Wij willen vrede op aarde

Vanochtend ging ik naar een Iraans echtpaar. De vrouw huilde toen ze me een knuffel gaf, het was zo lang geleden! Ik kreeg sterke thee en luisterde naar wat ze vertelde. Ze bleef maar vertellen en vertellen. We praatten over haar geliefden die nog in Iran zijn. Hoe de prijzen van het alledaagse voedsel, zoals rijst en eieren elke dag nog stijgen. We praatten over Israël en Rusland en de Oekraïne. Ik kreeg nog meer thee. We praatten over de Islam, over hoe ze eens was gearresteerd omdat ze parfum op had gedaan, waarmee ze mannen zou verleiden! We praatten over haar kleinkinderen die ze nog niet gezien heeft en zo graag in haar armen zou willen sluiten.

Over haar verdriet,

haar tranen,

haar gebeden,

haar hoop.

Dit soort bezoekjes zijn zo ingrijpend.

Ik zou ze veel vaker willen bezoeken.

Wat zou Jezus doen?

NOG IETS ANDERS

Aan het eind van de middag ging ik met M en S, maar ook nog met 3 vroegere oppaskindjes én met mijn zusje en 3 van haar kinderen naar Oud Beijerland voor een concert van Trinity. Het was genieten. Ik vind het vooral leuk om te zien hoeveel energie ze hebben. 

Deze keer deden hun kinderen ook mee, dat vond ik ook heel tof.

Het liedje wat me het meest bij blijft en me even diep raakte was:

'Wij willen vrede op aarde,

Wij willen vrede op aarde,

Wij willen vrede op aarde,

Wij willen vrede, vrede, vrede overal.'

Op de wijs van

'Hevenu shalom alechem'

Misschien komt dat door het bezoekje van vanochtend.