleen die helikopter hierboven blijft maar rondjes vliegen.

Nog één foto en dan stop ik ermee!
Even wat eten, kijken of iemand van jullie nog een leuk blogje heeft geschreven en nog even naar de bieb.

👋

Oh wacht... nog twee foto's!
Ik heb de tuin een beetje opgeleukt met twee nieuwe beeldjes. Dat vinden onze kleinkinderen zo leuk! Een klein vogeltje.

En een schattig eendje.

👋👋