11 maart 2025

Hij weet alles


Een paar dagen later zit ik in de tuin en kijk nog eens naar de amandel boom en zie de prachtige bloesem!


Ik kan er wel naar blijven kijken en word er blij van!


Tussen de amandelbloesemfoto's door ga ik nog even terug naar het boekje over Spurgeons depressies. Ik doe het door een paar citaten met jullie te delen.

'Heeft u weleens opgemerkt dat u, terwijl uw neus rood is van de tissues en uw hoofd zijn haar verliest, zichzelf soms toch bij elkaar kunt rapen om de tekening van een kind te ontvangen of de handgeschreven kaart van iemand die ons het goede wenst? We kunnen niks met een filosofische verhandeling of een theologische uiteenzetting. De vriend die maar voortraast met zijn zinnen en te ongeduldig is voor stilte moet ook maar wachten tot een andere keer. Vanbinnen zijn we ziek. We kunnen gewoonweg geen volledige maaltijd verdragen. Maar een klein beschuitje kan ons helpen. Een stukje ijs. Een paar halve woordjes, in vriendschap zorgvuldig gekozen, kunnen soms lang meegaan, nietwaar?'


'Wij, lijders aan depressie in Christus, kunnen heel zwak worden, zelfs in het geloof, maar we zijn niet verloren voor God. (...) Het is Christus, en niet de afwezigheid van depressie, Die ons redt. Dit is de waarheid. Ons gevoel van Gods afwezigheid zegt nog niet dat Hij afwezig is. Ook al laat ons lichaam niet toe dat we iets voelen van Zijn tedere aanraking, toch houdt Hij ons vast. Ons gevoel van Hem verlost ons niet. Híj verlost ons. Onze hoop ligt dus niet in onze mogelijkheid om in een goede stemming te blijven, maar in Zijn mogelijkheid om ons op te heffen. Jezus zal ons met ons verslagen hart nooit verlaten. Laat het u troosten hoe Charles het stelt:

'Misschien voelt u zich niet goed of misschien heeft u een ziekte gehad die veel van uw zenuwen gevraagd heeft en bent u depressief. En u denkt daarom dat de genade u verlaten heeft, maar dat zal niet gebeuren. Uw geestelijk leven is niet afhankelijk van de natuur. Dan zou het uitdoven. Het is afhankelijk van genade en genade zal nooit ophouden te schijnen tot het u in de heerlijkheid brengt.'


En dit zegt Charles Spurgeon ook:

'Sommigen van u zullen onder grote geestelijke druk staan, een druk waarvan geen medeschepsel u zal kunnen verlossen. U bent arme, gespannen mensen om wie anderen vaak lachen. Ik kan u verzekeren dat God niet om u zal lachen. Hij weet alles over uw verdriet. Daarom spoor ik u aan om tot Hem te gaan, want de ervaring van velen van ons heeft geleerd dat 'de Heere genadig is en vol ontferming'.

Er is echter ook een kant waarin Charles ons oproept om weerstand te bieden tegen de leugens die 'dat oude, slechte schepsel' ons toefluistert.

'Maar als we voor deze oude vijand, de duivel, staan, blijft er maar één ding over dat we kunnen en moeten doen. 'Vecht!'

'De ziel is in stukken gebroken, doorstoken, met messen doorsneden, opgelost, afgeranseld, gepijnigd. Ze weet niet hoe zij kan blijven bestaan als zij de angst ruimte geeft. Sta op, christen! U kijkt zorgelijk. Sta op en jaag uw angsten weg. Waarom zou u blijven kreunen in uw kerker? Waarom zou reus Wanhoop u altijd blijven slaan met zijn boom van een knuppel? Sta op! Verdrijf hem!

Hoe? In de kern komt het neer op de zin: 'U zou gelijk kunnen hebben, maar Jezus.'

- U zou gelijk kunnen hebben, de dingen zijn nog erger dan ik dacht, maar Jezus!
- U zou gelijk kunnen hebben, alles is verloren, maar Jezus!
- U zou gelijk kunnen hebben, ik ben verlaten, maar Jezus!
- U zou gelijk kunnen hebben, ik ben veroordeeld, maar Jezus!
- U zou gelijk kunnen hebben, ik zou depressief moeten blijven, maar Jezus!
- U zou gelijk kunnen hebben, het zou te laat voor mij zijn, maar Jezus!
- U zou gelijk kunnen hebben, ik ben onbereikbaar, maar Jezus!
- U zou gelijk kunnen hebben, ik ben een zondaar, maar Jezus!
- U zou gelijk kunnen hebben, ze zouden beter af zijn zonder mij, maar Jezus!
- U zou gelijk kunnen hebben, ik verdien de dood, maar Jezus!

We pleiten niet op onszelf, maar op de beloften van Jezus. Het gaat niet om onze kracht, maar om de Zijne. Ja, wij zijn zwak, maar Hij is vol genade. Onze manier van strijden is achter Jezus verschuilen Die voor ons vecht. Onze hoop is niet de afwezigheid van ons berouw, onze ellende, onze twijfel en onze droefheid, maar de aanwezigheid van Jezus.'

