Soms moet ik mezelf heropvoeden

Oooh Simmie!

Zomaar pak je L d'r appel uit haar tas!

Toch blijf je leuk:)

Met J, onze kleinzoon van 15 maanden ging ik vorige week naar de kinderboerderij.

Ze wonen er super dichtbij, dat is nog eens leuk!

Ik vroeg me af waarom die geiten met hun kop tegen de muur staan en allemaal zaten ze op iets te knagen.

Huh? Is dat niet vroeg? Of juist laat?
Nee, zei iemand, de Nijlgans legt het hele jaar door eieren.
Weer wat geleerd.

Nu kom ik nog even terug op het geven/nemen principe uit mijn vorige blog. Natuurlijk is het zo dat dat gelijkwaardig hoort te zijn binnen een relatie. Maar even natuurlijk is het dat er uitzonderingen zijn. Ik ben nu het boek 'De zin van ziekte' aan het lezen, geschreven door Alain Verheij. En daar kwam ik deze zin tegen. Het is niet echt een antwoord over hoe dat dan moet, maar het geeft wel weer wat het doet:

'Als er door ziekte geen sprake meer is van gelijkwaardigheid, dan is dat vernederend voor de zieke en een verlieservaring voor hun dierbaren.'

Het is een heel mooi boekje dat onder andere pleit voor een samenleving waarin we met elkaar zorg dragen voor elkaar. Verschillende verhalen uit de Bijbel laten zien dat er niet maar één mantelzorger nodig is, maar minstens vier.

Hoewel hij heel makkelijk en vlot schrijft en zo leest het ook, ontkom je niet aan de ernst van ziekte en wat dat met mensen doet.

'Lieke Marsman schrijft over de arbeidsongeschiktheid die alleen al door de nasleep van een onderzoek wordt gecreëerd: 'Ook al zou ik fysiek de meeste medische keuringen doorstaan, ik kan iedereen verzekeren dat ik wanneer ik wacht op een scanuitslag nog geen vakken kan vullen, nog geen schroefjes kan sorteren. Mijn werkgeheugen wordt volledig in beslag genomen door het telefoontje dat nog tweeënzeventig uur verwijderd is, eenenzeventig uur, zeventig uur, negenenzestig...' Het venijn van de eenzaamheid schuilt in het contrast tussen wat de buitenwereld ziet - fysieke keuringen die worden doorstaan - en wat de patient zelf ervaart: krachteloosheid.'

Goed, tot zover over mijn lezerij. Het drukt mij met m'n neus op de feiten. Mijn buurtvrouw had me even nodig, ze ziet slecht en het was ineens heel donker geworden toen ze boodschappen deed. Ze klopte bij ons aan of er iemand mee kon lopen tot haar huis. Natuurlijk! Maar tussen 'huis' en 'natuurlijk' maak ik kennis met een heleboel gedachten en gevoelens die ik liever niet zou hebben: 'Het komt niet uit nu', 'ik wilde net de was gaan doen', 'hoe lang gaat dat duren?' Achteraf schaam ik me daarvoor (en helemaal als ze zich maar blijft verontschuldigen dat ze ons om hulp vraagt). Ik haar op het hart gedrukt dat ze áltijd, écht áltijd mag bellen, appen of langs mag komen als ze iets of iemand nodig heeft. En ik meende het. Soms moet ik mezelf heropvoeden.

En heb je geen tijd om te lezen, dan kun je deze podcast luisteren, die is zeker de moeite waard en waarschijnlijk wil je daarna toch ook het boek lezen!:)

Voor hoeveel telt u mij?

Net als ik het besluit neem in mijn hoofd om de badkamer schoon te gaan maken, hoor ik iemand de douche ingaan. Dan maar even een blogje schrijven. Ik wilde het gaan doen om wat beweging te krijgen. Vanochtend ging ik eerst met L naar een leuke koffietent, er moet weer bijgeschoold worden en L heeft binnenkort een toets. Bij mij ging het over 'Acute verloskunde'. Wel interessant, maar verder hoop ik er niet teveel van mee te maken. Het zijn de situaties waarbij het mis kan gaan. Alsnog belangrijk om te weten wat je dan moet doen. Het is niet moeilijk om elkaar af te leiden en dat doen we dan ook om de zoveel minuten.

