Gevoelig voor geuren

We moesten iemand thuis brengen en dat was vlak bij het huis waar K als kind woonde en opgroeide. Daar woonde hij ook nog even toen wij 'verkering' kregen, zoals ze dat vroeger nog noemden. Is het geen leuke straat, aan het water?!

Zulke mooie, leuke boten liggen er.

En wat grappig is... het huis staat te koop! S wilde er wel gaan wonen. Maar wij denken er anders over. Het is een straat met heel veel horeca, wat betekent dat er veel overlast is, ook van mensen die iets te veel op hebben en dan niet meer zo goed weten wat ze doen. En ik wil niet zo ver van al die mensen die me lief zijn eigenlijk. Zo lijkt het op het eerste gezicht dus een hele leuke kade, maar kijk je er anders naar als je er zou moeten wonen.

Vorige week ging ik samen met M oppassen op onze kleindochters/nichtjes. We hadden zo'n trek in lekkere broodjes voor de lunch, dat we die even gingen halen. We zagen deze reiger met z'n lange haren. Of veren zijn dat zeker?

En kwamen langs deze prachtige blauwe regen. Dit vind ik toch één van de mooiste die er is. Ik ben alleen nog benieuwd naar de geur van deze regen.

We hadden gekeken en het zou een klein kwartiertje lopen zijn. Maar natuurlijk niet met deze kleine beentjes die de loopfiets nog niet helemaal door hadden en bovendien moesten de pluizenbollen natuurlijk ook weggeblazen worden. Maar na ruim een half uur kwamen we bij de supermarkt en mochten de aardbeien in haar fietsmandje. Én de bus stond al voor ons klaar, daar was ik wel blij mee. Verder maakte het niet uit, we hadden alle tijd.

Nog even de tuin in... ruiken jullie het?

De vijgen groeien heel snel. Ik begreep dat ze twee keer per jaar vruchten geven. Misschien is dit dan de eerste vrucht?

Toen ik gastouder was, kwamen er voor en achter het huis Jasmijnen. En die deden het goed, want ze gaven prachtige bloemen en echt, ik wist niet dat ik blijkbaar gevoelig ben voor geuren, maar die ruiken ook zó ontzettend lekker! En ja, het heeft nog een paar jaar geduurd, maar vorig jaar einde zomer, het seizoen was echt een beetje op, kochten K en ik bij het tuincentrum nog een mooie Jasmijn. En nu kan ik niet wachten tot hij gaat bloeien. Groeien gaat in ieder geval al goed. Maar aan de andere kant. Ik geniet nu erg van de Sering (ja, ik ga ze vanzelf met hoofdletters schrijven nu). Dus als de Seringen er straks niet meer zijn en de Jasmijn gaat dan bloeien... dan ben ik helemaal gelukkig!

En dat is een behoorlijk positieve uitspraak vind ik zelf.

Wat we vorig jaar aan het einde van de zomer ook nog even deden was een mini-vijver maken. K stopte er waterplantjes in, die gingen van de winter helemaal dood, maar nu komen ook daar weer nieuwe blaadjes!

En ook aan de andere kant zien we nieuwe blaadjes.

Gisterenochtend heb ik er 5 kleine kikkervisjes in gekieperd. Ik hoop zo dat ze blijven leven. Vandaag heb ik er 3 gezien, het was echt even zoeken. Ik ben benieuwd.

Tot slot, een mini-projectje. Ik had deze vorig jaar gemaakt en de hele winter buiten laten hangen. In mijn schuur kwam ik nog een paar leuke gedroogde bloemen tegen, dus vond ik het tijd voor een andere look. Ze waren trouwens roze, de kleur is er helemaal uit verdwenen.

Zo, dit ziet er toch wel leuker uit!

Tot de volgende keer

en

geniet van het mooie weer!

Waar ik volgende keer over schrijf?

