Soms moet ik mezelf heropvoeden

Oooh Simmie!

Zomaar pak je L d'r appel uit haar tas!

Toch blijf je leuk:)

Met J, onze kleinzoon van 15 maanden ging ik vorige week naar de kinderboerderij.

Ze wonen er super dichtbij, dat is nog eens leuk!

Ik vroeg me af waarom die geiten met hun kop tegen de muur staan en allemaal zaten ze op iets te knagen.

Huh? Is dat niet vroeg? Of juist laat?
Nee, zei iemand, de Nijlgans legt het hele jaar door eieren.
Weer wat geleerd.

Nu kom ik nog even terug op het geven/nemen principe uit mijn vorige blog. Natuurlijk is het zo dat dat gelijkwaardig hoort te zijn binnen een relatie. Maar even natuurlijk is het dat er uitzonderingen zijn. Ik ben nu het boek 'De zin van ziekte' aan het lezen, geschreven door Alain Verheij. En daar kwam ik deze zin tegen. Het is niet echt een antwoord over hoe dat dan moet, maar het geeft wel weer wat het doet:

'Als er door ziekte geen sprake meer is van gelijkwaardigheid, dan is dat vernederend voor de zieke en een verlieservaring voor hun dierbaren.'

Het is een heel mooi boekje dat onder andere pleit voor een samenleving waarin we met elkaar zorg dragen voor elkaar. Verschillende verhalen uit de Bijbel laten zien dat er niet maar één mantelzorger nodig is, maar minstens vier.

Hoewel hij heel makkelijk en vlot schrijft en zo leest het ook, ontkom je niet aan de ernst van ziekte en wat dat met mensen doet.

'Lieke Marsman schrijft over de arbeidsongeschiktheid die alleen al door de nasleep van een onderzoek wordt gecreëerd: 'Ook al zou ik fysiek de meeste medische keuringen doorstaan, ik kan iedereen verzekeren dat ik wanneer ik wacht op een scanuitslag nog geen vakken kan vullen, nog geen schroefjes kan sorteren. Mijn werkgeheugen wordt volledig in beslag genomen door het telefoontje dat nog tweeënzeventig uur verwijderd is, eenenzeventig uur, zeventig uur, negenenzestig...' Het venijn van de eenzaamheid schuilt in het contrast tussen wat de buitenwereld ziet - fysieke keuringen die worden doorstaan - en wat de patient zelf ervaart: krachteloosheid.'

Goed, tot zover over mijn lezerij. Het drukt mij met m'n neus op de feiten. Mijn buurtvrouw had me even nodig, ze ziet slecht en het was ineens heel donker geworden toen ze boodschappen deed. Ze klopte bij ons aan of er iemand mee kon lopen tot haar huis. Natuurlijk! Maar tussen 'huis' en 'natuurlijk' maak ik kennis met een heleboel gedachten en gevoelens die ik liever niet zou hebben: 'Het komt niet uit nu', 'ik wilde net de was gaan doen', 'hoe lang gaat dat duren?' Achteraf schaam ik me daarvoor (en helemaal als ze zich maar blijft verontschuldigen dat ze ons om hulp vraagt). Ik haar op het hart gedrukt dat ze áltijd, écht áltijd mag bellen, appen of langs mag komen als ze iets of iemand nodig heeft. En ik meende het. Soms moet ik mezelf heropvoeden.

En heb je geen tijd om te lezen, dan kun je deze podcast luisteren, die is zeker de moeite waard en waarschijnlijk wil je daarna toch ook het boek lezen!:)