Uit Eerste Hand

Iedere moeder moet er doorheen. Er komt een moment dat je kinderen het huis uit gaan en het nooit meer zo zal zijn zoals het was en je ze los moet laten zoals je nog nooit gedaan hebt. Er wordt een periode afgesloten. Dat doet pijn, omdat je kinderen zo'n ontzettend kostbare plek in je hart en leven hebben.

Een andere kant is, dat ze die ontzettend kostbare plek in je hart en leven zullen blijven houden. Dat er, niet alleen voor het kind, maar ook voor de ouder(s) een nieuwe periode aanbreekt. Het is mijn diepe verlangen om hier samen met God doorheen te gaan. Om inzichten en wijsheden over het leven te verwerven uit de Eerste Hand. Het zijn die gedachten die ik (ook) graag wil delen hier.

Ik kwam een mooi, klein, troostend, waardevol gedichtje tegen van Amy Carmichael in 'the journeys of Jim Elliot'.

'If Thy dear home be fuller, Lord, 

For that a little emptier my house on earth, 

What rich reward that guerdon were!'

Dat is een mooie gedachte en een mooi gebed. Dat wanneer mijn huis een beetje leger wordt, daardoor Gods huis voller wordt. Laat ik erbij zeggen dat het niet mijn verwachting is dat mijn kinderen allemaal de zending in gaan of evangelisten worden. Mijn verwachting is van en mijn hoop is op God, dat Hij ze niet los laat, door ze heen zal werken, tot eer van God en tot zegen van anderen. Dwars door hun zwakheden en moeite heen. En ik zal er ook bij zeggen dat dat niet een resultaat zal zijn van de opvoeding die wij gegeven hebben, maar dat het genade zal zijn uit diezelfde Eerste Hand!