Een 'vriendelijke reprimande' over fietsstoeltjes

Jullie bevinden je in de wachtkamer van de spoedeisende hulp...

Waar het wachten lang duurt.

En het ook wel eens goed is om gek te doen.

Het begon vrijdag allemaal heel gezellig. 's Ochtends skeelerden we. Mijn tante kwam 's middags gezellig spelletjes doen. En toen zij naar huis was, wilden we nog even op de fiets ergens heen. Maar zover kwamen we niet. Een harde gil en hartverscheurend huilen maakte een einde aan onze reis. S haar voet zat tussen de spaken en het zag er niet verbrijzeld, maar wel heel erg naar uit.

Gelukkig was mijn vriendin thuis, daar konden we even rustig bijkomen en bedenken wat we moesten doen. Eerst maar naar de dokter, die ons gelijk doorstuurde naar de spoedeisende hulp.

Na lang wachten, een eerste onderzoek, een 'vriendelijke reprimande' over fietsstoeltjes en beschermers (overigens niet om mij een schuldgevooel aan te praten😒), wachten, foto's maken, weer wachten, bleek dat haar voet gelukkig niet gebroken was. Wel moet er een week gips omheen, om het rust te geven. Ook voor de pijn scheelt dat enorm.

Beetje vermoeiend wel alles bij elkaar...
Maar wat was ze dapper!

En daar kreeg ze een diploma voor.

En toen mochten we gauw weer naar huis.

De volgende ochtend haalden we krukken, een rolstoel en een beschermhoes voor in de douche. Hier kunnen we wel een weekje mee vooruit.

Dat is nog niet zo makkelijk als het eruit ziet.

Dit is nu haar favoriete plekje, lekker met haar been omhoog en zelf rijden.

Het gips was wit, maar nu niet meer.

En nu is de vakantie voorbij.
S heeft in ieder geval héél erg veel zin om naar school te gaan.
Ze is morgen het hulpje!