• Een kleine boswandeling
• Een halve dag Zeeland
• Kringloopboeken

Ga rustig zitten

Met Pasen was het mijn beurt om te werken. Ik kwam in een leuk gezinnetje en kraamde daar de eerste twee dagen. Het kleintje had echt even tijd nodig om bij te komen van de geboorte, dat zien we wel vaker. Baby'tjes slapen dan liever dan dat ze drinken, en maken klaaggeluidjes als ze nog niet helemaal gewend zijn aan het ademhalen dat ze nu zelf moeten doen. Maar in de loop van de week gaat dat vaak allemaal een stuk beter en dat is prachtig om te zien! Voor mama's is het best pittig, want als de baby niet aan de borst drinkt, betekent het dat de borsten niet gestimuleerd worden om melk te maken. Dat is die eerste dag nog niet zo erg, maar daarna is het advies wel vaak om de baby aan te blijven leggen en als het niet drinkt te gaan kolven.

Het waren fijne dagen, waarin ik me niet verveeld heb! En als ik naar huis ging, reed ik langs deze gezellige kippetjes en haan.

Oja en op dag 1 zei 'papa': Morgen hoef je geen lunch mee te nemen, dan zal ik een lekkere lunch voor jullie klaarmaken! En dat deed hij. Het was verrassend lekker. Een croissant met een plak ham en een plak kaas, maar ook schijfjes groene appel en een beetje mosterd. Het was een lekkere frisse lunch.

Als ik naar of van m'n werk in de auto zit luister ik graag iets. Soms is dat muziek, maar nu heb ik een luisterboek gevonden. 'Door dit boek ga ik echt meer van God houden' schreef ik eerder in een lezersgroep. En dat is ook zo. Maar toen ik bij hfd 4 kwam, schrok ik toch even toen hij zo makkelijk praatte over vloeken. Hij zei dat het gebod dat je de naam van God niet ijdel moet gebruiken, dat het er hier om gaat dat je God niet voor je karretje moet spannen en de boel niet moet manipuleren door te zeggen dat God iets heeft gezegd. Ik ben verder gaan luisteren, al ben ik het niet eens over dat je zomaar de grofste vloeken uit mag spreken. En wat ik zei blijft staan, ik ga meer van God houden als ik hoor hoe Hij het opneemt voor de zwakken, voor veel vrouwen in de Bijbel. Alain Verheij deelt de mensheid in tweeën: De Kaïns en de Abels, je ziet ze steeds weer terug komen en God richt de camera in de Bijbel steeds weer naar de Abels. Mooi is dat! Hartverwarmend! En actueel!

Op de verjaardag van mijn neefje vorige week vrijdag vertelde mijn moeder een verhaal over twee padjes. Zij en mijn zusje en haar gezin zagen twee padjes op elkaar. De bovenste pad klemde zijn pootjes heel erg stevig om de onderste pad. Het zag eruit of het onderste padje het er benauwd van kreeg. Dat was heel naar om te zien, dus gingen ze daar een stokje voor steken. Nee, ze gingen er een stokje tússen steken! Echt waar, om te proberen ze los te krijgen van elkaar. En die bovenste pad maar schoppen met zijn achterpoot. Het lukte niet. Hier zie je ze zitten in een bakje, wreed uit hun natuurgebied gerukt...

Later zocht mijn zusje het op en las dat deze pad zijn vrouwtje op deze manier wel 24 uur vast kan houden. Net zolang totdat het vrouwtje haar eitjes loslaat en hij ze kan bevruchten. Maar, en dat hebben ze wel goed gezien, soms gaan de vrouwtjespadjes er dood van.

Onze jongste kleindochter werd van de week één jaar oud. Vorig jaar mocht ik toen 8 dagen bij haar kramen, wat een feestje wat dat! En wat is het jaar snel gegaan. Ik was vroeg genoeg uit mijn werk om het feest mee te maken. Maar toen we onderweg waren, bleek dat we de verkeerde route hadden genomen... Oja, er is een wedstrijd in de Kuip! Honderden mensen die oversteken, tientallen bussen vol supporters. Maar ook al duurde het een poosje voordat we door de drukte heen waren, we hadden het zeker weleens erger mee gemaakt.

