Niet huilen alsof Hij er niet is!

Wat gek! Er staan 5 concepten van blogs in m'n blogposts. Blogjes waar ik ooit aan begonnen was, maar nooit afgemaakt heb of in ieder geval nooit gepost. Van 2 kan ik nu wel even een nieuwe blog maken.

Ergens in 2017 maakte ik een wandeling met een zus uit de gemeente en met haar hond. De foto's in deze blog maakte ik tijdens deze wandeling. 

En nog een blogje, moet ongeveer eind 2017 geweest zijn, waarin ik iets schreef, wat ik toen denk ik toch te persoonlijk vond om te posten. Het was in de tijd dat onze zoon een hersentumor leek te hebben. Ik zeg 'leek' omdat het achteraf om een bloeding in een cyste ging. Maar wij wisten niet beter of het was een tumor en ons leven stond op z'n kop. Het was behoorlijk duister. Ik herinner me dit nog goed, dat m'n ouders kwamen en ik even heel erg moest huilen en mijn vader zei: 'Niet huilen alsof hij er al niet meer is!' Zo bijzonder om dit nu te lezen, terwijl hij weer helemaal gezond is en druk met z'n opleiding.

Ik wil het ook nu voor ogen houden...

'Niet huilen alsof hij er al niet meer is!'

De woorden van een lieve vader

die zijn dochter wil troosten

die niet zeker is van het leven van haar zoon

die moedig zijn hoofd en hoop opheft

en getuigt dat God Dezelfde blijft

dat het daarom hoe dan ook goed zal komen.

De tumor in zijn hoofd is niet in staat

het Licht in zijn ziel te doven.

Het Licht dat door tijd en eeuwigheid heenbreekt

en de duisternis een halt toeroept

De duisternis van wachten, onderzoeken

uitslagen, operaties, angst, tranen...

verder wil ik niet gaan

Niet op de zaken vooruit lopen

Niet het ergste denken

Niet huilen alsof hij er niet meer is

Niet wanhopen alsof Hij er niet is, was en zal komen!