Veel minder barmhartig

Ik wens iedereen een heel gezegend 2020!

Wat beginnen we het jaar mistig en grijs, maar evengoed een nieuw begin!

1 januari in de ochtend kreeg ik een appje van R waar ik heel erg blij van werd. Ik had een poppendekentje gehaakt en er een popje van S ingewikkeld (met toestemming:). Ik gaf het aan R mee naar Gambia en zei dat hij het aan een meisje moest geven die er blij van zou worden en ik vroeg een foto en een naam, zodat ik voor dit meisje kan gaan bidden. En toen kreeg ik deze foto...Dit is ze dan. Het voelt of ik een kindje geadopteerd heb...💖

Dit projectje bedacht ik omdat er zo vaak iemand wel naar het buitenland gaat, ik wil nog veel meer poppendekentjes haken en er een popje bij doen en meegeven. In februari gaat R nog een week naar Zwitserland en in mei nog een maand naar Shanghai. 

Dus...nu ga ik popjes sparen!

Als je mee wilt doen door een popje te doneren, misschien heb je er nog een liggen waar nooit meer naar omgekeken wordt, laat het me weten via een appje of door je email-adres even achter te laten in een reactie. Het kan natuurlijk even duren, maar uiteindelijk zal ik proberen de foto die ik dan krijg naar je te sturen!

Nu het laatste deel van Len. Ik heb dit verhaal gedeeld omdat het me raakt, hoe Gods Geest nog net als in Handelingen aan het werk is en mensenlevens verandert. Tegelijk vond ik het heel confronterend toen ik in Haarlem liep en op een gegeven moment een prostituee voor haar raam zag zitten. Ik moet eerlijk toegeven dat de gevoelens die ik toen kreeg heel anders waren dan bij het lezen van dit verhaal... veel minder barmhartig...

Als je meegelezen hebt, vind ik het leuk als je een reactie achterlaat over hoe je het vond. Wie weet deel ik dag nog eens een ander verhaal.

Deel 1 t/m 4 vind je in mijn vorige blog.

Len
Deel 5

Ik loop door de straten van D. en ontdek dat V. hier een kantoor heeft. Een vriendelijke dame staat me te woord. Als ze het verhaal hoort beslist ze kordaat dat we over een kwartier in een coffeeshop elkaar zullen ontmoeten. Als we even later aan een tafel de zaak bespreken merk ik dat er een goede klik is tussen haar en Len. Ze vertelt over een vriendin van haar die met dezelfde organisatie werkt als waar Len mee in zee wil en hoe goed dat in haar geval is gegaan. Vervolgens geef ik het geld aan T. (die in V. de eindverantwoordelijke over financiën blijkt te zijn). En zij geeft het op haar beurt aan Len. Ze maken samen goede afspraken hoe ze contact gaan houden. Ik snap dat we risico’s nemen en dat succes niet gegarandeerd is. In mijn woorden hoor ik de woorden die Tim Keller ooit sprak: geef genereus, juist aan arme mensen. Wees niet bang dat ze het zullen verspillen. God gaf ons ook zijn grootste Gift, en Hij wist van tevoren hoe wij deze Gave zouden verkwisten.En ik ontdek opnieuw hoe prachtig het wereldwijde lichaam van Christus is. Ik ben een passant die komt en gaat. Ik kan het contact leggen. De opvolging ligt in de handen van de mensen van Jezus hier, die met haar verder op willen trekken. Ik zie hoe we samen door de Geest van Jezus bewoond en bezield worden en samen elkaar aanvullen in zijn missie in deze prachtige en gebroken wereld.
Met een hart vol dankbaarheid neem ik even later afscheid van Len en haar dochter. Er is geen enkele garantie dat het nu goed gaat. Maar eigenlijk is die er toch wel. Want er is een God die nooit loslaat wat zijn hand begint. Die zichzelf de Alpha en de Omega noemt. Die het begin en het einde is. Hij is onze hoop. En ik verwacht zijn werk verder in het leven van Len te zien. Die geeft zelf aan dat na de positieve ervaring van zondag ze absoluut terug wil komen. En ze heeft al een idee wie ze mee wil nemen. “Want”, zegt ze, “als ik zoveel van God krijg wil ik dat natuurlijk ook doorgeven!”Zo rijdt ze even later met een stralend gezicht en haar doodmoede dochter in haar armen weg in de tricycle.
Jezus, zorgt U ervoor dat ik haar straks op de grote Dag terugzie!?