L. heeft een app waar ze met een pen deze grappige foto's kan tekenen. Ik vind het eigenlijk niet zo heel leuk, omdat de gezichten van mensen er niet te zien zijn. Maar deze is wel leuk. F kreeg een enorme cupcake die ze lekker op mocht eten. Na de taart even bekeken te hebben gingen haar handen erin en zat ze heerlijk van te eten. Haar zus en nichtje kregen een lepeltje en mochten erbij staan en meesmullen. De cupcake kwam niet op en werd later nog door een paar van onze meiden aangevallen, maar ook toen ging die nog niet op. Hier zit ze er nog even alleen van te snoepen.

Tot slot, vandaag schreef ik een stukje over Ruth 3:18. Ik heb weleens mee geschreven aan verschillende dagboeken en het is fijn om zulke stukjes te schrijven. Ik ben nu niet met een dagboek bezig, maar af en toe rolt er toch iets uit mijn pen. Ik hoop dat het je bemoedigd!

'Toen zei Naomi: Ga rustig zitten, mijn dochter, tot je weet hoe de zaak uit zal vallen, want die man zal niet rusten voordat hij vandaag nog deze zaak tot een einde heeft gebracht.'

Was Ruth door de kamer aan het ijsberen of was ze erg opgewonden haar verhaal aan het vertellen, dat Naomi moest zeggen: 'Ga rustig zitten!'? Ik kan het me voorstellen, maar ook dat ik er misschien naast zit. Mooi en krachtig dat Ruth van haar kant alles gedaan heeft wat ze kon en wat Naomi haar opgedragen had. Daarna was het tijd om rustig te gaan zitten en af te wachten.

Voor mij persoonlijk ligt de verleiding om te snel te gaan zitten en af te wachten. Ik moet in sommige situaties nog steeds leren om de verantwoordelijkheid aan mijn kant van het verhaal op me te nemen en uit te voeren. Net als Ruth heb ik vaak een Naomi nodig die me daartoe aanzet. En Goddank zijn ze er ook in mijn leven.

En wanneer Ruth dan alles gedaan heeft mag ze rusten, wachten. Nu is het Boaz die niet zal rusten voordat hij gedaan heeft wat moet gebeuren. Wat een mooie samenwerking!

En terwijl ik nog aan het puzzelen ben of ik nou moet werken of rusten hoor ik Naomi iets over haar achter-, achter-, achterkleinzoon in mijn oor fluisteren:

'Ga rustig zitten, mijn dochter, die Man zal niet rusten voordat Hij alles tot een goed einde heeft gebracht!'

In mijn volgende blog schrijf ik over:

• Oppasdagje
• De tuin
• Een snel tussendoor projectje

Wie boeit het nou

Even diep ademhalen en een heel stuk van mijn blog opnieuw schrijven.
We beginnen met het boek 'De Opluchting' van Jan Geurtz. Deze Jan helpt je graag en met veel enthousiasme en goede bedoelingen van het roken af, beseffend dat hem dat niet gaat lukken, omdat het de keuze moet zijn van de roker zelf. Zelf heb ik nooit gerookt. Waarom lees ik dan een boek als dit? In mijn werk kom ik nog wel eens een ouder tegen die rookt. Nu ik dit boek gelezen heb kan ik het andere rokers beter aanraden te lezen dan wanneer ik het niet gelezen zou hebben. Onze oudste zoon is na het lezen van dit boek gestopt en hij kent anderen die gestopt zijn, ook door dit boek. Daarnaast hoop ik stiekem dat het ook helpt om te stoppen met koek, chips en snoep. Maar daar ga ik het in deze blog niet over hebben.

Meestal zoom ik in, deze keer een wijdere blik in onze tuin.

Een citaat uit het boek wat ik erg goed vond:

