Stoppen!

Gisterenavond gingen we nog even samen fietsen.
We kwamen bij de brug en ja, die ging nét open.

Stoppen!

'U moet nu écht de knop omzetten, u moet even niet voor anderen zorgen!'

Ik hoor haar woorden nog in mijn oren.

Ik wist niet zo goed hoe ik er aan toe was.
Kon ik nog gewoon door werken?
Of beter even stoppen?
Dat was na deze woorden wel duidelijk.

En ik stopte en mocht vooral dingen doen waar ik plezier in beleefde.

En dat deed ik.

Langzaam ging het beter.

Na 6 maanden mocht ik weer werken.

Dat was begin dit jaar.

De brug ging weer dicht en we zagen één klein, maar wel een beetje hoog, bootje waar de brug voor open was gegaan. Het werd nagekeken door voetgangers en door mij.

Zo gaat dat soms.

Je stopt omdat iets anders voorrang moet krijgen.

Soms is het iets groots, soms maar iets kleins.

Het kan in ieder geval heel hoog zitten.

En dan mag je daar aandacht aan geven.

Onze fietstocht ging verder. We fietsten naar centraal station om te kijken hoe je daar je fiets kunt stallen als je verder met OV wilt gaan. Dat is gelukt. We fietsten weer terug door een ontzettende drukke stad. Zoveel mensen! Ik was blij dat we weer thuis waren! En toch heb ik erg genoten, er was zóveel te zien, zó véél mensen. Ik moest goed opletten dat ik niet ergens tegenaan of tegen iemand aan botste. Vandaar dat ik ook blij was om weer thuis te zijn.

👋👋