Omdat we met de metro gingen moesten we een stukje door de stad lopen. Ik kwam op plekken waar ik nog nooit geweest ben! En ook vooral het besef niet had dat we dáár waren en dat het dié verbinding met de stad heeft, als je begrijpt wat ik bedoel.

Bijna liepen we aan dit beeld voorbij (aan de andere kant), maar ik zag een gitaar en wilde het aan de voorkant ook zien. Wat een strenge man, en dat terwijl hij dichter, zanger en tekenaar was.

Ook handig om je fietsketting om z'n been te doen. Hij wordt nu gezien als een van de grondleggers van het cabaret in Nederland. Hij is omgekomen bij een bombardement.

We kwamen nog een standbeeld tegen, deze was zo onverwachts, er zou daar zomaar echt iemand kunnen staan. Hij staat ook niet op een blok waar zijn naam op staat ofzo. Ik heb er ook niet naar gezocht.

En bij deze etalagepop moest ik aan de man van een vriendin van me denken. Zou leuk staan!

En verder kom ik veel veren tegen van de grasparkieten die hier bij 'miljoenen' rondvliegen.

Ik heb ze niet mee naar huis genomen. Zo op de steen zijn ze nog het mooist.

Vandaag sluit ik af met een mooi stukje van Spurgeon. Het bemoedigde me.

Christus Overwinnaar

'Ik herinner mij een verhaal van een beroemd veldheer, die na vele overwinningen zijn troepen in een bergpas bracht, maar toen hij daar was, omsingeld werd door een groot leger vijanden. Hij wist dat de volgende morgen het gevecht onvermijdelijk was. Daarom ging hij alle tenten rond om te vernemen, hoe de stemming onder zijn soldaten was - of zij ontmoedigd waren of niet. Hij kwam bij een tent en terwijl hij luisterde, hoorde hij een man zeggen: 'Neem nu onze generaal: hij is zeer dapper, maar dit keer handelde hij erg onverstandig; hij bracht ons op een plaats, waar we zeker verslagen zullen worden, zoveel ruiters en zoveel voetvolk heeft de vijand', en vervolgens telde de man al de troepen aan hun zijde op. 

Toen trok de bevelhebber een gedeelte van de tent opzij en zei op vriendelijke toon: 'Voor hoeveel telt u mij wel? U hebt het voetvolk en de ruiterij opgeteld, maar voor hoeveel telt u mij - mij, uw grote aanvoerder, die zoveel overwinningen behaalde?'

Wel christen, ik vraag u: voor hoeveel rekent gij Christus? Hebt u Hem voor één gerekend? Hij is niet één, maar duizend, want 'Hij draagt de banier boven tienduizenden'. Hij is echter méér dan dat! O, stelt Hem toch zeer hoog in uw berekening. En wanneer u uw hulptroepen en bondgenoten optelt, reken dan Christus voor 'alles in allen'. Want in Hem is de overwinning zeker, de zegepraal gewis.'

De verhalen die ik niet ken

Bedankt voor de reacties die ik kreeg op mijn wanhopige vraag hoe ik zoveel hobby's een plek moet geven in mijn leven.

1. Eerst het een afmaken, voordat je met het volgende verdergaat!

2. Een briefje maken met waar ik echt eerst verder mee moet gaan.

3. Elke dag aan een ander project werken.

Wie van lezen houd, moet dit boek echt op z'n minst proberen! En het vervolg 'De gave van Asjer Lev' komt dan vanzelf wel. Ik zal je een meenemen naar de climax van het verhaal, maar denk niet dat je dan alles weet, want over de rest zwijg ik natuurlijk.

'Ik werkte snel, in een vreemde kalme uitbarsting van energie. Voor al het verdriet dat je hebt gehad, lieve mama. Voor alle kwellingen in de jaren die voorbijgegaan zijn en nog zullen komen, lieve mama. Voor alle pijn die dit schilderij van verdriet zal veroorzaken. Voor het onnoemelijke mysterie dat goede vaders en zonen ter wereld doet komen en een moeder laat toezien hoe ze elkaar naar de keel vliegen. Voor de Heer der Wereld, wiens lijdende wereld ik niet kan bevatten. Voor de nachtmerries, voor het nachten lange wachten, voor de herinneringen aan de dood, voor alle liefde die ik voor u voel, voor alle dingen die ik me herinner en voor alle dingen die ik me zou moeten herinneren, maar die ik vergeten ben, voor al die dingen maak ik dit schilderij - een orthodoxe Jood die aan een kruisiging werkt omdat er geen esthetische vorm in zijn eigen religieuze traditie is waarin hij een schilderij kan gieten van uiterste kwelling en angst.'