"Verslavingen beginnen vaak in een periode van onzekerheid, met veel stemmingswisselingen. Je voelt je een speelbal van je eigen emoties. En dan is er die sigaret, die jou invloed geeft op je eigen stemming. Een klein houvast in een onzekere wereld. Vandaar ook dat veel rokers de sigaret beschouwen als een steuntje in de rug, een trouwe makker die er altijd voor je is.
Wat een absurde vergelijking eigenlijk, als we de werkelijke effecten van nicotine bekijken! Want stel je eens een echte trouwe makker voor. Als je pijn hebt, verlicht hij je pijn. Als je ruzie hebt met vrienden, bemiddelt hij en schept hij nieuwe vrede. Als je bang bent, beschermt hij je. Maar op een dag ontdek je iets vreselijks: dezelfde vriend die je pijn verlicht, veroorzaakt die kwelling door je stiekem te vergiftigen. Het is je trouwe makker die achter je rug om je vrienden tegen je opzet, voordat hij weer vrede sticht. Het is je je steuntje in de rug die de angst eerst veroorzaakt, voordat hij je ertegen beschermt. Zou je bevriend blijven met deze kameraad? Ook nu je weet dat hij je door zijn dubbele gedrag langzaam maar zeker om zeep helpt?
Ik geef toe, dit voorbeeld over de vermeende beste vriend die jou stiekem probeert te vernietigen klinkt wel een beetje pathetisch. Voor meer dan twintigduizend Nederlanders per jaar is het niettemin een feit: ze overlijden aan hun steuntje in de rug, hun makkertje, hun opkikkertje."

Laten we dit boek voor wat het is en beginnen aan een nieuw onderwerp: Mijn derde paar sokken op de naald. Een grote teleurstelling toen de eerste sok klaar was en te klein bleek! Nu op sok naar iemand die ontzettend veel van deze leuk gekleurde gebreide sokken houdt en maatje 36 heeft.

Gewoon even moed verzamelen en de tweede sok gaan breien. Mijn trui ligt trouwens ook stil, ik begrijp er werkelijk niks meer van hoe ik verder moet. Ik dacht, ik brei nu eerst deze tweede sok, dan ga ik naar de winkel en kan die vrouw me uitleggen hoe ik verder moet met m'n leven breiwerk. Koop ik ook gelijk een nieuw sokkenwolletje voor paartje nr 4.

Ja, Hellevoetsluis. Jullie hebben het vast wel in het nieuws gelezen of gehoord. Ik wilde eigenlijk alleen maar schrijven over iemand die ik ken die daar als politie werkt, maar die dag geen dienst had. Ik vraag hem weleens: 'Heb je nog iets spannends meegemaakt?' Tot nu toe heeft hij me altijd een beetje gespaard, maar kwam die dag met het verhaal van de onthoofde vrouw. Ik schrok en dacht, oké, genoeg, laat ook maar! Dat komt omdat ik wel heftige dingen kan bedenken en voor mezelf had bedacht wat het ergste zou zijn, maar dit oversteeg mijn bedenksels. Maar ik dacht ook, wat heftig als je dit tegenkomt in je werk. Ik zou er niet van kunnen slapen en er misselijk van worden en ik weet niet of het daarbij zou blijven.

De vijgenboom krijgt allemaal blaadjes.
S komt bij me zitten en zegt:

"Hahaha, wie boeit het nou dat de vijgenboom blaadjes heeft?!!'

Ze gaat helemaal stuk
Ze ligt helemaal in een deuk!

En voor wie het wél boeit, de sering is zó mooi en ruikt zó lekker!!

Nu begrijp ik dat je een bepaalde geur kunt missen!

Zaterdag aan het eind van de middag zei K: 'we gaan naar het strand en eten bij de Frietvilla!' Dat was een fantastisch idee. We waren allemaal een beetje in de mineur en we knapten, alleen al bij het idee, enorm op. Philip ging ook mee, zijn kop zie je hier boven het water uit.

We waren met alle zes onze meiden. Dat gebeurt niet zo vaak. De friet was heerlijk, het strand was fijn, de zon scheen, ik maakte een kleine wandeling en we waren gewoon aan het genieten.

Dat was het voor vandaag!

Volgende keer schrijf ik over:

• Mijn 2 werkdagen tijdens Pasen
• De eerste verjaardag van onze jongste kleindochter
• Een paddenpaar

Iets met foto's en lijstjes

Prachtige seringen in de tuin, ze ruiken zó lekker!! Gebruik je zintuigen dit seizoen!

