In de krant stond 14 dagen in het ziekenhuis

Gisteren was K vrij en gingen we nog even shoppen. We kochten doeken om op te schilderen voor de liefhebbers, whiteboardstiften, ik kocht ook een naaisetje, omdat daar een tornmesje in zit en ik die los niet kon vinden. Het borduurwerk waar ik mee bezig was, klopte helemaal van geen kant meer, dus die ga ik uithalen en als ik moed heb weer overnieuw beginnen.

Verder gingen we nog even naar het tuincentrum en kochten twee kleine boompjes. De Fuchsia die we hadden heeft de winter helaas niet overleefd, maar we vonden 'm zo leuk dat we nu een nieuwe hebben gekocht. Het andere boompje.... ik weet niet hoe hij heet, maar zul je nog weleens voorbij zien komen hier. Ik zag deze ook, maar kocht 'm niet. Paprikaplanten herinneren me altijd aan de zomermaanden waarin ik samen met een vriendin 's ochtends vroeg paprika's ging plukken. We waren een jaar of 15/16 denk ik. Als ik míjn best doe kan ik me de geur nog herinneren van de kassen.

Na al het shoppen gingen we nog een latte drinken. Ja, het is nog heel even vakantie! Op het dakpark is een tent waar je kunt eten en drinken. Ik denk dat het Turks was. Nee, M dacht dat het Turks was, ik dacht Marokkaans. Maar M zal wel gelijk hebben hoor. Ik ben daar niet zo goed in.

Ook kocht ik trouwens nog dit diamond paint setje. Ik kijk altijd in winkels of ik iets zie wat ik ook echt mooi vind, maar dat valt altijd een beetje tegen. Maar deze vind ik superleuk. Vanmiddag ging ik lekker in de tuin zitten en heb er één afgemaakt. Het zijn onderzetters, maar het lijkt me niet handig als er iets tussen drupt, ik weet niet hoe makkelijk je dat schoon krijgt of dat de lijm dan misschien ook oplost. Nou, over zulke dingen denk ik normaal eigenlijk nooit 😄

De maand mei heeft voor mij altijd nog een extra gedenkdagje naast dodenherdenking en bevrijdingsdag. Het is deze maand 34 jaar (ik was 13) geleden dat ik samen met een vriendin tegen een rijdende brommer opliep, omdat we zo'n haast hadden om op tijd te komen, de bel was al twee keer gegaan. Ik werd een eindje verder weg geslingerd, waardoor ze me in eerste instantie niet eens zagen, tot een jongen van school me zag liggen en naar de conciërge rende en zei: 'Er ligt er daar één dood te gaan!' Dat viel gelukkig allemaal nogal mee. Maar ik lag daar wel en probeerde me een beetje om te draaien, maar elke keer als ik mijn been probeerde te draaien, voelde ik twee botten over elkaar heen schuiven, maar mijn been bleef waar hij was. Ik weet nog dat ik me daar over verbaasde.

Wat ik ook nog weet is dat de conciërge uiteindelijk kwam en me allemaal dingen vroeg, waarvan ik dacht: waarom vraagt u dat nou, u weet zelf toch wel hoe ik heet en waar ik woon? Ik antwoordde toch maar gewoon, waar hij denk ik wel dankbaar voor was. De eerste ambulance kwam voor mijn vriendin, omdat ze mij nog niet gezien hadden. Mijn vriendin was er zeker ook niet best aan toe, al haar botten waren gekneusd, ze kon er niet meer door lopen en ze had een enorm ei op haar oog. Toch mocht ik met de eerste ambulance mee en werd er gauw een tweede ambulance besteld voor mijn vriendin. Eenmaal in het ziekenhuis waren mijn ouders er dacht ik al.

Ik bleek een gecompliceerde dijbeenbreuk te hebben, m'n bot was ook door de huid van mijn bovenbeen heen geschoten, maar gelukkig ook gelijk weer terug zodat ik dát niet hoefde te zien. Diezelfde middag moest ik geopereerd worden. Ooh wat was ik daarna misselijk. En toen kwam mijn lieve vriendin in haar rolstoel even langs en toen ik het ei bij haar oog zag moest ik gelijk overgeven🙊. Dat kwam natuurlijk door de narcose. Ze hebben een pin in mijn bot gedaan, zodat ik geen gips nodig had, omdat ik nog in de groei was. Wat baalde ik van al die prikken die ik kreeg en wat een pijn deed het toen ze de drain eruit haalde. Die pijn vergeet ik nooit meer, heel gemeen!

In de krant stond dat ik 14 dagen in het ziekenhuis moest blijven, maar ik lag daar in een volwassenkamer en had zo'n heimwee, dat ik op het laatst niks meer at. Toen mocht ik na 8 dagen naar huis. Het duurde wel een paar weken voordat ik weer gewoon kon lopen. Mijn vader ging elke keer mee als ik naar het ziekenhuis moest voor controle. Ik vergeet nooit dat we altijd 'The Everly Brothers' luisterden in de auto. Vooral het liedje 'Dream' vond ik leuk. Nu vind ik het nog steeds leuk dat mijn vader zulk soort muziek ook luisterde. Ik begreep toen niet zoveel van de tekst, maar kon er heerlijk mee wegdromen. 

Een jaar later is de pin er weer uit geopereerd en mocht ik 'm mee naar huis nemen, ik heb 'm nog steeds. De vriendin waar het mee gebeurde heb ik niet meer (ze leeft nog wel hoor!). Het leven is zo gegaan. Maar elk jaar in mei denk ik weer even aan haar. ❤

Zo, dat waren even twee leuke verhaaltjes uit mijn jeugd, een korte en een veel te lange. Als je afgehaakt bent snap ik dat helemaal! Ik moet nog een beetje oefenen om dit kort te houden. Ik vind de verhalen van 'refo_colums' zo bijzonder op instagram! Ik ga spontaan ook nadenken over mijn jeugd... wie weet schrijf ik nog weleens iets tussen de regels door.

Schrijf gerust ook een jeugdherinnering waar je aan moet denken bij het lezen van m'n blog, ik ben benieuwd!