Zo verlangd mijn ziel naar U

Al een poos heeft onze 87-jarige zendelinge-zuster allemaal mooie verhalen over de pinkstergemeente, die zij vaak op zondagmiddag bezoekt. Omdat ik gisterochtend bij M thuis bleef en de jongste 4 elders waren die middag, ging ik er ook eens kijken. Het geeft ook altijd een vakantiegevoel om een andere gemeente te bezoeken vind ik. Ik kreeg er geen spijt van. 5 kwartier lang was er tijd om God te aanbidden door liederen, Bijbel lezen, getuigenissen en 'een woord voor de gemeente'. Op een gegeven moment liep mijn oude zuster naar voren en vertelde dat ze tijdens het zingen, als het ware, zag hoe God op Zijn troon zat en hoe alles en iedereen daaromheen voor Hem neerknielde, zoals ook in Openbaring 4 beschreven wordt. Maar wat ze ook zag waren de martelaren, die God vroegen: 'Hoelang nog?' En ze begon voor hen te bidden, dat ze kracht zouden ontvangen om stand te houden. En dat ze een bijzondere plaats zouden krijgen voor de troon van God.

De dag ervoor las ik onderstaande gebedsoproep van Open Doors op Facebook. Mijn gedachten gingen daarheen toen ik haar zo hoorde vertellen, naar Naderi en naar zoveel anderen. Waarom ik dit schrijf, ik vind het mooi hoe de Geest van God op zoveel verschillende manieren de wereldwijde kerk oproept om in geloof en in gebed in de bres te springen voor broers en zussen die vervolgd en gemarteld worden. Ik wil ze nooit vergeten!

Ik leerde eens uit het boekje '12 lessen van de vervolgde kerk' dat wij één zijn met hen die vervolgd worden. We denken vaak in termen de vervolgde kerk dáár en wij hier, maar we mogen dat onderscheid gerust weg laten en zeggen: 'Wij, de vervolgde kerk'. Hier op een nog subtiele(re) manier, daar openlijk.

Als een hert dat verlangd naar water...

URGENTE GEBEDSOPROEP:

De brief die je hieronder kan lezen, geeft een inkijkje in het leven van een christengevangene. Naderi, een moslimbekeerling uit Iran, zit sinds augustus 2016 opgesloten in de Evin-gevangenis. Hij heeft 15 jaar cel gekregen voor het leiden van huiskerken en evangelisatie.

Naderi heeft geen hoop meer en dat is precies wat de autoriteiten willen. De eindeloze verhoren, het isolement, de beledigingen en de onrechtvaardige behandeling zijn hem teveel geworden. De teksten van Naderi vragen om urgent gebed. Omdat we weten dat ‘het gebed van een rechtvaardige krachtig is en zijn uitwerking niet mist’ (Jakobus 5:16), is onze voorbede nu onmisbaar.

Op de vijfde dag van zijn hongerstaking schreef Naderi een brief aan de rechtbank: “Wat heb ik u en ons land aangedaan dat u mij zo haat? Ik heb uit de Bijbel geleerd om mijn vijanden lief te hebben en om te bidden voor hen die mij haten.

Ik heb geleerd om geen beledigende taal te gebruiken, maar wat heeft u geleerd? U gebruikte ruwe taal tijdens de verhoren, u maakte mijn geloof belachelijk en u viel mijn geloof in één God aan; ik heb u nooit beledigd, niet omdat ik niet de kracht had om het te doen, maar diep van binnen heb ik altijd voor uw gezondheid gebeden.

Een jaar lang heb ik alle beledigingen van mijn medegevangenen, de bewakers en van u getolereerd, terwijl ik niets verkeerds heb gedaan en ik verstoken bleef van mijn basisbehoeften. In dit alles heb ik altijd voor u gebeden dat u eerlijk en rechtvaardig zou zijn. U deed allerlei beloften in de rechtbank die mijn pastor, mijn familie en alle aanwezigen konden horen. U hield zich er niet aan en ook haatte u mij elke dag meer en meer. Tot slot verborg u mij voor de ambassadeurs van verschillende landen die onze gevangenis bezochten!”

Op 5 juli kwamen vijftig ambassadeurs van verschillende landen naar de Evin-gevangenis om de rechtsgang in Iran te inspecteren. Ze werden door de bewakers rondgeleid. Ondertussen werden Naderi en andere gevangenen verstopt, om te voorkomen dat ze in gesprek zouden raken met de ambassadeurs.

Naderi: “Het is goed. Ik geef me over aan uw wrede beslissing en ik heb besloten om mijn leven langzaam te beëindigen. Daarom ga ik in hongerstaking. Ik beloof u dat ik u verder niets zal kosten. Ook geef ik mijn recht op medicatie op. Ik hoop dat u zich beter voelt door mijn langzame dood en lijden.”

De woorden van Naderi zijn pijnlijk om te lezen. Paulus schrijft aan de gemeente in Korinthe over het lichaam van Christus, de kerk. Wij willen met Naderi meelijden; we zien dat hij niet meer kan en de hoop verloren heeft. Laten we in gebed om hem heen staan en bidden voor hoop, moed, kracht en uitkomst.