Naar het nieuws kijk ik eigenlijk nooit en ik lees het ook niet. Vorige week op mijn werk in het gezin stond de televisie aan en kon ik er niet omheen. Zag ik Trump daar zitten en Zelensky en nog een paar mannen die ik niet ken. Allemaal zaten ze op het puntje van de stoel/bank. Niet één zat er rustig achterover tegen de leuning. Ik denk: die mannen hebben allemaal een beetje rust nodig, ontspan je wat. En Trump zou veel beter voor zichzelf moeten zorgen. We hebben tenslotte allemaal wel geleerd of meegekregen dat als je goed voor jezelf zorgt, dat je dan ook goed voor anderen kunt zorgen. Één en ander moet natuurlijk wel toegepast worden, zowel het een als het ander. Vaak wordt daar het voorbeeld bij gehaald van een vliegtuig. Als je in het vliegtuig zit en iedereen moet een zuurstofmasker op, dan moet je eerst je eigen masker op doen, daarna kun je rustig het masker bij je kind op doen of iemand anders helpen die dat nodig heeft.

Plop plop plop, ineens een heleboel minivijgjes aan de boom.

Nu is er nog een ander voorbeeld, wat misschien nog veel mooier en duidelijker is. Een poosje terug was een moeder van een pasgeborene ziek geworden, de borstvoeding liep terug en dat ging ineens niet meer zo makkelijk als dat ze gewend was. Haar lichaam stopt of beperkt het geven en gaat aan de slag om het lichaam van de moeder weer goed te laten herstellen. Zodra zij hersteld was, kwam ook de borstvoeding weer goed op gang. Ik denk al gauw, ja, maar die baby heeft toch eten nodig?! Maar het lichaam van die moeder denkt: 'Ja, maar dit lichaam moet eerst weer gezond zijn!!' 

We hoeven niet altijd eerst een eind te fietsen voordat we koffie drinken, ik kan zelf ook een lekkere latte maken!

Zo gaat dat dus bij mij, van Trump op de televisie naar uiteindelijk iets wat op mijn werkvloer kan gebeuren. Het zette me zeker aan het denken. Bij het vliegtuigvoorbeeld kun je er nog anders over denken en toch zorgen dat eerst die ander veilig is. Maar die moeder kan dat niet, nergens knopjes of een keuzemenu. En we kunnen nog verder gaan. Want de reactie van de moeder is natuurlijk heel belangrijk. Als de moeder ervan in de stress raakt (wat heel begrijpelijk is), dan werkt dat het herstelproces tegen. Geeft de moeder zich over en zorgt ze voor voldoende rust en slaap en goede voeding, dan zal het waarschijnlijk sneller gaan. Zo kun je op het onderwerp 'luisteren naar je lichaam' komen, ook heel interessant, maar ik weet er te weinig van om daar dieper op in te gaan. Ik denk dat ik al heel wat keren over de grenzen van mijn lijf ben gelopen en ik zou er daarom best meer over willen leren.
Na het schrijven van deze blog, las ik even een andere blog, het gaat over 
'Toen niemand nog over uitputting sprak'.
Heel mooi, een aanrader!

Dat gezegd hebbende,
gaan we nog even naar de markt! Ha en R zouden met hun gezinnetjes komen eten en M en ik dachten gezellig even naar de markt te gaan om uiteindelijk bowl te kunnen maken. En gezellig was het. De bowl was iets minder lekker dan ik had gedacht, maar toch nog steeds lekker, al die vruchten.

Het heeft altijd wel wat die markt. Ik vind ook dat het lijkt of je in het buitenland bent.

En als we daar dan toch zijn, er is een klein kringloopwinkeltje van Woord en Daad, dus gingen we even kijken. M scoorde 4 fotolijstjes. Had ik al verteld dat ze met een projectje bezig is? Iets met foto's en lijstjes 😂. De rest verklap ik als het klaar is.

In mijn volgende blog schrijf ik over:

• het boek 'De opluchting': in één dag van het roken af.
• mijn derde sokkenpaar
• het vreselijke verhaal uit Hellevoetsluis

Net of ze dekseltjes hebben

Een poosje terug gingen we uit eten. We parkeerden de auto in een garage en ik zag de achterkant van een huis of van een bedrijf... in ieder geval niet van het restaurant. Het zag er zo uit dat ik het niet kon laten er een foto van te maken.