En we lopen 's ochtends een rondje, Philip en ik. Wat een mist gisteren!

En dan duik ik in een ander boek waar ik mee bezig ben (was). Heel interessant. Vooral omdat er Bijbelse principes beschreven worden. Bijvoorbeeld hoe belangrijk het is om elke relatie die je afsluit, dat op een goede manier te doen. Anders blijft het maar door etteren in je gezin en zelfs in de generaties die volgen. Het boek gaat uit van drie basisprincipes binnen het systeem (familie, gezin, werk), wetten zou je bijna kunnen zeggen.

1. Binding: iedereen heeft (recht op) een plek in het systeem, ongeacht wie je bent, je gedrag, overtuigingen, sterkten en zwakten. Verderop in het boek wordt beschreven hoe (altijd!!) schadelijk het is als een persoon wordt buitengesloten.

2. Ordening: Iedereen in het systeem heeft een juiste plek. Zo staat een kind onder de ouders en staan de ouders naast elkaar.

3. Balans: om het systeem gezond te laten functioneeren moet er een balans zijn tussen geven en nemen. Die balans is er niet bij ouder/kind, de ouder geeft altijd meer dan het kind. Maar stel je een relatie voor waarin de een veel meer geeft en de ander vooral ontvangt, dan krijg je dus een soort van ouder/kind relatie. Als het goed is krijgt degene die vooral neemt het verlangen om volwassen te worden en gaat zich afzetten tegen de partner die vooral geeft en als het tegenzit zal de volwassen wordende persoon alleen verder willen gaan. De balans tussen geven en nemen moet dus áltijd goed zijn.

Maar is dit Bijbels? Jezus zegt: Het is zaliger te geven dan te ontvangen!' Goede vraag om over na te denken vind ik. Hij zegt toch ook niet dat je meer moet geven dan ontvangen...?
Het is ook weer niet iets waar je elke dag mee bezig moet zijn hoor. Gewoon af en toe (1x per jaar?)  eens kijken hoe dat werkt in je leven kan geen kwaad.

Ja, de bolletjes hangen in de tuin en de vogels komen er op af. Alleen de spreeuwtjes eigenlijk. Die hebben ook eten nodig.

Gisteravond rolde ik het gele papier uit wat ik al maanden in m'n schuur heb liggen, zocht alle plaatjes die ik ooit eens uitgeknipt heb en begon er een beetje mee te spelen. Ik had veel plaatjes van mensen uit andere landen, ik houd van al die verschillen en kleuren en diepgang. En de verhalen die ik niet ken...

Daarna probeerde ik het nog een keer. Deze keer met wat stukjes tekst uit tijdschriften. Het valt me op dat het vaak gaat over dat je jezelf moet ontwikkelen en inspireren en doen wat je leuk vind. En als ik ze samen zie met al die mensen uit andere landen, dan past het niet bij elkaar. Er horen andere plaatjes bij of er horen andere teksten bij. Ik wil het kloppend krijgen. Niet alleen op papier, maar het liefst ook in mijn leven. Een voorbeeld van een andere tekst is bijvoorbeeld: 'Doorgaan ook al is het moeilijk', 'leren leven met littekens', 'verdriet mag er zijn' of 'nooit meer dezelfde'.

Ervaar je ook een kloof? Alsof we ons hier op hele andere dingen richten dan de rest van de wereld... Ik ben benieuwd naar jou gedachte hierover. Of over iets anders wat ik schreef in deze blog.

Straks komen er warme koekjes uit de oven. H had een dag vrij en verveeld zich en wilde koekjes bakken.

Rekening mee houden

Zaterdag hadden we iets van de kerk, maar vrijdag had ik de hele dag opgepast op m'n twee kleindochters. Wat heb ik daar van genoten!! En het was genoeg, ik hoef niet altijd overal bij te zijn, dus besloot ik vrij makkelijk en snel om zaterdag niet te gaan. Dus sliep ik eerst heerlijk uit en wandelde daarna naar de wolwinkel. Ik zal daar straks nog op terug komen.

Het was een heerlijke, winterse dag, een dun laagje ijs op de sloten. Vogels, eenden, zwanen... ze zakken er niet doorheen.

