Zo is het gegaan

10 januari 2018 was de meest zenuwslopende en emotioneel uitputtende dag van m'n leven tot nu! Iets voor 8 uur belde K. me op dat R net naar de operatiekamer gereden werd. Toen de twee jongsten naar school waren ben ik gaan huilen huilen...en God zei dat het goed was, dat Hij ons zo gemaakt heeft, dat als er spannende dingen gebeuren of je hebt verdriet, dat je je dan niet groot hoeft te houden, maar kunt huilen!

Toen het een beetje opgedroogd was allemaal, luisterde ik het lied 'My Lighthouse' (Een Lighthouse is een vuurtoren) en zong een beetje mee.

Ik vind het een geweldig mooi lied, omdat het niet zegt dat alles altijd goed komt, maar wel dat God trouw is en ons veilig thuis zal brengen, hoe dan ook, wanneer dan ook!

De operatie zou 3 a 4 uur duren, dus om 12 uur zaten we wel al een beetje te wachten op een telefoontje. Die kwam iets na 14.00 uur. Die laatste anderhalf uur waren slopend, m'n hart ging tekeer en de zenuwen gierden door m'n lijf. Met dat het langer duurde, werd het moeilijker de gedachte te weerstaan dat het misschien niet goed was gegaan. 

Toen we besloten om maar gewoon richting het ziekenhuis te gaan, belde de chirurg om te vertellen dat de operatie naar wens was verlopen. Er waren geen complicaties, hij was geen gekke, onverwachte dingen tegengekomen en dacht alles weg gehaald te hebben. De druk op de hele holte die gevuld was met vocht en tumor was erg groot, toen dat weg was, zag hij dat de hersenen eromheen zich weer ontspanden! Zo bijzonder, zo bizar, zo geweldig!!

Hij zei er wel bij dat hij in de diepte wel dichtbij cruciale functies was gekomen, dus dat het nog even spannend zou zijn hoe hij wakker zou worden.

Toen we in het zkh kwamen was hij nog niet op de ic en bleven we in de gastenkamer zitten. Ik keek de gang in en zag dit, niet echt iets wat je op deze afdeling zou verwachten, echt grappig!

Dit prachtige schilderij van een vuurtoren hing in de gastenkamer! Ik had het helemaal niet gezien, maar K wees me erop:) Een knipoogje van boven!

Terwijl we aan het wachten waren, zagen we dat hij binnen gebracht werd, toen duurde het nog een uur voor we bij hem mochten. En daar lag hij dan...het eerste wat hij deed toen hij ons zag was z'n hoofd optillen, ik zei gauw dat dat niet hoefde! Hij deed z'n ogen open, gaf antwoord op onze vragen, hij had niet echt pijn, was alleen misselijk. We hebben een poosje zomaar stil naast z'n bed gezeten, hij viel steeds weer in slaap. De chirurg en een arts kwamen nog langs, toen moest hij van alles doen en dat deed hij allemaal heel goed. Geen onverwachte reacties, geen verlies van geheugen of andere signalen van dingen die misschien mis waren gegaan. Wat een diepe dankbaarheid en opluchting!! We hopen dat dat de komende dagen steeds bevestigd zal worden.

We gingen samen wat eten en zijn 's avonds nog een uur bij hem geweest. Hij was zo misselijk en moest uiteindelijk overgeven toen de verpleegkundigen hun hapje zuurkool gingen eten, de hele zaal rook ernaar! Daarna bleef de misselijkheid weg en begon hij weer trek te krijgen.

Toen we naar huis gingen was ik zooo moe! En een plagerig stemmetje zei me dat ik me veel te druk had gemaakt en wel wat meer vertrouwen mocht hebben en dat ik dan ook meer vrede had gehad gedurende de dag. Maar dat stemmetje werd al gauw de mond gesnoerd, want Iemand anders zei: 

Vandaag ben jij écht mens geweest en ben Ik écht God geweest!

En dan is het misschien wel goed om erbij te vertellen dat dit de laatste anderhalf jaar het gebed en verlangen geweest is dat ik het meest heb uitgesproken naar God. Dat Hij de God van mijn leven zou zijn en ik gewoon mens blijf. Wat een Troost(er)!!

Nu zijn we weer een nachtje verder en het gaat heel goed, hij heeft redelijk geslapen en is vanochtend alweer van de ic naar de gewone afdeling gegaan. Ik doe vandaag lekker rustig aan om bij te komen! 

Dankjulliewel voor jullie meeleven, gebed en bijzonder lieve reacties!! Dat deed me meer dan goed!!