Het zag er oud, rommelig en versleten uit. Zou er ooit iemand naar omkijken? Vorige week ging de preek over het bouwen van je huis. Wist je dat in Nederland de meeste huizen op zand gebouwd zijn? Ik schrok wel een beetje toen ik dat hoorde.

Het blijkt dat je vooral moet kijken naar waar het een goede plek is om te bouwen. Als je in de tijd van Jezus' en op de plek waar Hij was je huis op zand bouwde, kreeg je zeker te maken met bepaalde stormen en door de ligging, ook iets met de kust, zou het huis zeker niet blijven staan.

Je huis op Jezus bouwen betekent dat je doet wat Hij zegt. Maar ook geen dingen doen die Hij niet van je vraagt. Dat betekent dus dat je een relatie met Hem moet hebben om dat precies te weten.

Terwijl we naar het restaurant lopen, door een nauw, donker straatje, staan er aan de zijkant allemaal bakken fruit.

Na een paar minuutjes is iedereen er. Een broer van K en zijn vrouw (de achtersten) en mijn broer en zijn vrouw ernaast. Zij waren ceremoniemeesters voor onze bruiloft en we hadden hen nooit een bedankje daarvoor gegeven. Nu kwam het er eindelijk eens van en hadden we een heel gezellig avondje, dat hadden we veel eerder moeten doen!

M'n laatste blog eindigde ik met een foto van mijn moeder en mij, toen mijn moeder 24 was en ik een baby. Kort daarna kwam Mar een foto tegen van mij toen ik 24 was en zij een baby ❤.

Dat was even tussendoor. Wat schijnt de zon heerlijk, al dagen lang, maar het is nog zo koud! Ook het water is nog superkoud, al probeerden we dat deze keer te negeren. We zien soms vrouwen het water in gaan en dan rustig zo naar beneden zakken en dan keuvelen ze gezellig over van alles en nog wat, maar niet over hoe koud het water is en waarom ze dit doen en ze tellen ook niet af tot wanneer ze er weer uit mogen, zoals wij dat allemaal doen. We kunnen het niet horen, maar we zien dat ze het daar niet over hebben!

L kreeg een appje van H, onze kleindochter van 2,5, of ze die dag kon komen spelen.

Dat deed L en ze gingen samen met de bus de stad in en kochten een grote bos bloemen.

❤❤❤

Het is lang geleden dat K en ik samen een fietstochtje maakten. Dat kwam onder andere door de winter, dan is het minder aantrekkelijk om te gaan fietsen. Het kwam ook door een klusproject van K in huis, daar kon hij even mooi aan doorwerken.

Maar vrijdag gingen we dan eindelijk weer eens op de fiets. Even tussen twee afspraken in, naar de Intratuin. Ik wilde alleen maar even een Latte en hoefde niet perse door heel de winkel heen te lopen, maar dat kon niet anders. En uiteindelijk genoot ik ook wel weer van al die mooie planten en bloemen. Ik kon het niet laten om er foto's van te maken.

Is het niet mooi? Hoe zo'n knop dan langzaam maar zeker open gaat.

En deze kelkjes zijn ook prachtig. Net of ze dekseltjes hebben. 

Net of het fluitjes zijn. 

Eindelijk kwamen we bij de koffie, die was lekker! En we hebben geen taartje op. We vertelden elkaar dat we dat niet nodig hebben.

We kochten geen planten of bomen, we genieten van wat we nu hebben. Jammer dat de bloesem al zo snel weer afvalt, misschien kunnen ze ook niet wáchten om vruchten te dragen.

En dat geldt ook voor de magnolia. Die had dit jaar niet zo heel veel bloemen. Misschien komt het omdat we een beetje op d'r aan het mopperen waren. Het blijkt een heel ander boompje te zijn dan we hoopten.

Er komen wel weer blaadjes aan, dus ze mag nog minstens een jaar blijven.

Kijk wat een zielige bloemen! Vooral als je ze vergelijkt met de Magnolia's in mijn hoofd! 

Laten we afsluiten met nog een koffietje. Gisteren kwam ik uit m'n werk en ging ik met Mar samen voor de deur koffie drinken. Met een koek. Die hadden we nodig!

Tot de volgende keer!

👋