Dat was een heel stuk. En eerlijk gezegd, ik kan bijna niet geloven dat er mensen zijn die er niet iets van geproefd hebben. In dit boekje wordt ook een rijtje namen van geloofshelden genoemd die wisten wat depressies zijn.
Voor nu laat ik het hierbij en ga ik even ongemakkelijk over op het alledaagse leven.

Vanochtend ging ik samen met m'n moeder naar de wolwinkel. Ik heb de naalden, maar de wol moest besteld worden, dus ik kon vandaag nog niet gelijk beginnen. Dan maar even overgaan op de haaknaald en dat is ook heerlijk om mee aan de slag te gaan. Dit moet een echt serieuze deken worden, het gaat wel even duren voordat het af is. Zeker als ik straks ook aan mijn breiproject begin.


Zondagmiddag ging ik met Mar even naar (o)pa (90). Het gaat de laatste maanden niet zo heel goed, maar er zitten gelukkig goede dagen tussen en dan gaan we natuurlijk ook even naar buiten als de zon schijnt!


Deze maand hoopt hij 91 te worden!

En nu beginnen we aan onze avond. Ik denk dat ik nog even verder haak, maar ook nog wat lees.
Tot de volgende keer!
👋

De citaten komen uit het boek 'Spurgeons depressies' Realistische hoop in donkere dagen. Geschreven door Zack Eswine.



1 maart 2025

Ik vind zijn hoofd veel leuker

Daar zijn ze dan, maar eerste paar zelfgebreide sokken! Zijn ze niet leuk?


En hier zie je ze nog een keer aan mijn voeten. Het zijn geen twee dezelfde, maar je kunt hier zien waar hetzelfde patroon begint. Inmiddels ben ik al een eindje op weg met de eerste sok van m'n tweede paar.


Vorige week gingen we met H en S naar het Anne Frankhuis. We waren er nog nooit geweest en vooral H is altijd geïnteresseerd in verhalen uit de Tweede Wereldoorlog. Hier een foto vanuit het raam.


Tijdens de geschiedenislessen heb ik denk ik niet heel veel op zitten letten. Ik leerde echt nieuwe dingen over deze oorlog. Eigenlijk vooral over de tijd vóór de oorlog. Dat er een grote financiële crisis was en hoe in de tijd Hitler opstond en de schuld van deze crisis gaf aan de Joden. Jullie weten het vast wel allemaal.
Hier zijn we weer buiten, ergens op een bruggetje bij een gracht.


Zoals beloofd nog een foto van het gebreide vest voor onze kleinzoon. Ik vind zijn hoofd veel leuker dan het vest moet ik eerlijk zeggen 😍.


Volgende keer, en ik hoop dit keer iets sneller terug te komen, schrijf ik over een boekje wat ik heb gelezen. Het heet: 'Spurgeons depressies'. 'Wat ben je weer een vrolijk boek aan het lezen!' zei mijn man, maar écht, het is zó mooi, zoveel troost zit er in als je ook maar ergens ooit iets met depressie te maken hebt gehad. Spurgeon was er bekend mee. 'Hoor' hoe hij zijn preek begint ergens in november 1846, hij is dan nog maar 22 jaar oud.
'Vanmorgen heb ik haast spijt dat ik het heb gewaagd om deze preekstoel te bezetten, want ik voel me volstrekt niet in staat om een preek te houden die u goed kan doen. Ik had gehoopt dat de rust van de afgelopen veertien dagen de gevolgen van die vreselijke ramp hadden weggenomen, maar nu ik weer op dezelfde plek sta, nu ik om precies te zijn hier sta om u aan te spreken, doen de emoties die mij eerder haast overweldigden, opnieuw pijn. Verontschuldig mij vanmorgen dus... Ik ben echt niet in staat geweest om te studeren... O, Geest van God, openbaar Uw kracht in de zwakheid van Uw knecht en stel hem in staat om Zijn Heere te eren, zelfs als zijn ziel in hem terneergeslagen is.'

De vreselijke ramp waar hij over spreekt gebeurde twee weken eerder, toen tijdens een dienst waar enkele duizenden mensen bij elkaar waren, een kwajongen tijdens de preek riep: 'Brand!' De paniek die volgde kostte zeven mensen het leven en achtentwintig mensen raakten ernstig gewond. De Londense kranten stonden vol ongenadig wrede beschuldigingen aan Spurgeons adres.
Het zinloze ongeval en de publieke beschuldigingen braken Charles' psyche. En niet alleen op dat moment zelf; het had blijvende gevolgen.

Nu stop ik, ik zou er de volgende keer pas over bloggen. Maar dit is iets wat veel indruk op me maakte toen ik het las. Het is niet te bevatten. En niet alleen voor hemzelf en de gemeente, maar ook voor die jongen, die dit allemaal helemaal niet voorzien heeft. Zijn naam wordt niet genoemd en ik weet niet hoe zijn leven verder is gegaan, maar het moet een enorme stempel hebben gedrukt.