Een beetje van mijn hart gestolen

Deze week was ik in 'de ban' van een boek dat ik in de kringloop had gekocht: 

Vanochtend werd ik wakker en ging verder met lezen en tijdnes het ontbijt ging ik ook nog even verder, want ik was toch een soort van alleen. En het laatste stukje heb ik op ons bed uitgelezen...niet met droge ogen...
Wat maakte deze vrouw veel mee! Wanneer zij tot geloof in Christus komt, wordt ze verstoten door haar familie. Ze wordt dan liefdevol omringd door broeders en zusters in de gemeente. Na meerdere verbroken relaties wijdt ze zich helemaal toe aan het geven van Bijbelstudie en evangelisatie. Uiteindelijk trouwt ze met een Roemeense predikant, waarmee ze samen naar Roemenië gaat. De grensovergang naar Roemenië is in die tijd zo goed als onmogelijk...

'Naar Roemenië gaan! Maar dat is waanzin!' zei men. 'De grens is meedogenloos! Blijf toch hier! Het is je reinste zelfmoord! Je leven loopt gevaar!' Julia en Féri wisten echter waar de Heere hun gezegd had heen te gaan. (...) Uiteindelijk kwamen ze bij het laatste huis van het dorp. Féri stak gewoonlijk niet op deze plek de grens over. Deze streek kende hij niet. Om zijn verloofde op te zoeken had hij op een ander punt de grens overgestoken. Aan de linkerkant stonden grote militaire gebouwen, met uitkijkposten. Voor hen lag de grote, kale vlakte, die niemand onopgemerkt kon oversteken. Menselijk bezien was het onmogelijk.  Julia en Féri keken elkaar diep in de ogen, zich er zeer van bewust dat de komende minuten onder leiding van de goddelijke Leidsman stonden. Met alleen hun grote liefde voor elkaar en hun verbondenheid met de Opgestane, namen ze samen afstand van de gedachte terug te gaan. Féri keek nogmaals naar zijn jonge vrouw. Ze zei: 'Laten we gaan!' Zonder een woord te zeggen, hand in hand, omringd door een angstaanjagende stilte, staken ze de grens over. Geen boom, geen struik, geen glooiing om zich achter te verbergen in dit vlakke landschap. Men had ervoor gezorgd dat geen enkele vluchteling kans zou hebben hier levend uit te komen. Zwijgend liepen ze door, hun vingers strak in elkaar gevlochten en met vochtige handen. Twee kleine, bewegende silhouetten zag je, als een levende schietschijf, de beste in zijn soort, voor elke willekeurige scherpschutter die hen zou hebben gezien vanuit zijn uitkijkpost. Geen enkele kogel vloog langs hen heen, geen enkele hond die aansloeg, niemand hield hen tegen. De jonge Julia had in zekeree zin het veilige vaderland verlaten. Ja, ze was in Roemenië aangekomen. Daar zou ze wonen, daar zou ze kinderen krijgen... maar op dit moment dacht ze nergens aan. De tijd verloor haar betekenis. De seconden leken hun uren en ze hadden zelfs de indruk dat hun ademhaling te veel geluid maakte. Ze hoorden hun hart kloppen. Ze liepen en liepen... De weg die eindeloos leek, begon minder vijandig te worden. Ze legden enkele kilometers af voordat ze de bewoonde wereld bereikten. Eindelijk, wat een opluchting, onuitsprekelijke opluchting!... Ze zagen de eerste huizen. De schemering met haar gouden licht viel over het land en gleed zachtjes als een zegening, over de aarde. De Vader der lichten had weloverwogen de ogen van hun vijanden gesloten. Omdat ze zo volmaakt en liefdevol beschermd waren, citeerde Julia deze verzen van Psalm 139:

Gij weet mijn zitten en mijn opstaan
Gij omringt mijn gaan en mijn liggen
en gij zijt al mijn wegen gewend
Gij bezet mij van achteren en van voren
en Gij zet Uw hand op mij
En wie zou nu durven beweren dat een huwelijksreis naar Roemenië saai is?

