Had ik dat maar eerder geweten!

Wij zijn niet zo van de labeltjes eigenlijk. Nooit geweest. Een kind is zoals het is en dat mag best een beetje anders zijn dan de rest, toch? Als je het maar heel veel liefde geeft, dan komt het wel goed.

'Als een jongere op heel veel verschillende vlakken tegen dingen aanloopt, dan lijken die situaties niets met elkaar te maken te hebben en snap je niet wat er aan de hand is. Maar al deze 'losse' situaties passen in het plaatje dat we 'autisme' hebben genoemd. Het is een naam die bedacht moest worden om binnen de zorgverlening duidelijkheid te scheppen waar we het precies over hebben. Het is dus niet bedoeld om stickers te plakken.'

 M. liep uiteindelijk behoorlijk vast en kwam in een ernstige depressie terecht. Nog steeds vonden we het niet prettig dat artsen steeds maar weer over autisme begonnen, maar toen ze niet langer thuis kon blijven, hebben ze voor haar een plekje gevonden in de Lupine, waar alles gericht is op het leren omgaan met ASS (AutismeSpectrumStoornissen).
Oke, dan is dat maar zo. Als ze hier maar weer uit komt!
En ze kwam er Goddank uit!
Met medicatie en een volgend traject.
De psychiater die ze kreeg was zó overtuigd dat M autisme had, maar eerlijk, wij nog steeds niet!
De gesprekken liepen niet lekker tussen die twee en uiteindelijk kreeg ze een andere psychiater.
De beste!
En ja, ook hij zette in op autisme, maar ging haar tijdens verschillende sessies 'psycho-educatie' rustig uitleggen wat het nou precies inhoudt. M heeft al die sessies opgenomen, zodat K en ik ze thuis nog konden beluisteren. Ik begon het al gauw interessant te vonden. Uit dit eerste traject werd duidelijk dat het goed zou zijn voor M als er een buddy zou komen. Als moeder kwam ik daar het meest voor in de buurt en ik mocht (en K trouwens ook) mee naar de gesprekken die volgden. En nu... snap ik eerlijk gezegd nog steeds niet zoveel van het buddy-schap. Ik schaam me terwijl ik het typ, maar ik begrijp gewoon nog steeds niet hoe ik M in de dingen waar ze tegenaan loopt, een beetje tegemoet kan komen. Die man heeft zo zijn best gedaan en ik héb ontzettend veel geleerd, maar zit nog steeds met mijn handen in het haar als puntje bij paaltje komt.
Daar is niet alles mee gezegd. Zoals ik al zei heb ik ontzettend veel geleerd en zijn er als ik terugkijk op ons leven heen enorm veel lampjes gaan branden (met terugwerkende kracht) en met name de laatste weken gaat het ene na het andere lampje aan:

Oh, dáárom ging dat zo...
Ah, nu begrijp ik waarom...
Pff, had ik dat maar eerder geweten!

 Aan de hand van 7 valkuilen, ook wel 7 vingers, kan ik nu elke situatie nagaan en er achter komen waar het mis gaat. Ik ken die 7 valkuilen nu uit mijn hoofd en weet wat er mee bedoeld wordt. De volgende stap moet echt zijn dat wanneer ik weet waar het mis gaat, ik zal weten hoe ik daar op moet reageren en haar kan helpen de valkuilen te onderscheppen. Er zijn al wel wat technieken die ik begrijp, maar waarvan ik nog niet weet wanneer en waar ze precies toe te passen. Dus wat ik nu de eerstvolgende keer ga vragen aan de psychiater is: Dit is de situatie, hier kwam ze mee thuis, ik zie waar het mis gaat en ik reageer op die en die manier, maar dat is zoals ik bij iedereen zou reageren... Hoe werkt dit? Vertel het me!
Ik wil het weten vóórdat alles afgerond en klaar is en ik deze kansen niet meer krijg.

Dit was een stukje voorgeschiedenis. Belangrijk genoeg om mee te beginnen denk ik. Ik neem jullie de volgende keren mee en zal die 7 valkuilen/vingers stuk voor stuk uit gaan leggen. En ik hoop dat ik ook kan gaan vertellen wat ik leer over buddy zijn en hoe ik dat toe ga passen.
Jullie begrijpen dat het soms een beetje zoeken zal zijn naar de juiste voorbeelden, omdat het best wel persoonlijk is. M heeft al eerder haar verhalen over de periode van depressie in een boek geschreven en is van plan om hier ook over te schrijven. Het is ook niet de bedoeling om dit via mijn blog al uit te geven, maar ik denk dat het allemaal wel goed gaat komen.

Ik ga niet al mijn blogs alleen maar met autisme vullen. Het zou makkelijk kunnen, maar er is meer in het leven en daar blijf ik ook over schrijven. Dit was de intro. De rest volgt later.

❤❤❤

Vrijdag probeerde ik hard te lopen, maar bij de eerste stappen dacht ik al 'néé, dit houd ik niet lang vol'. En inderdaad, 2 km was lang genoeg. Ik denk dat een verkoudheid de boel nog een beetje tegen zit te houden. Onder het rennen zie ik van alles in bloei en groei staan. Het is bijna zomer!

En in de tuin is het al niet anders.

Hier zit ik dan met m'n smerige bakje koffie lekker in het zonnetje de tuin in te kijken. Ja echt, zo smerig! Ik heb één slok op. Wel zonde, maar deze melk ga ik hier nooit meer voor gebruiken. Waarschijnlijk ben ik verwend met die lekkere lattes.

Vrijdagmiddag nog een uitstapje met Mar naar het ziekenhuis gemaakt. Even naar de KNO-arts, omdat ze sinds oktober al aan het hoesten is. We kwamen nog iemand tegen die daar werkt en we lang niet gezien hadden, hij nam de tijd om even te kletsen, dat was fijn en gezellig! We hadden het over het ziekenhuis, ouder worden en muziek maken.
Weer buiten zagen we op het plaatsje voor de hoofdingang prachtige bloemen.
Ik hoop dat mensen die voor minder fijne dingen in het ziekenhuis komen ze ook zien.

Want vaak loop je er aan voorbij als je zorgen hebt of teveel stress.

Gisteravond maakte M deze foto van S.
Hoe heerlijk om zo in slaap te vallen!