Ik negeer ze altijd

Hier op mijn blog ook nog maar een keer!
13 juni hadden we een diploma-uitreiking.

Van de 29, zijn er nu 13 gediplomeerd. Hopelijk volgen er nog een paar iets later!

Mijn praktijkopleider was erbij (links) en mijn buddy kwam ook. De laatste was een verrassing en hadden ze samen zo bedacht. Ik vond het superleuk haar daar te zien, want door haar heb ik én megaveel geleerd in de eerste gezinnen en kijk ik met heel veel plezier terug op mijn eerste babystapjes in de kraamzorg. Soms moet ik van iemand een zorg overnemen en pas zag ik dat zij de dagen voor mij in dat gezin had gewerkt, ik voelde gelijk iets van opluchting: Oh, ik weet precies hoe ze werkt en wat ze gedaan heeft, dat is fijn!

En dan dit trio, die verdienen echt een staand applaus! Dit waren de leraressen op het Zadkine die ons door alle lessen heen hebben geholpen. En je gelooft het bijna niet, maar ze zijn alle drie uniek en alle drie zó ontzettend leuk. We hebben serieuze gesprekken gehad, maar ook echt heel veel lol!

En nu heb ik mijn eerste gezin als gediplomeerd kraamverzorgende alweer achter de rug. Het was zó hartverwarmend om het oudste jochie van 5 op de laatste ochtend zo om mee heen te zien. 's Ochtends zat ik met de baby op schoot op de bank, terwijl de rest zat te ontbijten in de keuken, komt hij met zijn bordje tegen me aan op de bank zitten. Hij nodigt me uit op zijn verjaardag te komen en ik mag in zijn vriendenboekje schrijven. Nét voordat ik afscheid ga nemen, zegt hij nog even een tekening voor me te gaan maken en rent naar zijn kamer. Even later zit ik op het bankje en staat hij naast me en legt zijn hoofd op mijn schouder.

Dan smelt je toch helemaal weg?!!!

Van de week was ik een beetje gestrest en zat in mijn schuur. De stiften die er lagen gaven me een knipoog. Dat doen ze wel vaker, maar ik negeer ze altijd. Nu had ik nog even tijd en zocht een leuk plaatje op Pinterest en maakte er een versimpelde versie van. Zo simpel dat ik de originele niet eens laat zien. Zo lijkt het nog een beetje wat:).

Maar wat vooral zo fijn was om te merken dat ik even helemaal uit m'n hoofd en in de tekening zat en de stress even weg was! Je hoort dat weleens dat het zo werkt, maar het is nog leuker om te ontdekken dat het écht werkt.

Ik kreeg mooie bloemen en laat jullie er even van mee genieten.

En nu, ga ik jullie vertellen dat ik het heel even niet over autisme ga hebben in deze blog. Ik moet het eens afleren om zulke aankondigingen te doen, ik beland er gelijk door in een writersblock!

Dus, het komt nog wel een keer.

Het was zeer goed

(Deze blog schreef ik maandag)

Zondag werd F gedoopt.

Wat was het mooi!

En wat was het lekker weer.

Na de dienst konden we buiten wat drinken (en knuffelen en bloemetjes plukken).

Het was zo'n mooi plekje.

De gemeente werd ook een vraag gesteld, dat ze beloven de ouders te zullen helpen bij de christelijke opvoeding. 'Hoe doe je dat eigenlijk?' vroeg ik aan K. De dominee zei later in zijn preek:

'Als je ouders wil helpen bij de opvoeding van hun kinderen is het niet nodig te laten zien wat wij allemaal kunnen, maar mogen we de ouders en hun kinderen wijzen op wat God gedaan heeft, wat Hij doet en wat Hij beloofd heeft.'

 Dat vond ik mooi, daar kun je wat mee. En ik was ook opgelucht. Het gaat niet om mij, maar om onze God! Ik voel me eigenlijk vaak opgelucht als ik het Evangelie hoor. Dan valt er een last van m'n schouders!

Zondagmiddag werd ik gebeld door de planning met de vraag of ik die nacht een nachtwacht kon doen. Ik heb ja gezegd en werd 's nachts om 04.05 uur gebeld. De bevalling ging heel snel, zou eigenlijk in het ziekenhuis moeten, maar dat kon niet meer. Ik zou wel te laat zijn.

Het was dichterbij dan ik dacht, maar er was een weg opgebroken, toen begon ik een beetje te dwalen. Ik had beter gewoon weer terug kunnen gaan en een afslag later kunnen nemen. Maar zo helder was ik nog niet. Uiteindelijk was de baby nog niet geboren en heb ik een prachtige bevalling meegemaakt. Alles ging zo goed, ook daarna, dat ze niet alsnog naar het ziekenhuis hoefden. Het is hun eerste kindje en ze konden er maar niet over uit hoe geweldig en prachtig en wonderlijk het allemaal was en is.