Samen zetten ze zich in voor Gods Koninkrijk en Zijn gemeente. Ze kregen uiteindelijk 7 kinderen. Maar in een communistisch land was het allemaal wel een beetje anders dan we hier nu gewend zijn. Door een listig spel van verraad en beschuldigingen kwam Féri in de gevangenis terecht. Bij de rechtzaak, waar Julia bij was, kreeg hij een gevangenisstraf van 22 jaar! Julia's wereld stortte bijna in, ware het niet dat ze steeds haar toevlucht zocht én vond in Gods woord en aanwezigheid. Door het hele boek heen zie je haar worstelingen, maar ook dat ze geleid wordt door haar Redder en Verlosser. Julia zelf wordt met haar kinderen naar een verbanningsoord getransporteerd. Een afschuwelijke reis voor de kinderen. In het kamp waar ze terecht komen, wordt niet in maaltijden voorzien en zijn ze aangewezen op mede kampbewoners die van hun karige voedselpakketten met hen delen. Prachtig en hartverwarmend om te lezen hoe God 'raven' stuurde met eten. Beproevingen en ziekte blijft hen niet bespaard en zelf ligt ze op een gegeven moment op sterven, alles was al geregeld voor de begrafenis...alleen was zij nog niet gestorven. En dat gebeurde ook niet, het leven kwam in haar terug, een bemoedigend Godswonder!

En dan op een dag moet ze bij de militie komen en wordt haar verteld dat ze vrij is!

En ook haar man komt na 6 lange gevangenisjaren vrij en zo wordt het gezin herenigd.

Dat is even heel erg in het kort.
Ik ben er echt weer even door stilgezet en mijn geloof is er door opgebouwd. Ik ben aangemoedigd om nog meer gehoor te geven aan die innerlijke fluistering om Gods Woord als leidraad in mijn dagelijkse leven te volgen en om Hem te gehoorzamen in alles. Het boek geeft je tussen de regels door ook een scherp zicht op de tactiek van het rijk van de duisternis en Julia geeft een krachtig voorbeeld en getuigenis en inzicht hoe we deze kunnen weerstaan.

Zelf heb ik wel wat met Roemenië en het stukje over de 'huwelijksreis' deed me een beetje glimlachen, omdat ook wij op 'huwelijksreis' naar Roemenië gingen. Het was niet zo spannend, maar ook zeker niet saai! We waren nog maar 3 maanden getrouwd en gingen met mijn schoonvader en nog wat mensen naar Roemenië om Bijbels, kleding en speelgoed te brengen naar tehuizen voor kinderen en ouderen. Ik ben even op zoek gegaan naar een foto-album en heb het gevonden. Hier waren we in een bejaardentehuis. Ze waren zo dankbaar en blij met de spullen die we brachten!

En hier waren we in het kindertehuis. 2 meiden van m'n opleiding hadden een half jaar stage gelopen in een kindertehuis in Roemenië. Om nu zelf, na al hun verhalen, in zo'n tehuis te zijn en de kinderen te zien raakte me.

Hier zijn we in de keuken van het tehuis. Volgens mij gingen we daar helpen aardappels schillen...

Sommige plaatsen die in het boek staan, herken ik nog. Ik was 8 weken zwanger en ik vergeet nooit de doopdienst die we daar hadden. Buiten bij een meer, het was werkelijk bloedheet en ik was ontzettend misselijk! Na de dienst kwamen we bij een gezin thuis en aten we daar (ik moest er een paar keer tussenuit, heel ondankbaar dat ik alles er weer meteen uitgooide 🙈) En na het eten gingen K en ik met de vele kinderen die er waren naar buiten en speelden we wat, hoewel we elkaar niet verstonden hadden we toch veel plezier. De kinderen leken gek op ons en wij op hen en ik zag mijn meisjesdroom al helemaal voor me: een groot gezin!

Niet zo gek dat je hiervan gaat dromen toch? Ik herinner me nog dat ik steeds maar aan het tellen was, of ze er allemaal nog waren. Het is inmiddels alweer bijna 25 jaar geleden!

Voor mij erg leuk om hier weer eens naar te kijken en het boven te halen, ik hoop dat het voor jullie ook leuk is:-)

Zo heeft Roemenië een beetje van mijn hart gestolen...