Saterday-City

Vanaf nu plak ik aan elke dag een thema. Dat betekent niet dat ik elke dag zal bloggen, maar wel dat, als ik bv op zaterdag blog, het altijd over het leven in de stad zal gaan. Wat de thema's op andere dagen is, verklap ik nog niet. Ik vind het leuk om uit te proberen en krijg gelijk zin om vaker te bloggen!

Vanochtend rende ik een rondje, ik loop dan altijd langs het water en maak dan ook altijd foto's van het water.

Maar misschien ook wel eens leuk om te zien hoe het er aan de andere kant van dat water uitziet. Dan krijg je al een beetje meer beeld van een stad.

Mijn leven lang woon ik al in de stad. Ik werd geboren in Rotterdam Noord. Toen we gingen trouwen, verhuisde ik naar Rotterdam Zuid. Ik vond het verschrikkelijk, maar na ruim 26 jaar wonen we er nog steeds.

De laatste tijd is het erg onrustig.

Er gebeuren afschuwelijke dingen.
Ik weet niet goed hoe ik moet omschrijven wat er met je hart gebeurt als je hoort dat er een meisje van 5 maanden vermoord is, niet zo ver bij je vandaan. Het is morgen 6 weken geleden. Er liggen (denk ik) nog steeds knuffels voor de deur op de stoep.
Ik kan mooie foto's van de stad laten zien en allemaal leuke plekjes en kunstige dingen, maar het voelt als een mooie buitenkant...De binnenkant is allesbehalve mooi.
Drugs, diefstal, schiet- en steekpartijen, geweld.

Elke dag ambulance, politie en brandweersirenes, trauma-helikopters.

Ik overdrijf niet.

En ik schaam me,

omdat niet alles me meer zo raakt als voordat we gingen trouwen.

Vanochtend las ik een stukje van Spurgeon, 'toevallig' over steden.

Het zette me aan het denken.

Misschien moet ik wat meer huilen...

niet om mezelf,

omdat ik niet veilig zou zijn, 

want ik ben hier net zo veilig als op elke andere plek.

maar om de stad,

om de mensen.

Spurgeon schreef dit naar aanleiding van Jeremia 9: 1:

'Zat mijn hoofd maar vol met water!

Waren mijn ogen maar een bron!

Dan had ik tenminste genoeg tranen

om dag en nacht te huilen

over de doden van Jeruzalem!'

Jeremia schreef het over Jeruzalem,
Spurgeon schreef het over Londen,

ik schrijf het over Rotterdam.

O Rotterdam, Rotterdam! Hoe groot is uw schuld. Oh! Dat de Meester u onder zijn hoede zou verzamelen en u tot zijn stad zou maken, de vreugde van de hele aarde! O Rotterdam, Rotterdam! Vol voorrechten en vol zonde; verheven tot de hemel door het evangelie, zult u in de hel geworpen worden door uw verwerping ervan!'
En dan, als je over Rotterdam hebt gehuild, ga dan huilen over de straat waarin je leeft, terwijl je de sabbat ziet breken, en Gods wetten vertrapt, en lichamen ontheiligd - ga en huil! Huil om de rechtbank; huil om het plein waarop je leeft in je prachtige rijkdom; huil om uw buren en uw vrienden, opdat geen van hen, die goddeloos heeft geleefd, goddeloos zal sterven!
Ga dan naar uw huis, huil om uw gezin, om uw bedienden, om uw man, om uw vrouw, om uw kinderen. Huil, huil; houd niet op met wenen, totdat God hen vernieuwd heeft door zijn Geest.

Hij geeft dan ook nog een mooi getuigenis:

George Whitefield zei dat er veel jonge mannen waren met wie hij kaart speelde en urenlang zijn tijd verkwistte, terwijl hij andere zaken had moeten doen. Toen hij bekeerd was, was zijn eerste gedachte: "Ik moet door Gods genade ook deze mensen laten bekeren." En hij rustte nooit, totdat hij kon zeggen, dat hij geen van hen kende, een metgezel van zijn schuld, die nu geen metgezel was met hem in de verdrukking van het Evangelie. O, laat het zo zijn met jou!'

Niet zo'n opgewekt blogberichtje over de stad deze zaterdagavond.

Ik denk ook niet dat dat altijd hoeft.

Het zou niet eerlijk zijn.