'En God zag al wat Hij gemaakt had, en zie, het was zeer goed.'

Die echo hoor je eigenlijk elke keer terug van ouders als hun kindje geboren is.

Vandaag even niets over autisme. Ik ben nog te moe:)

Maar degene die op mijn vorige post hebben gereageerd: dankjulliewel, ook voor de openheid hierin!!

Volgende keer ga ik het hebben over valkuil 1:

Theory of mind

Had ik dat maar eerder geweten!

Wij zijn niet zo van de labeltjes eigenlijk. Nooit geweest. Een kind is zoals het is en dat mag best een beetje anders zijn dan de rest, toch? Als je het maar heel veel liefde geeft, dan komt het wel goed.

'Als een jongere op heel veel verschillende vlakken tegen dingen aanloopt, dan lijken die situaties niets met elkaar te maken te hebben en snap je niet wat er aan de hand is. Maar al deze 'losse' situaties passen in het plaatje dat we 'autisme' hebben genoemd. Het is een naam die bedacht moest worden om binnen de zorgverlening duidelijkheid te scheppen waar we het precies over hebben. Het is dus niet bedoeld om stickers te plakken.'

 M. liep uiteindelijk behoorlijk vast en kwam in een ernstige depressie terecht. Nog steeds vonden we het niet prettig dat artsen steeds maar weer over autisme begonnen, maar toen ze niet langer thuis kon blijven, hebben ze voor haar een plekje gevonden in de Lupine, waar alles gericht is op het leren omgaan met ASS (AutismeSpectrumStoornissen).
Oke, dan is dat maar zo. Als ze hier maar weer uit komt!
En ze kwam er Goddank uit!
Met medicatie en een volgend traject.
De psychiater die ze kreeg was zó overtuigd dat M autisme had, maar eerlijk, wij nog steeds niet!
De gesprekken liepen niet lekker tussen die twee en uiteindelijk kreeg ze een andere psychiater.
De beste!
En ja, ook hij zette in op autisme, maar ging haar tijdens verschillende sessies 'psycho-educatie' rustig uitleggen wat het nou precies inhoudt. M heeft al die sessies opgenomen, zodat K en ik ze thuis nog konden beluisteren. Ik begon het al gauw interessant te vonden. Uit dit eerste traject werd duidelijk dat het goed zou zijn voor M als er een buddy zou komen. Als moeder kwam ik daar het meest voor in de buurt en ik mocht (en K trouwens ook) mee naar de gesprekken die volgden. En nu... snap ik eerlijk gezegd nog steeds niet zoveel van het buddy-schap. Ik schaam me terwijl ik het typ, maar ik begrijp gewoon nog steeds niet hoe ik M in de dingen waar ze tegenaan loopt, een beetje tegemoet kan komen. Die man heeft zo zijn best gedaan en ik héb ontzettend veel geleerd, maar zit nog steeds met mijn handen in het haar als puntje bij paaltje komt.
Daar is niet alles mee gezegd. Zoals ik al zei heb ik ontzettend veel geleerd en zijn er als ik terugkijk op ons leven heen enorm veel lampjes gaan branden (met terugwerkende kracht) en met name de laatste weken gaat het ene na het andere lampje aan:

Oh, dáárom ging dat zo...
Ah, nu begrijp ik waarom...
Pff, had ik dat maar eerder geweten!

 Aan de hand van 7 valkuilen, ook wel 7 vingers, kan ik nu elke situatie nagaan en er achter komen waar het mis gaat. Ik ken die 7 valkuilen nu uit mijn hoofd en weet wat er mee bedoeld wordt. De volgende stap moet echt zijn dat wanneer ik weet waar het mis gaat, ik zal weten hoe ik daar op moet reageren en haar kan helpen de valkuilen te onderscheppen. Er zijn al wel wat technieken die ik begrijp, maar waarvan ik nog niet weet wanneer en waar ze precies toe te passen. Dus wat ik nu de eerstvolgende keer ga vragen aan de psychiater is: Dit is de situatie, hier kwam ze mee thuis, ik zie waar het mis gaat en ik reageer op die en die manier, maar dat is zoals ik bij iedereen zou reageren... Hoe werkt dit? Vertel het me!
Ik wil het weten vóórdat alles afgerond en klaar is en ik deze kansen niet meer krijg.

Dit was een stukje voorgeschiedenis. Belangrijk genoeg om mee te beginnen denk ik. Ik neem jullie de volgende keren mee en zal die 7 valkuilen/vingers stuk voor stuk uit gaan leggen. En ik hoop dat ik ook kan gaan vertellen wat ik leer over buddy zijn en hoe ik dat toe ga passen.
Jullie begrijpen dat het soms een beetje zoeken zal zijn naar de juiste voorbeelden, omdat het best wel persoonlijk is. M heeft al eerder haar verhalen over de periode van depressie in een boek geschreven en is van plan om hier ook over te schrijven. Het is ook niet de bedoeling om dit via mijn blog al uit te geven, maar ik denk dat het allemaal wel goed gaat komen.

