Gisteren beloofde ik een blogje te schrijven, niet over de buitenkant, maar over de binnenkant van de Laurenskerk. Nou heb ik aan de binnenkant ook het verhaal gelezen over de buitenkant en vond dat ook wel interessant. De achterste toren bijvoorbeeld, was vroeger een lage toren met een puntdak. Later werden er delen opgebouwd. De toren zakte in de loop der tijd langzaam scheef en dreigde om te vallen als er niets aan gedaan zou worden. Daarom werd er ook een nieuwe fundering aangebracht.
De hele kerk is op zeer drassige grond tussen de Maas en de Rotte gebouwd. Voor mensen die dat leuk vinden om te weten citeer ik uit het foldertje, dat ik las:
'De anderhalf meter dikke muren lopen onder de grond breed uit tot wel vier meter, daaronder weer liggen zware eiken balken kruislings in twee lagen. Deze balken rusten tenslotte op houten funderingspalen. Toch staat door verzakkingen bijna geen muur recht.
Kom, het begint nu te regenen, laten we naar binnen gaan!
Het orgel is indrukwekkend. Dat vind ik zelfs, die niet zo superveel van orgelmuziek houd. Het is 'het grootste volledig mechanische orgel van Europa met ruim 7600 orgelpijpen en 85 registers.'
Terwijl ik daar rustig zat te kijken kwam de vraag bij me op hoe het zou zijn als ik daar zat en er echt op dát orgel gespeeld zou worden ipv het zachte orgelgeluid dat ergens uit wat boxjes kwam... Maar ik denk dat ik het weet, want ergens in een ver verleden zat ik daar volgens mij al eens te luisteren naar het orgelspel. Maar het zou ook ergens anders geweest kunnen zijn.
Een mooie, kleine kansel. Eigenlijk echt wel heel klein voor zo'n grote kerk...
Er stond ook een prachtige verse bos zonnebloemen. Ik vergat er aan te ruiken.
In de kerk was ook een tentoonstelling van 10 schilderijen wat me een kijkje in een diep, diep dal heeft gegeven, toen ik daar zo zat (niet op die kansel hoor:) en de foldertjes die ik kreeg van voor tot achter zat te lezen. Ik las het voordat ik de schilderijen bekeek, dan zou ik beter begrijpen waar ik naar stond te kijken.
Het is het diepe dal van Srebrenica en de schilderijen zijn gemaakt door Peter Koole.
Terwijl ik de folders lees dringt het tot me door dat dit ook het gebied is waar mijn broer heen is gegaan. Dat het hier precies over gaat. Ik vergeet het nooit, ik was een tiener en had net verkering met K. Nieuwe woorden als 'Bivak, Joegoslavië, Bosnië, Herzegovina, Split, Zagreb, Gasmaskers, Blauwhelmen en vooral ook: Afscheid...' kregen meer betekenis en ik kon me er een beter beeld bij vormen.
Maar eerlijk gezegd...
Ging de hele toestand daar aan me voorbij en maakte ik me vooral zorgen om m'n broer, het was af en toe best spannend. En toen hij na een half jaar weer gezond en veilig thuis was, was ik de situatie daar al gauw weer vergeten. Terwijl toen het ergste nog kwam. Een genocide, waarin duizenden mannen vermoord werden. Op één van de schilderijen staat de zorg die er ook nu nog is door de trauma's waar driekwart van een miljoen (van de 4 miljoen) mensen aan lijden.
Dit stukje afschuwelijk verleden had ik niet aan zien komen deze middag, was er ook niet op voorbereid. Vanaf een hoge berg van comfort, luxe, cultuur en mooi weer tuurde ik maar heel even in dit diepe dal, zo diep en zo ver weg dat ik het niet eens scherp kon zien, helemaal niet kon bevatten wat toen en daar is gebeurd, er ook geen woorden voor vind.. En misschien juist daarom maakt het even heel veel indruk.
Ik kwam in de Laurenskerk ook een gebed tegen voor vrede en verzoening. Ik denk dat het er altijd al ligt, niet nu speciaal voor de tentoonstelling. In ieder geval iets om deze blog goed mee af te sluiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Heb jij Hem nog gezien vandaag? Reacties op deze vraag of op wat ik geschreven heb zijn altijd fijn! Zo kunnen we elkaar bemoedigen.