Op deze wijze pleitte ik...

Na de afspraak die ik vanochtend bij M had, had ik nog een afspraak met iemand die ik lang niet gezien en gesproken had. Zij waren vroeger in onze kerk, maar zijn vorig jaar verhuisd en begonnen met een gezinshuis. Heerlijk om weer bij te praten, daar zijn we goed in! En in lekkere taartjes eten ook. We namen een kwarktaart en een notentaart en vroegen of ze die door de helft konden doen. Dus hadden we allebei 2 schoteltjes met gebak!😋

Thuis gekomen heb ik een hele middag voor me...wat zal ik gaan doen? Natuurlijk weer even geslapen, ik houd van slapen! (zeker als het 's nachts niet zo goed lukt) Dat klinkt natuurlijk helemaal niet goed als je zegt dat je van taartjes eten houdt en van slapen...waar moet dat heen!! En hardlopen heb ik de hele vakantie niet gedaan.

Dus, ja dat is wel een ding en daar ga ik mee aan de slag, maar vandaag nog even niet. Als jullie het leuk vinden als ik daarover blog, laat het me dan even weten, dan houd ik er rekening mee. Zo kunnen we miss iets voor elkaar betekenen.

Van de week las ik iets bijzonders, iets moois ook. Het komt uit een boekje van Spurgeon, waar hij heel persoonlijk iets deelt uit zijn leven. Ik ben niet gewend om op deze manier met God te praten (misschien wel, maar toch anders), ik vind het wel mooi om te lezen. Het laat zien hoe krachtig gebed kan zijn. Ik leer ervan. Ik word er ook stil van, het voelt een soort van heilig. Ik schrijf het over in m'n schrift. Eigenlijk moet je er even rustig voor gaan zitten.

'Een aantal maanden geleden werd ik zozeer gekweld door de pijn, dat ik het niet meer kon verdragen, zonder het uit te schreeuwen. Ik verzocht iedereen weg te gaan en mij alleen te laten. Tot God kon ik niet anders meer uitbrengen dan alleen dit: 

'U bent mijn Vader en ik ben Uw kind, en U als een Vader bent liefderijk en vol van genade. Ik zou het niet kunnen verdragen om mijn kind zo te zien lijden zoals U mij nu laat lijden. Ik zou doen wat ik zou kunnen om hem te helpen, ik zou mijn armen onder hem houden om hem te dragen. Is het Uw wil om Uw aangezicht voor mij te verbergen, mijn Vader? Wilt U nog steeds Uw zware hand op mij leggen en mij niet een teken geven van Uw bescherming?' 

Ik sprak tot de Heere, zoals Luther zou hebben gedaan, en ik pleitte heel ernstig op Zijn Vaderschap. 'Gelijk zich een vader ontfermt over de kinderen, ontfermt Zich de Heere over die Hem vrezen.' Als Hij een Vader is, laat Hij dan zien dat Hij een Vader is - op deze wijze pleitte ik.

En ik waagde het erop te zeggen tot hen die terugkwamen om voor mij te zorgen: 'Ik zal vanaf dit moment niet meer zo'n pijn hebben, omdat God mijn gebed verhoord heeft.' Ik dank God voor deze zeer smartelijke ervaring, maar ook dat die folterende pijn niet meer is teruggekeerd. Het geloof heeft gezegevierd door zich vast te klampen aan de God zoals Hij Zichzelf heeft geopenbaard.'

Waarom ik dit deel? Omdat het goed aansluit op de podcast die ik gisteren deelde. Het is dus een ervaring die meer kinderen van God hebben! En ik deel het omdat we het daar over hadden vanochtend, over Gods wil en over onze verwachtingen van Hem. Het was een fijn gesprek. Het laatste kwartier zaten we precies in het zonnetje. Zo werden we echt verwarmd, door de zon en door de Zon! Onze voorganger zei het zondag ook nog. Het is goed om elkaar weer op te zoeken, om onze huizen en harten weer open te stellen voor elkaar na een lange tijd in onze eigen huizen doorgebracht te hebben door corona.
En dat is het!

Vandaag komen de twee jongsten weer gezellig thuis, ik heb ze gemist. En dan nog even een paar daagjes vakantie, nog wat schoolspullen kopen, weer een beetje in het normale ritme komen. En dan zijn we er weer klaar voor. Een nieuw seizoen, ik heb zelfs alweer een beetje zin in de herfst gekregen...maar met nog een paar mooie dagen kan ik me ook wel verzoenen!

🙋