Ik had een dikke trui en een dikke jas aan, het was veel te warm! Voortaan moet ik daar rekening mee houden, dat ik het best wel snel warm heb als ik loop, ook in de kou.

De wolwinkel is het hele jaar open en verkoopt wol, maar rond oud en nieuw moet 'Wolle Petra' (zo heet de winkel) álle spullen in dozen doen en zo genoeg ruimte maken voor het vuurwerk dat dan verkocht wordt. In die toestand kwam ik een paar weken geleden in haar winkel. Eigenlijk verkocht ze niks op dat moment, maar als ze er bij kon wilde ze me wel helpen.
Ik zocht een mooi wolletje voor polswarmers. En breinaalden! Nou, die vond ze en ik kon een mooie kleur uitkiezen en mijn project kon beginnen. Het patroon had ik besteld bij 'breimeisje.nl'

De hele kerstvakantie tot aan gisteren toe ben ik er druk mee bezig geweest en zie hier het resultaat:

Die kabeltjes zijn zo leuk! Dit was eigenlijk een probeerproject. Vond ik breien echt leuk? Zou iets groters ook lukken? Bij de eerste polswarmer heb ik mijn moeder wel een paar keer nodig gehad, de tweede lukte me zonder hulp. En ja, ik vond het erg leuk om te doen. Dus ging ik zaterdag opnieuw naar de wolwinkel en na een gezellig praatje en geweldig geholpen te zijn met alles wat ik nodig had, liep ik nog even door naar de bibliotheek.

Er lag een boek klaar dat ik had gereserveerd. Het heet 'Bloed' en is geschreven door de bekendste verloskundige van Nederland, Beatrijs Smulder. Ik sloeg het boek op een willekeurige bladzijde open en schrok een beetje... toch wil ik het een kans geven. Als ik eerst dat boek uit heb waar ik nu mee bezig ben. Ik probeer mezelf een beetje af te leren om met 5 boeken of meer tegelijk bezig te zijn. 1 gewoon leesboek en 1 'leer'boek.

Gisteren, zondag maakte ik de tweede polswarmer helemaal klaar en kon ik beginnen met een nieuw project. Alleen maar recht, dat is nog eens makkelijk. Ik zal jullie weer een beetje meenemen met de vorderingen, dan kom je er vanzelf achter wat ik ga maken.

Ik heb alleen een probleempje.

Nu heb ik zoveel hobbies... ik kan nooit met allemaal tegelijk bezig zijn en moet na gaan denken hoe ik het ga indelen. Iets afmaken lijkt een belangrijke te zijn. Hoe doen jullie dat?

Daar gaat-ie - ik bedoel: Amen!

Voor de verandering zit ik eens aan de eettafel in de keuken. Meestal zit ik op de bank te bloggen, maar nu kies ik voor deze plek. Een lekkere kom koffie staat naast me, m'n Passauer mok! Wat lijkt dat lang geleden, dat we in het warme Passau waren! Ik neem nu meer dan genoegen met mijn mok uit Passau.

Vorige week gingen we even nieuwjaar wensen bij mijn ouders. En dat niet alleen, S en ik gingen er ook even douchen, want ja, die badkamer van ons... Weer lekker schoon en in haar warme wantsie samen even met opa naar kijken. Dat ziet er zo knus uit.

Eindelijk heb ik de zaadbolletjes opgehangen in de tuin.

Toen was het éxtra leuk om de volgende ochtend met sneeuw wakker te worden!

Hier hadden we de hortensia nog niet voor gesnoeid, omdat het leuk zou zijn als sneeuw die oude bloembolletjes zou bedekken. Ik weet nog niet zo goed wat ik ervan vind eigenlijk. Het ziet er herfstig uit en die sneeuw past daar dan weer niet zo goed bij.

Ik dacht, ik schiet gauw nog een paar sneeuwplaatjes in de ochtend. Als ik zou wachten, zou het meeste alweer weg zijn, het regende namelijk al.

Deze struik hield het niet meer onder het gewicht van de sneeuw. Toch staat hij vandaag weer overeind! Misschien is het beter hem te snoeien, maar kan dat/ is het handig in de winter?

Veel vogels zijn er nog niet echt op afgekomen, alleen een paar spreeuwtjes.

