He knows my every thought

Degene die al langer met m'n blog meelezen, weten dat ik aan het proberen ben het Evangelie van Johannes uit mijn hoofd te leren. Eerlijk gezegd had ik het een poosje laten liggen en twijfelde ik of ik er verder mee wilde gaan. Een van de redenen was, dat ik alles wel mooi in mijn hoofd kan hebben, maar dat het daarmee niet gelijk ook in mijn hart zit. De zomer begon en ik kreeg een nieuw (wandel)ritme. Ik had genoeg tijd om na te denken en te bidden en...te memoriseren! Toen besloot ik om toch de draad van Johannes weer op te pakken en verder te gaan. De eerste vier hoofdstukken bleken er nog goed in te zitten, de vijfde ging wat moeilijker en het eerste stuk van hfd 6 lukte niet meer. Dus gebruikte ik de zomervakantie om hfd 5 en het eerste stuk van hfd 6 er weer goed in te krijgen. De zomervakantie is nu voorbij en ik zit weer helemaal op schema! En dan gebeurt er soms iets, waardoor een klein stukje tekst tóch ineens de weg naar je hart weet te vinden...

Er was een Afrikaanse bruiloft en de bruidegom was al aanwezig. De genodigden waren ook aanwezig en samen waren we aan het wachten op de bruid! Ik werd gevraagd om buiten voor de kerk te wachten en een seintje te geven als de bruid eraan kwam. Dat deed ik, me ondertussen afvragend of een Afrikaanse bruid ook een witte bruidsjurk heeft... Misschien had ze wel een mooie gekleurde jurk aan, die álle Afrikaanse vrouwen aan hadden en zou ik haar dus niet kunnen onderscheiden van de rest. Me daar zorgen over maken was verspilde moeite! Een half uur nadat de dienst eigenlijk had moeten beginnen, reed er een enorme limousine de straat in en zonder dat ik de bruid had gezien, wist ik: Daar is de bruid! Eindelijk! Gelukkig!

Op dat moment dacht ik er nog niks bij, maar tijdens het zingen van de aanbiddingsliederen 'hoorde' ik het Johannes de doper bijna zeggen:

'Wie de bruid heeft is de Bruidegom, maar de vriend van de Bruidegom, die erbij staat en hem hoort, verblijdt zich zeer als hij de stem van de Bruidegom hoort. Deze blijdschap van mij nu is volkomen geworden. Hij moet meer worden, maar ik minder.' (Johannes 3:29-30)

Ik werd er zo blij van! Ik proefde heel even iets van wat Johannes de doper zei! En ik weet dat ik het elke keer weer zal proeven als ik dit stukje opnieuw opzeg of hoor!

Ik heb lang getwijfeld of ik dit  blogje wel zou schrijven, ik heb het er maar niet zo vaak over. Eigenlijk komt het erop neer dat ik me er gewoon voor schaam. Toen ik dat bedacht vond ik dat dat klaar moest zijn! Gods Woord is zo rijk en leven gevend. Het uit mijn hoofd leren van hoofdstukken en ook van de hele brief aan de Filippenzen heeft me zo geholpen in de tijd dat onze zoon ziek was. Heel wat uurtjes heb ik mijn gedachten kunnen vullen met het Woord van God  in plaats van aan al die vervelende stemmetjes die vertelde dat het niet goed kwam.
Ik vertel het vandaag daarom toch. Niet om je te vertellen dat je Ezechiël of Openbaring uit je hoofd moet gaan leren (hoewel je ongetwijfeld niet de enige zult zijn die dat doet), maar om je te bemoedigen. Onze Vader kent ons zo goed. Hij kent de taal van mijn, en ook van jouw hart!