Afgelopen dagen 'ging ik naar' Suriname, Canada, Afghanistan en Eritrea. De eerste en de laatste twee waren voor mijn werk, maar Canada was iets extra bijzonders. Eindelijk zagen we onze lieve vriendin J. weer! We reden naar een beetje het midden van het land en lunchten samen in de tuin.
Daarna dronken we nog gezellig koffie, een beetje meer binnen, omdat het begon te regenen.
Het was fijn haar weer te zien, ze zegt altijd dat ik haar voorbeeld ben, maar stiekem is het omgekeerd en leer ik veel van haar. Hoe ze haar aandacht, tijd en energie verdeeld en de keuzes die ze maakt, ik kan daar nog veel van leren! Zo jammer dat ze zo ver weg woont! Hoewel, het is maar 6 1/2 uur vliegen...
We genoten ook van de vijver in de tuin met z'n kikkertjes.
Ik hoop ze elk voorjaar te zien, maar had ze dit jaar nog niet eens gehóórd! En nu, plotseling zag ik ze vlak voor m'n neus.
En of dat nog niet genoeg was, kreeg ik ook nog de kans een mooie libelle op de foto te zetten. Wat een mooi blauwtje!
Het waren hele fijne uurtjes, maar dat is overbodig om te zeggen.
Gisteren kwam ik uit m'n werk en bakte 's avonds een appeltaart. Als ik iemand iets zie bakken op een filmpje of in het echt, gaan m'n handen jeuken en wil ik ook iets maken. Zo gaat dat zo vaak bij mij. Wat nu ook in mijn hoofd zit is een lekkere zelfgemaakte gevulde soep! Wat heb ik daar zin in. Ik ga er in mijn vrije dagen volgende week tijd voor maken. Mocht iemand nog een goed recept hebben, houd ik me aanbevolen!
Tot slot nog iets wat ik op mijn werk leerde.
Kersverse papa en mama waren net thuis uit het ziekenhuis. Het is inmiddels al de derde dag van de baby op deze wereld en zowel papa als mama hadden nog maar bar weinig geslapen. In het ziekenhuis kregen ze wisselende adviezen over wel of niet bijvoeden. Omdat ik zelf twijfelde over het laatst meegegeven advies van het ziekenhuis, kwam ik ook nog eens met het idee om een lactatiekundige in te schakelen en de mogelijkheid om te gaan kolven. Dat is op zich niet verkeerd, hoor. Zeker als ouders onzeker zijn en er geen duidelijkheid is, is het fijn als iemand die er verstand van heeft een duidelijk advies geeft en daarbij ook uit kan leggen waarom. Maar voordat we zover kwamen dacht ik gelukkig nog aan de verloskundige, die tenslotte eindverantwoordelijk is voor het hele kraambed. Ouders vonden het fijn als ik die zou bellen en dat deed ik. En wat die verloskundige zei:
Nu niks overhoop halen!
Ze moeten eerst tot rust komen!
Volg het advies van het ziekenhuis op. Morgenochtend hebben ze weer een andere kraamverzorgende, wij komen langs en dan zien we verder.
En ik dacht:
Tuurlijk!
En ik dacht:
Tuurlijk!
Rust, Rust, Rust
Zó belangrijk.
Dat gehaast, gestress, geregel en gedoe, daar moet je voor oppassen.
En dat leerde ik dus en dat is fijn, want ik kon het gelijk meenemen van Afghanistan naar Eritrea. Want waar je ook vandaan komt, zo'n eerste baby kan je leven flink op z'n kop zetten en dan is de rust even ver te zoeken.
En toch, toch zeiden die vermoeide Afghanen:
'Het is zó jammer dat je niet de hele kraamtijd bij ons kunt blijven!!'
Dat is zo lief!❤
En ja, ik vond het ook jammer...
3 opmerkingen:
Wat bijzonder wat je vertelt van de situatie in het Afghaanse gezin. Ik maakte namelijk gisteren een soortgelijke situatie mee. Ik kwam bij een terminale patiënt. Dhr gaf meer pijn aan dan eerder. Ik wilde overleggen met de HAP of de pijnstilling verhoogd kon worden. Ik had voorafgaand aan de zorg al de afgesproken dosering gegeven. Maar ik veronderstelde dat de patiënt daar niet zo lang baat bij zou hebben. Zoon zei: Mijn vader kijkt uit naar het luisteren van de kerkdienst. Laten we hem die nu eerst laten luisteren, dan kunnen we later altijd nog overleggen. Zo'n overleg kan toch vaak wat onrust geven want vaak wil men eerst de patiënt even zien. De patiënt kwam op dat moment rustig over, dus daar kon ik me helemaal in vinden. Dhr is de kerkdienst gaan luisteren en ik ben naar een volgende patiënt gegaan. Later hoorde ik dat de eigen huisarts (nota bene op zijn vrije dag, wat een betrokken huisarts is dat !)langs is geweest rond 11:30 en dat hij inderdaad de pijnstilling verhoogd heeft. Ik vond dit zo mooi, heb er echt van geleerd. Net als jij schrijft, je neemt zoiets mee naar een volgende situatie.
Leuke foto van je vriendin en jou! Mooi dat jullie van elkaar zeggen dat je van elkaar leert.
groeten van Marijke
Wat een mooie vergelijkbare situatie inderdaad, bedankt voor het delen. Zulke verhalen zouden we elkaar toch veel meer moeten vertellen?!
Ik vind het zo mooi om te lezen. Bij mij werd toentertijd niet zoveel rust gegeven omdat één borst het niet deed qua melk productie en op de vierde dag nog steeds niet. Toen sloegen ze wel aan het bellen, en allemaal verschillende mensen. Ik vond het niet prettig want ik hoorde allemaal enge dingen. Gelukkig kwam het goed.
Ga fijn door met je mooie wijze verhalen.
Een reactie posten
Heb jij Hem nog gezien vandaag? Reacties op deze vraag of op wat ik geschreven heb zijn altijd fijn! Zo kunnen we elkaar bemoedigen.