Vandaag was een fijne dag. Ik deed vanochtend veel in het huishouden en vanmiddag wilde ik allerlei dingen gaan doen, maar ging zitten op de bank, pakte het tweede deel van C.S. Lewis z'n trilogie en begon verder te lezen en dat had ik misschien niet moeten doen. Maar ik heb 't uit dus het kan me niet nog een keer gebeuren.

Het eerste deel 'Ver van de zwijgende planeet' gaat over een reis naar Mars (in het boek 'Malacandra'). Iemand wordt door twee slechterikken gekidnapt en de ruimte in geschoten. Daar scheiden al gauw hun wegen en volgen we Ransom op zijn tocht. Hoe hij de taal leert van de wezens die daar wonen, zich verbazend over de staat van een wereld die niet in zonde is gevallen. Het boek is leuk, mooi en diepzinnig (soms te diep, ik weet nog steeds niet waarom het deze titel heeft). Met Lewis' knappe brein verzonnen Hrossa, Sorns en Pfifltriggi en Eldyla vermaakte ik me heerlijk!

Deel twee heet 'Reis naar Venus'. Die titel kan niet verkeerd begrepen worden. Opnieuw is Ransom de hoofdpersoon, die deze keer naar Venus (in het boek 'Perelandra') reist. Hij gaat met een missie, maar weet zelf nog niet wat deze is. Totdat Winson ook op Venus verschijnt en daar de 'Groene Vrouw' wil verleiden Maleldil ongehoorzaam te zijn. Voor het lange verhaal moet je het boek maar even lezen. Ook deze wereld is niet aangetast door het kwaad, zoals het onze. De vergelijkingen zijn boeiend en helder en soms veel te ingewikkeld, maar ik zal een voorbeeld geven. Uiteindelijk weet Ransom dat hij Winson, die niets meer, maar ook niets minder is dan de duivel, moet doden. Na een lange, hevige strijd tussen die twee valt de genadeklap, heerlijk! Ook heftig en vreemd. Zolang ik bedenk dat het puur de geestelijke strijd is die hij op deze manier beschrijft, zoals ook in Narnia gebeurt, kan ik het waarderen. Hier wordt bijvoorbeeld duidelijk het vermorzelen van de kop van satan bedoeld. Even verderop blijkt Ransom een lelijke beet in zijn hiel te hebben, wat blijft bloeden, zelfs als hij terug op aarde is.

'De wetenschap dat zijn gedachten aldus van buitenaf konden worden beheerst, wekte geen schrik, maar woede op. Ransom was opgestaan, naderde de Niet-mens, zei dingen, misschien dwaze dingen, in 't Engels. 'Denk je dat ik van plan ben dit te nemen?' gilde hij, 'Ga uit mijn brein'. Het is niet van jou, zeg ik je! Ga er uit.' Terwijl hij schreeuwde, had hij een grote, puntige steen van de grond naast de rivier opgeraapt. 'Ransom', kraste de Niet-mens, 'wacht even! We zitten beiden in de val...,' maar Ransom ging hem al te lijf.

'In de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest, daar gaat-ie -  ik bedoel Amen,' zei Ransom en slingerde de steen zo hard als hij kon in 't gezicht van de Niet-mens. De Niet-mens sloeg steil achterover, het gezicht onherkenbaar verbrijzeld.

(...)

Hij draaide zich om naar de Niet-mens. Deze had bijna niets meer over van wat men een hoofd kon noemen, maar het leek Ransom beter geen risico te nemen. Hij pakte het wezen bij z'n enkels en sleepte het de rand van de klip op: vervolgens, na even te hebben gerust, duwde hij het er overheen. Een seconde zag hij de gedaante zwart tegen de vuurzee afsteken, en toen was het afgelopen.

Hij rolde meer dan dat hij kroop naar de rivier terug en dronk met grote teugen. 'Dit moge mijn einde betekenen of niet,' dacht Ransom. 'Er moge een weg uit deze grotten zijn of niet, maar ik zal vandaag geen stap verder gaan. Zelfs niet al kon ik mijn leven ermee redden - niet al kon ik m'n leven ermee redden. Basta! Ere zij God. Ik ben moe.' Een seconde later sliep hij.'

En dan nu het derde deel?

'De binnenste cirkel'

Nee, ik stop ermee.