Ik ga niet al mijn blogs alleen maar met autisme vullen. Het zou makkelijk kunnen, maar er is meer in het leven en daar blijf ik ook over schrijven. Dit was de intro. De rest volgt later.

❤❤❤

Vrijdag probeerde ik hard te lopen, maar bij de eerste stappen dacht ik al 'néé, dit houd ik niet lang vol'. En inderdaad, 2 km was lang genoeg. Ik denk dat een verkoudheid de boel nog een beetje tegen zit te houden. Onder het rennen zie ik van alles in bloei en groei staan. Het is bijna zomer!

En in de tuin is het al niet anders.

Hier zit ik dan met m'n smerige bakje koffie lekker in het zonnetje de tuin in te kijken. Ja echt, zo smerig! Ik heb één slok op. Wel zonde, maar deze melk ga ik hier nooit meer voor gebruiken. Waarschijnlijk ben ik verwend met die lekkere lattes.

Vrijdagmiddag nog een uitstapje met Mar naar het ziekenhuis gemaakt. Even naar de KNO-arts, omdat ze sinds oktober al aan het hoesten is. We kwamen nog iemand tegen die daar werkt en we lang niet gezien hadden, hij nam de tijd om even te kletsen, dat was fijn en gezellig! We hadden het over het ziekenhuis, ouder worden en muziek maken.
Weer buiten zagen we op het plaatsje voor de hoofdingang prachtige bloemen.
Ik hoop dat mensen die voor minder fijne dingen in het ziekenhuis komen ze ook zien.

Want vaak loop je er aan voorbij als je zorgen hebt of teveel stress.

Gisteravond maakte M deze foto van S.
Hoe heerlijk om zo in slaap te vallen!

Vandaag houd ik het kort

Heerlijk, ik ben weer vrij!

En net zo heerlijk heb ik ook weer genoten van mijn werk.

Op mijn vraag:

'Hebben jullie nog vragen?'

Antwoord 'papa':

'Nog vragen? Ik heb vandaag ontzettend veel geleerd!!'

In gedachten ga ik nog een keer de dag door en kan niet zo goed bedenken wat ze nou geleerd kunnen hebben die dag. Al die kleine dingen die voor mij inmiddels een vanzelfsprekendheid dreigen te worden, zijn nog allemaal nieuw voor veel ouders, en zeker voor die ouders die helemaal geen baby's in hun omgeving of familie hebben.

En verder ging ik van een baby die af en toe z'n hele fles weer uitspuugde naar een moeder die niet wilde hebben dat haar schoonmoeder kusjes gaf aan haar baby naar een bevalling met niet vorderende  uitdrijving...

Gisteren sloot ik 8 dagen werken af met een avondwacht. Tegelijk vierden we M d'r verjaardag nog. Ik kon gelukkig nog mee genieten van de pizza, maar werd daarna toch opgeroepen voor een bevalling. Jammer genoeg heb ik de baby niet geboren zien worden. Na ruim een uur persen zat er niets anders op dan naar het ziekenhuis te gaan. Een nvu: niet vorderende uitdrijving. Om dan nog naar en ziekenhuis te moeten is zó intensief voor een barende vrouw!

Om 22.45 was ik weer thuis, maar kon alsnog tot 0.00 gebeld worden. Gelukkig is dat niet gebeurd.

Vandaag is mijn eerste vrije dag. Vanochtend werd al gelijk een afspraak afgezegd. Ik kan dus heerlijk rustig aan de slag met opruimen en schoonmaken. Ik denk dat dat de beste manier is om weer op te laden. Had ik nooit gedacht. Mijn hoofd zit nog vol en vannacht kon ik niet goed slapen, maar mijn handen kunnen nog prima wat doen! En nu is het allemaal weer aardig toonbaar.

Tussendoor probeerde ik even te slapen, maar dat lukte niet. Diamantjes op een onderzetter plakken lukte wel.

De afspraak die afgezegd was, was met een psychiater. En hoewel ik nu lekker de hele dag in huis bezig kon zijn, vond ik het ook jammer dat die afspraak niet doorging. Hij leert me hoe ik buddy kan zijn voor iemand met autisme. Ik denk er over om daar een en ander eens hier in m'n blog over te vertellen, maar weet niet zo goed of dat jullie interesse heeft. Laat het me maar weten.

Vandaag houd ik het kort en sluit ik af met een foto van ons allerschattigste jongste kleinkind die ik gister weer even kon knuffelen 🥰.