Ik kan zó intens in een boek zitten dat het me gewoon moeite kost om eruit te komen. Daarom kijk ik ook eigenlijk niet echt films, dan is het nog erger. En misschien lees ik daarom ook wel niet zo vaak romans. Het derde deel speelt zich af op deze planeet en komt zo wel heel dichtbij. Er komt vanuit een bepaald centrum, naast het Bracton College een samenzwering tegen de mensheid. Er ontstaat een felle strijd tussen voor- en tegenstanders van dit program. En...na vijftien eeuwen ontwaakt op sprookjesachtige wijze een oud-Keltische druïde'. Wat je je daar dan ook bij voor moet stellen.

En deze foto staat op de achterkant van de boekjes.
C.S. Lewis
Een man met een bijzonder verstand en een nog bijzonderdere fantasie.
Wat ik meeneem uit die twee boeken die ik wel gelezen heb is dit:

Waar maken we ons hier toch druk over? Het beste wat we hier kunnen doen, met al onze goed- en minder goedbedoelde motieven, met vallen en opstaan, met horten en stoten, met liefd en tegenzin, met energie en vermoeid, is toch ons inzetten voor Gods koninkrijk, dat nooit voorbij zal gaan en waar Hij voor eeuwig regeert!

Troost en plezier in leuke insta-filmpjes

Voor al mijn bloglezers:
Ik bid jullie Gods nabijheid en vreugde toe voor 2025!

Ben je benieuwd hoe onze dochters het nieuwe jaar in gingen? Letterlijk zo:

Het is een soort spel. Je moet met je ogen dicht, of als je elkaar niet vertrouwt, geblinddoekt op een vierkant staan. M had hier washi-tape voor gebruikt. En dan met een leuk muziekje op je plek marcheren. Je zou denken dat het niet moeilijk is om binnen je vierkant te blijven, maar dat valt tegen. Het viel ook niet mee om binnen het oude jaar te blijven, dus al stampend kwamen ze in 2025 terecht.

Dit plaatje kwam ik tegen, ik durf niet te zeggen dat het op 1 januari was, maar hij had iets lekkers gevonden, zag mij met Philip aankomen en zocht toen een plekje lager, dichter bij het water op de stenen. Ik geef 'm groot gelijk, want Philip heeft een neus voor lekkere dingen die hij onderweg tegenkomt. Hij maakt mij er altijd boos mee, want het is niet zeker of hij van dat straatvoer niet ziek wordt.

Nou, da's ook geen gezellig begin van het nieuwe jaar. Ik heb nog niet zoveel foto's gemaakt, dus schiet ik er even twee ter plekke. Niet dat het daar gezelliger van wordt hoor...  Het is 2 januari, vanochtend heb ik gewerkt, de vermoeidheid zit er nog in en dan schrijf ik weleens iets wat minder gezellig overkomt. Het is natuurlijk iets heel menselijks, maar ik heb soms toch de neiging om me te verontschuldigen ofzo.
Even overnieuw:

Twee random foto's geschoten midden op de dag.

Foto 1: L zit/ligt ziek op de bank. Haar poging tot het eten van wat wraps is halverwege gestaakt. Gisterenochtend begon ze het nieuwe jaar beslist niet fris en fruitig. Meer groen en erg misselijk. Maar, en nu komen we toch nog een beetje in de buurt van mijn maandthema: Hoe knus en warmpjes is het om met je deken lekker op de bank te liggen! Ze lijkt wel een beetje op mij, want ze koos twee boeken uit. 'Als ik de ene zat ben, kan ik verder met de andere'. Waar ze nu dan precies haar mobiel voor nodig heeft weet ik ook niet.

Foto 2: Mar ook gezellig en warmpjes op de bank. Ongeveer anderhalf uur geleden kwam ze er achter dat haar tweede fiets binnen een maand gestolen is. Eerst heeft ze zo'n drie kwartier op marktplaats doorgebracht in de hoop hem daar te vinden. De laatste drie kwartier zoekt ze wat troost en plezier in leuke insta-filmpjes. Dat laatste snap ik wel. Ik doe dat ook weleens met S en dan moet ik ook echt wel lachen. Oke, ik doe het ook weleens alleen en dan stuur ik alles wat ik leuk vind naar onze kinderen. Ik hoop niet dat ze me zat worden.

En verder... zijn M en S naar een theaterstuk aan het kijken en K is natuurlijk nog met de badkamer bezig. En mijn ogen vallen bijna dicht, ik denk dat ik het maar gewoon even laat gebeuren.